Hubris

Από το πανέμορφο Fribourg της Ελβετίας, οι Hubris εξαπολύουν την ατμοσφαιρική τους μουσική έχοντας την ελληνική μυθολογία και τα ελβετικά βουνά ως κεντρικές τους πηγές έμπνευσης. Το τρίτο τους άλμπουμ "Metempsychosis" αφιερώνεται ολοκληρωτικά στον ελληνικό Μύθο, έχοντας ως κεντρική ιδέα το θέμα της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης. Τα 6 tracks είναι αφιερωμένα σε μυθολογικές μορφές (Διόνυσος, Άδωνις, Ίκαρος, Ηρακλής κλπ) που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμβολίζουν τις δυνάμεις της αφθαρσίας έναντι της φθοράς.

Αν τα εισαγωγικά στοιχεία συχνά είναι ελαφρώς αδιάφορα, στην περίπτωση των Hubris τα παραπάνω έχουν κάποιο νόημα και ως προς το μουσικό περιεχόμενο. Το στυλ τους είναι ξεκάθαρα παραδοσιακό, μελωδικό instrumental post rock και εκ πρώτης μοιάζει σαν κάτι που έχεις ακούσει αρκετές φορές. Να που όμως στην μουσική τους τρυπώνει ένα λαμπρό φως, ένα διάχυτο και γενναιόδωρο φως που αμβλύνει όλες τις γωνίες, διώχνει τις σκιές, σε σπρώχνει προς την γαλήνη και την ανάταση. Πραγματικά κάνει αυτά τα πράγματα, αν της δοθεί η απαραίτητη προσοχή και δεν την αντιμετωπίσεις ως background άκουσμα.

Βασιζόμενοι πάνω σε αναμενόμενες, λογικές αλληλουχίες ακόρντων, οι Hubris δεν δείχνουν να εστιάζουν στο να γράψουν καινοτόμο μουσικό υλικό. Η αντιπρόταση τους έχει να κάνει με τις καθαρές δομές των συνθέσεων - αν υπήρχαν φωνητικά, θα ήταν έτοιμα και διακριτά τα verse/chorus μέρη - και την συναισθηματική ομορφιά. Έχουν δουλέψει πολύ στην ροή των τραγουδιών και, παρά τις δεκάλεπτες κατά μέσο όρο διάρκειες, πραγματικά ρέουν πολύ φυσικά, κι όσο για το συναισθηματικό κομμάτι, πετυχαίνουν να δημιουργήσουν κάτι ευγενικό και φωτεινό, όπως προείπαμε. Ένα φως που κουβαλάει ίσως μια μακρινή συγγένεια με τους Sigur Ros, αν και η ευθύτητα των δομών μου θύμισαν προσωπικά λίγο από Long Distance Calling, σε μια ηπιότερη εκδοχή.

Μέσα στις συνθέσεις παρεισφρύουν δειλά κάποια στοιχεία από electronica καθώς και κάποια έξυπνα, ελαφρώς προοδευτικά μετρήματα. Όλα όμως συμβαίνουν με τρόπο ήπιο κι ελεγχόμενο, όσο ελεγχόμενα είναι και τα ξεσπάσματα με distortion που δεν δημιουργούν τελικά και κανένα μεγάλο θόρυβο, αλλά λειτουργούν σαν απαραίτητες, βαθιές ανάσες. Το άλμπουμ κινείται προς μια γενικευμένη κλιμάκωση που έρχεται στα ελαφρώς πιο σύνθετα τραγούδια που το ολοκληρώνουν ("Dedalus", "Heracles"), κατά την γνώμη μου όμως οι κορυφές του βρίσκονται εκεί που το συναίσθημα είναι πιο ασυγκράτητο ("Adonis" και ειδικά το πανέμορφο "Dionysus").

Οι Hubris δεν αλλάζουν τον χάρτη και τους συσχετισμούς του σύγχρονου post rock, παραδίδουν όμως έναν εμφανώς καλοδουλεμένο δίσκο, μουσικά και αισθητικά. Οι όμορφες συνθέσεις του "Metempsychosis" θα είναι σίγουρα αρεστές στους φίλους του ποιοτικού instrumental rock, προσκαλούν όμως τον κάθε ενδιαφερόμενο ακροατή σε ένα ζεστό ατμοσφαιρικό ταξίδι. Τίποτα εδώ δεν βρίσκεται για να σε «λερώσει» ή να σε κουράσει, μόνο να αποτελέσει ένα φιλικό soundtrack σε ονειροπολήσεις με ανοιχτά μάτια.