Ted Nugent

Ο Ted Nugent είναι ένας σπουδαίος κιθαρίστας αλλά και ένας ιδιαίτερα γραφικός άνθρωπος – όχι με την (όποια) καλή έννοια του όρου. Δεν είναι τυχαίο το «παρατσούκλι» του: Motor City Madman. Αυτό βέβαια δε θα ήταν πρόβλημα σε περίπτωση που μπορούσε να το κρατήσει έξω από τη μουσική του ή στη συγκεκριμένη περίσταση να το ελέγξει στη σκηνική του παρουσία. Δυστυχώς όμως δεν είναι πάντα εφικτό.

Η εμφάνισή του που έχει αποτυπωθεί στο εν λόγω DVD είναι ολόκληρη η παράσταση που έδωσε υπό το φως της ημέρας και μπροστά σε ένα Σουηδικό κοινό μοιρασμένο σε αδιάφορους και ενθουσιώδεις, στα πλαίσια του Sweden Rock Festival στις 10 Ιουνίου του 2006. Με τη απλούστερη μορφή rock συγκροτήματος που μπορεί να υπάρξει, το επονομαζόμενο power trio, ο Ted Nugent παρουσιάζει ένα show που ενσωματώνει ό,τι μπορεί να λατρεύει και να μισεί κανείς σε αυτόν. Βγαίνοντας εξαρχής με καταιγιστικούς ρυθμούς στη σκηνή και υπό της πρώτες νότες του ύμνου των Η.Π.Α. παιγμένες από την κιθάρα του δίπλα στην κυματίζουσα αστερόεσσα δείχνει ότι έχει τη διάθεση να ισοπεδώσει το συναυλιακό χώρο και να ξεσηκώσει τον κόσμο. Αναντίρρητα είναι μία ασταμάτητη μηχανή παραγωγής riff που παρασύρει αλλά και παρασύρεται στον ηλεκτρικό χείμαρρο που ο ίδιος προκαλεί.

Έχοντας δυστυχώς πολύ μπροστά στον ήχο τη φωνή του και αρκετά πιο πίσω την κιθάρα του, που είναι φυσικά το δυνατό του σημείο, δεν είναι λίγες οι φορές που γίνεται ενοχλητικός χύνοντας μόνος του τη καρδάρα με το γάλα αναλωνόμενος σε ανούσιες κραυγές τύπου “yeah baby”, “oooh, yeah”, “give it to me, yeah”, “come on baby” και όποια άλλη πιθανή παραλλαγή με τη λέξεις “yeah” και “baby” μπορεί να υπάρξει, συνοδευόμενες από άλλα επιφωνήματα. Κινείται σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας με πολλά κιλά macho συμπεριφοράς, στην εισαγωγή του “Raw Dogs And War Hogs” (το οποίο έχει στίχους ικανούς να το κατατάξουν στα εθνικοπατριωτικά σκουπίδια) δεν ξεχνά να αφιερώσει το τραγούδι στους καλούς στρατιώτες που σκοτώνουν “evil terrorists’ assholes” ενώ τέλος για το αποχαιρετιστήριο “Great White Buffalo” θα φορέσει και ένα ινδιάνικο καπέλο! Απομονώνοντας όμως τα σημεία αυτά και προσπαθώντας να κοιτάξουμε τα τραγούδια ως αυτόνομες εκτελέσεις, δεν μπορεί να μην διαπιστωθεί η rock ‘n’ roll φρενίτιδα που αυτός ο άνθρωπος καταφέρνει να δημιουργεί. Επιλέγει στιγμές από όλη την πορεία του, δεν απουσιάζει κανένα από τα τραγούδια-ορόσημα της δισκογραφίας του, ενώ ακόμα και οι πιο πρόσφατες συνθέσεις του στέκουν επάξια απέναντι στις πιο κλασικές.

Φυσικά δε θα διαπιστώσει κανείς ιδιαίτερες παραλλαγές στο ύφος του. Παίζει πάντα τo ίδιο hard rock ‘n’ roll από το Detroit (όπως δεν ξεχνάει να τονίζει) με τα δυναμικά riffs και τα solo που σε πιάνουν από το γιακά και σε πετάνε στον τοίχο. Έχει βρει μάλιστα άξιους συνοδοιπόρους στα πρόσωπα των Mick Brown στα drums και τον πολύ ουσιαστικό και μελωδικό Barry Sparks στο μπάσο. Η μεγαλύτερη αλήθεια που μπορεί να διαπιστώσει κανείς βλέποντας το DVD αυτό είναι, για να το θέσω με τα δικά του λόγια, ότι είναι “alive and well, still raising hell”. Και αυτό ίσως να είναι αρκετό για πολλούς από εμάς που δε θα έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε ποτέ ζωντανά, αλλά δεν μπορεί να εξωραΐσει το γεγονός ότι οι υπερβολές του γίνονται αισθητές και αρκετές φορές ενοχλητικές.

Στα έξτρα του DVD περιλαμβάνονται τρία τραγούδια από την εμφάνισή του στο ίδιο φεστιβάλ της επόμενης χρονιάς (ανάμεσά τους και το "Journey To The Center Of The Mind" από την εποχή του με τους Amboy Dukes), συνεντεύξεις από τους συνεργάτες του κατά τη δημιουργία του τελευταίου studio άλμπουμ του (“Love Grenade”) και σκηνές από τον ίδιο στο σκοπευτήριο με το τόξο και το πυροβόλο του (!) ενώ δίνεται η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε στερεοφωνικό, DTS και Dolby Surround 5.1 ήχο. Το πακέτο περιλαμβάνει την ίδια συναυλία και σε cd με δύο τραγούδια όμως λιγότερα.

Αυτός είναι, λοιπόν, ο κύριος Ted Nugent και για όσους τον αγαπάνε έχει καλώς, για τους υπόλοιπους είμαι σίγουρος πως έχει κάπου φυλαγμένο ένα “fuck you”.