Gary Moore

Η Eagle Vision, λίγα χρόνια μετά το "The Definitive Montreux Collection" (το οποίο περιείχε επιλογές από τις εμφανίσεις του Gary Moore στο γνωστό φεστιβάλ από το 1990 έως το 2001) και λίγους μήνες μετά τον ξαφνικό χαμό του, κυκλοφορεί το "Live at Montreux 2010", που αποτελεί την τελευταία κινηματογραφημένη (και μάλιστα στην ολότητά της) εμφάνισή του.

Από το 1989 είχε να ασχοληθεί ουσιαστικά με το hard rock ο Ιρλανδός κιθαρίστας και ξάφνου στα 2010 αρχίζει να δουλεύει σε τέτοιου είδους υλικό, ενώ ταυτοχρονα δοκιμάζει τις νέες συνθέσεις ζωντανά, συνοδευόμενες φυσικά από επιλογές από άλμπουμ όπως τα "Run For Cover", "After The War" και "Wild Frontier".

Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που όταν κατηφόριζαν στο Φάληρο τρία χρόνια πριν για την συναυλία του προσδοκούσαν στην ακρόαση αυτών ακριβώς των hard rock συνθέσεων από τα άλμπουμ της δεκαετίας του '80. Αντ' αυτού, αρκέστηκαν στα καλοπαιγμένα blues, που για πολλά χρόνια επέλεξε να υπηρετεί ο Ιρλανδός μουσικός, και τελικά ευχαριστήθηκαν το πάθος και τη δύναμη που προσέφερε πάντα το συγκεκριμένο ρεπερτόριο του.

Εντελώς αντίστροφή η κατάσταση στο Montreux, με το φανερά μη rock κοινό να αντιμετωπίζει αρκετά χλιαρά τα δυνατά riff και solo των τραγουδιών, τα οποία -για να μη γίνομαι άδικος- ο ίδιος ο Moore είχε σταματήσει 20 χρόνια να παίζει στις συναυλίες του, με λίγες εξαιρέσεις.

Αφήνοντας το κοινό προς το παρόν και περνώντας πάνω στην πάντα λιτή σκηνή του Montreux, βλέπουμε ένα λίγο πιο παχύ από το συνηθισμένο Gary Moore να δυσκολεύεται στα φωνητικά των πρώτων τραγουδιών και να παίρνει αρκετές βοήθειες από τον παλιό γνώριμο στα πλήκτρα, Neil Carter. Όσο όμως η μπάντα προχωρά στα επόμενα κομμάτια, τα πράγματα βελτιώνονται αρκετά και ο σημαντικός αυτός καλλιτέχνης φαίνεται να βγάζει αρκετό από το πάθος που οι περισσότεροι γνώριζαν από τα blues άλμπουμ και τις αντίστοιχες συναυλίες.

Φοβερός στα solo του σε τραγούδια όπως το "Military Man", σε κάνει να τον θαυμάσεις και να του συγχωρέσεις τα λίγα μικρά λαθάκια στα φωνητικά, ενώ και αυτή η εμφάνιση του μας θυμίζει γιατι οι υπέροχες του μπαλάντες, όπως τα "Empty Rooms" και "Parisienne Walkways", θα ζουν πάντα μέσα στις αναμνήσεις πολλών ανθρώπων, οι οποίοι θα κλείνουν με ευχαρίστηση τα μάτια κάθε φορά που ένας σταθμός, ένα ηχοσύστημα ή όποιο άλλο μέσο μεταδίδει τον υπέροχο χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας του.
Από τις καινούργιες συνθέσεις, το "Days Of Heroes" και το "Oh, Wild One" αποτελούν δύο πολύ δυναμικά hard rock κομμάτια με την απαραίτητη κέλτικη πινελιά, ενώ το "Where Are You Now" μια κλασική rock μπαλάντα. Και οι τρεις συνθέσεις έρχονται απ' ευθείας από τα '80s, χωρίς καμία προσπάθεια εκμοντερνισμού.

Επιστρέφοντας στο κοινό, αυτό θα απογειωθεί, όπως αναμενόταν, στα "Walking By Myself" και "Still Got The Blues" από το ομώνυμο άλμπουμ-ορόσημο για την καριέρα του Ιρλανδού.

Η μπάντα θα κλείσει με τα "Johnny Boy" και "Parisienne Walkways", μέσα σε χειροκροτήματα, αφήνοντας τελικά την εντύπωση μιας ως επί το πλείστον επαγγελματικής και σε σημεία απολαυστικής και παθιασμένης εμφάνισης.

Κρίμα για τους Ελληνες ροκάδες που δεν είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν αυτή την περιοδεία και ένα set list γεμάτο με τραγούδια όπως τα "Out In The Fields", "Over The Hills And Far Away" και "Blood Of Emeralds". Θα αρκεστούμε λοιπόν στο συγκεκριμένο DVD, το οποίο περιέχει ως bonus τέσσερα τραγούδια από την εμφάνιση του 1997 στο ίδιο φεστιβάλ και τα οποία δεν είχαν συμπεριληφθεί στο "The Definitive Montreux Collection".