Tom Waits

Η ώρα είχε πάει 11 και η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει όταν έμπαινα στα γραφεία του περιοδικού. Ο φύλακας με κοίταξε με μισό μάτι, όπως συνήθιζε άλλωστε. Νομίζω ότι δεν τον συμπάθησα ποτέ αυτόν τον άνθρωπο και, φυσικά, τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Χώθηκα περισσότερο στο γιακά της καμπαρτίνας μου και έκανα πως δεν τον είδα.

Το γραφείο ήταν άδειο αυτήν την ώρα και μόνο από το δωμάτιο του αρχισυντάκτη έφεγγε κάποιο φως. Χρωστούσα τρία κείμενα και είχα ήδη πάρει προκαταβολή δύο μηνιάτικα, το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να τον συναντήσω. Για καλή μου τύχη, από τους ήχους και τα χαχανητά που ακούγονταν, κατάλαβα πως μάλλον ήταν απασχολημένος σε μία ακόμα «συνάντηση» με τη γραμματέα του.

Δε χρειάστηκα παρά 20 λεπτά για να καταλάβω ότι ειδικά αυτή τη νύχτα δεν υπήρχε περίπτωση να προχωρήσω τη δουλειά. Αυτή που σε λίγο θα τελείωνε ήταν μία μελαγχολική μέρα το Αγίου Βαλεντίνου σαν αυτές που πάντα μου τύχαιναν. Άνοιξα το συρτάρι για να πάρω τα τσιγάρα μου. Ήταν ακόμα εκεί, κι ας την είχα ξεχάσει, η Χριστουγεννιάτικη κάρτα που μου έστειλε μία ιερόδουλη από τη Μινεάπολη. Ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που με κατάλαβε ποτέ. Την έβαλα στην τσέπη μου, μάζεψα τα 29 δολάρια που μου απέμειναν για να περάσω το μήνα, και τα οποία ενστικτωδώς αποφάσισα ότι θα επένδυα στο κοντινότερο μπαρ της γειτονιάς, και διακριτικά αποχώρησα...

Βγήκα στην Λεωφόρο Κεντάκι και επιτάχυνα το βήμα μου. Η βροχή δεν είχε κοπάσει και ο δρόμος ήταν άδειος, με εξαίρεση κανένα ζευγαράκι που εμφανιζόταν αραιά και που να τρέχει να βρει καταφύγιο. Τα σιχαίνομαι τα ζευγάρια, η ευτυχία τους με αρρωσταίνει. Ίσως είναι που βλέπω σε αυτά αυτό που εγώ δε θα γίνω ποτέ.

Πέρασα σφυρίζοντας δίπλα από το νεκροταφείο και κατευθύνθηκα στο συνηθισμένο στέκι μου. Ο Tom ήταν εκεί, στη μόνιμη θέση του, πίσω από το πιάνο. Με χαιρέτησε με ένα νεύμα του και του ανταπέδωσα. Μέχρι να έρθει το πρώτο ποτήρι με το κεχριμπαρένιο δηλητήριο που λέγεται ουίσκι, ο Tom είχε ήδη ξεκινήσει να τραγουδάει με τη βραχνή φωνή του για ανθρώπους σαν κι εμένα που γεννήθηκαν στη λάθος πλευρά του δρόμου. "Everyone I know is either dead or in prison" καγχάζει σε κάποια στιγμή. Συχνά μόνο αυτός και το πιάνο και άλλες φορές με συνοδεία σαξόφωνου, μπάσου, κιθάρας ή κρουστών, η δικιά του εκδοχή της jazz γεμίζει με τους ήχους της το καπνισμένο δωμάτιο.

Όταν πλέον, μισό μπουκάλι μετά, ξεκίνησα για κάπου -ένας Θεός ξέρει για πού- το μπαρ είχε σχεδόν αδειάσει. Βγήκα στο δρόμο και το πρώτο πράγμα που αναγνώρισα ήταν τα κόκκινα παπούτσια της καθώς στεκόταν ακριβώς δίπλα από το Φαρμακείο, κρυμμένη μέσα στη σκιά, με μόνο τη φιγούρα της να διαγράφεται. Μετά είδα κάτι να γυαλίζει. Ένα όμορφο μπλε πιστόλι σφιγμένο στα χέρια της. Κοντοστάθηκα. Έφερα ένα τσιγάρο στα χείλη μου. Θα το είχα ανάψει κιόλας, αν δεν προλάβαινε μία μικρή γλυκιά σφαίρα να χαθεί κάπου μέσα μου. "Hey, Romeo..." μου είπε καθώς μου προσέφερε τη φωτιά της και εγώ καθισμένος στο πεζοδρόμιο, με το αίμα μου να ανακατεύεται με το νερό της βροχής, ρούφηξα μία τελευταία τζούρα καπνού μαζί με το άρωμά της.

Μόλις τώρα, καθώς στα αυτιά μου ο ήχος από τις σειρήνες ενός ασθενοφόρου απομακρύνεται και χάνεται στη νύχτα (γεγονός παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι εγώ βρίσκομαι μέσα), καταλαβαίνω μία μεγάλη αλήθεια. Αυτής της γυναίκας δε θα μπορέσω να της θυμώσω ποτέ...

Tracklist
1. Somewhere ("From West Side Story")
2. Red Shoes By The Drugstore
3. Christmas Cards From A Hooker In Minneapolis
4. Romeo Is Bleeding
5. $29.00
6. Wrong Side Of The Road
7. Whistlin' Past The Graveyard
8. Kentucky Ave
9. A Sweet Little Bullet From A Pretty Blue Gun
10. Blue Valentines