Visigoth

Conqueror's Oath

Metal Blade (2018)
Από τον Κώστα Πολύζο, 06/03/2018
Τίμιο και αγνό ατσάλι από μια μπάντα που ήρθε για να μείνει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η αλήθεια είναι πως είχα εντυπωσιαστεί από το ντεμπούτο των Αμερικάνων. Σε εκείνη την κυκλοφορία είχα δει πολλά στοιχεία τα οποία άφηναν υποσχέσεις για το μέλλον των Visigoth και τον ρόλο που ίσως θα μπορούσαν να παίξουν στον ευρύτερο χώρο τους επικού metal. Τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από το "The Revenant King" τα λες και πολλά βέβαια για μια μπάντα που μόλις ξεκινάει, καθώς ίσως έπρεπε να βιαστούν λίγο περισσότερο ώστε να εκμεταλλευτούν το όποιο momentum, αλλά τουλάχιστον η αναμονή άξιζε και ο καινούριος δίσκος θα ικανοποιήσει τους οπαδούς τους, συντηρώντας τη δυναμική που είχαν αποκτήσει.

Στο "Conqueror's Oath" διέκρινα μια διαφοροποίηση στην συνθετική προσέγγιση. Οι Visigoth αυτή τη φορά φαίνεται πως εστίασαν περισσότερο στην ευθύτητα παρά στην ατμόσφαιρα. Τα τραγούδια κλίνουν περισσότερο προς το κλασικό και απλοϊκό συνθετικά επικό heavy metal, καθώς η διάθεση για πιο μεγάλη ανάπτυξη των συνθέσεων έχει παραμεριστεί για την ώρα αφαιρώντας κάτι από τo επικό συναίσθημα, αλλά κερδίζοντας σίγουρα σε αμεσότητα.

Ο Jake Roberts δεν είναι ο «τενόρος» τύπου Eric Adams τραγουδιστής, αλλά η φωνή του εξυπηρετεί ιδανικά το ύφος της μουσικής τους, με ωραία χροιά και τον ανάλογο τσαμπουκά όπου χρειάζεται και η οποία αναδεικνύεται από τις όμορφες φωνητικές γραμμές που γράφει και την ευχέρεια που έχει να διαχειρίζεται το tempo ("Warrior Queen"). Τα solo των Palmer και Campana και γενικότερα η κιθαριστική δουλειά έχει τονιστεί περισσότερο σε σχέση με το "The Revenant King", ενώ και το ρυθμικό μέρος των Brotherton και Treseder  είναι εξόχως στιβαρό και καλοδουλεμένο. Όλα τα παραπάνω υπερτονίζονται από την καλή παραγωγή, που είναι αρκετά ογκώδης και όχι υπερβολικά γυαλισμένη.

Ιδανικό ξεκίνημα θα αποτελέσει το φοβερό "Steel And Silver" με το πιασάρικο ρεφρέν και την πολύ όμορφη κιθαριστική δουλειά.  Ακόμα και αν έχουν επιλέξει τα τραγούδια να έχουν κυρίως γρήγορο ρυθμό, υπάρχουν εκείνες οι πικάντικες λεπτομέρειες που είναι ικανές να συντηρήσουν τον επικό χαρακτήρα της μπάντας. Είτε αυτό θα είναι για παράδειγμα η αργή γέφυρα πριν το τέλος του "Warrior Queen", είτε η εισαγωγή και το επικότατο ρεφρέν του "Hammerforged". Αλλά υπάρχουν και τα αμιγώς επικά τραγούδια όπως το "Traitor's Gate" και το ομώνυμο για να μην παραπονιούνται οι γκρινιάρηδες οπαδοί. Μοναδική «παραφωνία» ίσως φανεί σε κάποιους το εύθυμο ροκάκι "Salt City", αλλά προσωπικά δεν με ενόχλησε καθόλου.

Οι Visigoth στον δεύτερο δίσκο τους μαζέψανε τις διάρκειες των τραγουδιών τους, βάλανε περισσότερα classic metal στοιχεία αφαιρώντας κάτι από την πιο επική ατμόσφαιρα του ντεμπούτου τους, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει καθώς το "Conqueror's Oath" έχει την απαραίτητη ποιότητα για να παραμείνουν στο status των φερέλπιδων του χώρου. Τίμιο και αγνό ατσάλι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

  • SHARE
  • TWEET