Witnesses

Θα μπορούσε να παρομοιαστεί και με κάποιο ανέκδοτο, σαν αυτά που ξεκινάνε: «ήταν ένας Γάλλος, ένας Ιταλός κι ένας Έλληνας..», μόνο που εδώ θα ήταν ένας μεταλλάς πολυοργανίστας και ένας pop/electro/indie τραγουδιστής, σε έναν από τους καλύτερους doom δίσκους της χρονιάς. Τίποτα το αστείο πάντως δεν προέκυψε από αυτήν τη θαρραλέα συνεργασία, ειδικά όταν θεματικά πραγματεύεται τον θάνατο, που χτυπάει ένα χωριό με τη μορφή της πανώλης.

Ο Greg Schwan, ένα φεγγάρι στους While Heaven Wept, είναι τολμηρός, περιπετειώδης μουσικός και παίρνει ρίσκα. Ναι μεν το μέταλ είναι το εφαλτήριό του, δεν αυτοπεριορίζεται στα στεγανά του όμως. Οι μουσικοί του ήρωες Ulver έδειξαν τον δρόμο και αυτός με τη σειρά του προσπαθεί να κάνει metal μουσική βασισμένη στην έκπληξη και στην ποικιλία. Μακριά, όπως δηλώνει, από τον φετιχισμό που τη διέπει με τον διαχωρισμό ειδών και υποειδών. Με αγάπη προς την ambient και electronic μουσική - αρκετές δουλειές των Witnesses εκεί κατατάσσονται - και με πάθος προς τα doom αγγλικά μεταλλικά ‘90s, η ακρόαση του Doom II ήταν εξαρχής ενδιαφέρουσα. Παρέμεινε ως τέτοια μέχρι τέλους.

Γιατί όμως Doom II; Μετά το "To Disappear and to Be Nothing" του 2018, το φετινό του δημιούργημα είναι το δεύτερο που κινείται στον doom χώρο. Όπως αυτός ορίστηκε από την περίφημη βρετανική τριάδα Paradise Lost - My Dying Bride - Anathema. Καλοί και οι έτεροι κλασικοί του χώρου, οι αδυναμίες όμως δεν κρύβονται και αποτυπώνονται ξεκάθαρα στα πενήντα λεπτά του Doom II. Η ιστορία ενός καραβιού που κουβαλά πανούκλα και τη σκορπά σε ένα μικρό χωριό, είναι ιδανική για τέτοια ακούσματα. Ταυτόχρονα είναι και αναπάντεχα επίκαιρη, καθώς έχει δημιουργηθεί δύο χρόνια πριν. Οι στίχοι περιγράφουν με ευκρίνεια την πορεία του θανατικού, τα επακόλουθα και τα παρελκόμενά του, ενώ το ρίσκο που πήρε ο ιθύνων νους των Witnesses απέδωσε: ο σπαραγμός, η απελπισία, η αγωνία και ο τρόμος που εκπέμπει η ερμηνεία του «παράταιρου» Kody Ternes, δείχνουν ότι όταν το metal αψηφά τα όριά του, όταν υπάρχει γνώση και μεράκι, τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά.

Ο κινηματογραφικός χαρακτήρας είναι παρών εδώ, η ροή των συνθέσεων αρραγής, υπάρχει αρχή, μέση και τέλος, οι τίτλοι των τραγουδιών φροντίζουν για αυτό. Μάλλον η εμμονή του δημιουργού με το "The Witch" ήταν ευεργετική, ώρες ώρες «βλέπεις» τα όσα θλιβερά διαδραματίζονται ή υπαινίσσονται και η όλη εμπειρία υπερβαίνει μια απλή ακρόαση. Οι στιχουργικές μεταφορές είναι προφανείς, οι ερμηνείες τους φαντάζομαι, ποικίλες. Αν το χωριό και οι κάτοικοί του αποζητούν τη θύμησή του και όχι τη λησμονιά από μας, το Doom II επιτυγχάνει το ακριβώς αντίθετο: να το θυμηθούμε στα καλύτερα που ακούσαμε φέτος και να περιμένουμε την έκδοσή του και στη «φυσική» του μορφή, με ένα εξώφυλλο που αναμένεται να καταπλήξει. Όχι ότι το υπάρχον πάει πίσω.