Babo Koro

Η δεύτερη δουλειά των Babo Koro τους βρίσκει πιο ώριμους αλλά και τολμηρούς από το δισκογραφικό ξεκίνημά τους το 2019. Το σημείο εκκίνησης παραμένει το ίδιο, είναι η ελληνική (και ευρύτερα βαλκανική ενίοτε) παράδοση, αλλά το πώς αυτή παρουσιάζεται και επαναπροσδιορίζεται χωρίς να χάνει την ουσία της, είναι το διακύβευμα κάθε φορά. Κι αν στο ντεμπούτο τους η ανανεωτική πρόθεση ήταν σαφής, αλλά στα πρώτα της βήματα, στο "Όψεις" τα πράγματα είναι πιο προχωρημένα και, ας τολμήσω κι εγώ να πω, ακόμα πιο ενδιαφέροντα.

Ο δίσκος ξεκινάει ιδανικά με το "Τα Κρίνα". Ιδανικά όχι απαραίτητα γιατί είναι το καλύτερο τραγούδι του συνόλου, κατά τη γνώμη μου αυτά ακολουθούν, αλλά γιατί θέτει το επίπεδο της φιλοδοξίας εξαρχής πολύ ψηλά και είναι μία υπόσχεση την οποία εκπληρώνουν στον υπόλοιπο δίσκο. Με βαρύ ήχο και rock διάθεση, με επική, σχεδόν prog κλιμάκωση, με πλούσια ενορχήστρωση και πολλές συνθετικές και εκτελεστικές ιδέες αλλά χωρίς να αποκλίνουν από την ελληνική παράδοση, αυτό το πρώτο τραγούδι είναι σίγουρα μία εξαιρετική εισαγωγή στον κόσμο του "Όψεις".

Η διαλεκτική σύγκρουση μεταξύ παραδοσιακού και σύγχρονου συνεχίζεται στο δίσκο και γεννάει διαρκώς κάτι νέο. Εκφράζεται από τη μία με το βιολί, το ακορντεόν ή το κλαρίνο και φυσικά τη φωνή της Αντιγόνης Μπασακάρου και από την άλλη από την ηλεκτρική κιθάρα, τη στιβαρή ρυθμική βάση αλλά και την παραγωγή. Τέκνα της είναι σίγουρα τραγούδια όπως τα "Νηχός", "Ο Άλλος" και "Το Θεριό" που δεν πατάνε ούτε στη μία περιοχή ούτε στην άλλη ή, καλύτερα, πατάνε εξίσου και στις δύο αλλά υψώνονται σε μία τρίτη εντελώς δική τους. Αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό και στο κομμάτι των στίχων όπου ενώ οι λέξεις και η αισθητική είναι πιστά σε αυτά που έχουμε συνδέσει με την παραδοσιακή μουσική, τα θέματα και τα νοήματα δεν πέφτουν στην παγίδα του φολκλόρ και γίνονται πιο σύγχρονα.

Ιδιαίτερη μνεία και σε πολλές μικρές αισθητικές επιλογές που στη μεγάλη πλειοψηφία τους τούς «βγαίνουν». Από τις μελετημένες προσθήκες πνευστών που δίνουν πιο βαλκανικά χρώματα μέχρι μικρές μουσικές φράσεις και γέφυρες που φανερώνουν το εύρος των επιρροών των Babo Koro αλλά και των ικανοτήτων να τις υλοποιήσουν, σπάνια κάποια επιλογή τους προδίδει (ίσως μόνο η επιλογή των ανάλαφρων γυναικείων φράσεων στο ρεφρέν του "O Άλλος", ένα σχετικά «βαρύ», ριφάτο τραγούδι που φαίνεται σα να φοβήθηκε το ίδιο του το βάρος).

Μιλώντας για λεπτομέρειες που απογειώνουν τραγούδια, οφείλω να ξεχωρίσω το "Πικροδάφνη" που κάνει πολλά πράγματα, πολύ καλά. Αρχικά, πέρα από το να είναι ένα όμορφο τραγούδι αφήνει, ενορχηστρωτικά, χώρο στη φωνή της Αντιγόνης να πρωταγωνιστήσει, κάτι που συμβαίνει και σε αρκετά άλλα σημεία του δίσκου όπου κρατάει ολόκληρα μέρη με ελάχιστη μουσική έως και a capella. Ταυτόχρονα έχει μία υπόγεια jazz χροιά που υποστηρίζεται από όλα τα όργανα (βιολί, μπάσο, drums) αλλά κορυφώνεται σε ένα πολύ ευαίσθητο gypsy jazz solo της ηλεκτρικής κιθάρας. Σε αντίστοιχο jazz κλίμα θα μπορούσε κάποιος να εντάξει και το "Μαύρη Πεταλούδα" που αν είχε ακόμα πιο μπροστά στην παραγωγή το μπάσο, θα μπορούσε να περνούσε και για ένα από τα παραδοσιακά τραγούδια του Avishai Cohen εποχής "Aurora" (δεδηλωμένη επιρροή των Babo Koro).

Αυτά τα δύο τραγούδια έρχονται να κάνουν παρέα στα δύο «single» και video clip του δίσκου, ως οι καλύτερες (κατά τον υπογράφοντα) στιγμές του δίσκου. Μάλιστα η τετράδα αυτή είναι και απολύτως αντιπροσωπευτική αφού μέσα από αυτά μπορούμε πάλι να επιστρέψουμε στο αρχικό σχήμα που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε. Παράδοση ("Του Ποταμού Ο Χορός"), rock ("Το Θεριό") και jazz (τα δύο προαναφερθέντα), όλα σε μία μείξη που θα βγάλει εκτός comfort zone όλους τους πιουρίστες κι αυτό είναι μόνο κομπλιμέντο.