Vile Creature

Οι Vile Creature είναι η μπάντα-εφιάλτης του συντηρητικού μεταλλά: αυτοπροσδιορίζοντας τους εαυτούς τους ως angry queer gloom cult, βγάζοντας φωτογραφίες με κατοικίδια και γράφοντας στίχους ενάντια στην καταπίεση και υπέρ της LGBTQ κοινότητας, των δικαιωμάτων των ζώων και του vegan τρόπου ζωής, είναι σίγουρο ότι τσεκάρουν τα αντανακλαστικά σκουριασμένων μυαλών, κι ειδικά όσων θα έλπιζαν ότι το metal είναι ένας χώρος λευκής αρσενικής υπεροχής. Οι Vile Creature έχουν δυνατή φωνή κι επιθυμούν να είναι σύγχρονοι κι ενοχλητικοί, ακριβώς όπως το εξώφυλλο του νέου, τρίτου τους άλμπουμ.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί οι queer καλλιτέχνες πρέπει στις μέρες μας να έχουν επιπλέον προβολή ή ευνοϊκή κριτική μεταχείριση. Η απάντηση είναι ότι κάτι τέτοιο δεν είναι υποχρεωτικό και στο τέλος κρίνεται μόνο η τέχνη του καθενός - στην προκειμένη η μουσική. Μην υποτιμάτε όμως το καλλιτεχνικό αβαντάζ που έχουν, το αβαντάζ που κρύβεται στην φράση ενάντια στην καταπίεση που αναφέρθηκε παραπάνω. Όντας άνθρωποι που έχουν βιώσει την καταπίεση στο πετσί τους, έχουν την δυνατότητα να οπλίσουν την έκφραση τους με σφαίρες πραγματικού βιώματος. Και ειδικά σε περιπτώσεις επιθετικής μουσικής όπως των Vile Creature, το βίωμα γίνεται θυμός που καίει στ' αλήθεια. Όσοι τους είδαν πέρσι στο Roadburn - κι ο τυχερός Αντώνης Μαρίνης ανάμεσα τους - γεύτηκαν τον θυμό και πίνουν νερό στ' όνομα τους.

Εδώ έχουμε με βαρύ και πολύ τραχύ sludge doom metal. Το γεγονός ότι υπάρχουν δύο μόνο μέλη (Vic σε τύμπανα και φωνή και KW σε κιθάρα και φωνή) σημαίνει αυτόματα ότι η μουσική δεν έχει την ζεστασιά του μπάσου, των πλήκτρων ή κάποιου άλλου οργάνου, συνεπώς μιλάμε για ένα πολύ ξερό ηχητικά σχήμα. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις μεγάλες διάρκειες των πέντε συνθέσεων (από επτά ως έντεκα λεπτά), το αποτέλεσμα σε κάποιον μπορεί να φανεί από επίπονο ως άτεχνο, ενώ και τα σκισμένα extreme φωνητικά δεν βοηθάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι οι Vile Creature ένα άτεχνο σχήμα;

Φεύγοντας από την πρώτη εντύπωση, η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Κι αν τα τύμπανα μένουν πάντα προσγειωμένα σε λιτούς ρυθμούς, η κιθάρα του KW είναι άρτια εξοπλισμένη σε έκφραση. Ακόμα και τα βαρύτερα riffs κρύβουν μέσα τους τις χαρακιές μιας αδιόρατης μελωδίας, όταν καταφεύγει στα effects γίνεται με τρόπο προσεκτικό κι εικονοπλαστικό και όσο για το heaviness της μουσικής, ούτε λόγος. Οι Vile Creature είναι όσο heavy μπορεί να είναι μια doom μπάντα που σέβεται τον εαυτό και τους ακροατές της.

Κι ενώ δεν θα πόνταρες σε αυτό, ο δίσκος ρέει σαν γάργαρο ρυάκι. Το "Harbinger Of Nothing" εισάγει μια μινιμαλιστική, κινηματογραφική μελωδία που στέλνει την σύνθεση σε άλλες κατευθύνσεις και τα "When The Path Is Unclear" και "You Who Has Never Slept" διατηρούν το τελετουργικό τους μοτίβο, μέχρι το σημείο που σε υποβάλλουν. Εκεί ίσως πιστέψεις ότι το πράγμα θα τσουλήσει έτσι, το δίδυμο όμως των "Glory! Glory" και "Apathy Took Helm!" φέρνει μαζί του αναπάντεχες αχτίδες φωτός, με την μορφή χορωδιακών μερών που τολμούν να ξυπνήσουν μια λανθάνουσα ανάταση.

Πλήρες ενέργειας, οργής και καλά κρυμμένης καλλιέργειας, το "Glory, Glory! Apathy Took Helm" είναι ένας δίσκος που όσα μπορεί να χαρίσει, τα χαρίζει απλόχερα. Με τόσο περιορισμένα εργαλεία, δεν θα γινόταν και κάτι παραπάνω, νομίζω. Ο πόλεμος των Vile Creature όμως, δεν χρειάζεται και κάτι περισσότερο: γεμάτοι ενέργεια, πάθος, ηχητικό τσαμπουκά και περίσσιο θράσος, παραδίδουν ένα ατόφιο sludge/doom άλμπουμ που, σε πείσμα πολλών, είναι πιο επίκαιρο κι εύστοχο απ' ότι θα εύχονταν. Δεν θα το ακούω συχνά αλλά όταν θα το διαλέγω, η απάθεια δεν θα χωράει στο δωμάτιο.

Bandcamp