Villagers Of Ioannina City

Δεν υπάρχει καλύτερος τίτλος από αυτόν που επέλεξαν οι VIC για την πρώτη τους ζωντανά ηχογραφημένη κυκλοφορία. Είναι δεδομένο ότι η μουσική τους όπως εμπλέκει διαφορετικές χρονικές και χωρικές μουσικές είναι ένα ταξίδι το οποίο μάλιστα είναι απολύτως κυκλικό, χωρίς αρχή και τέλος, αέναο, σπιραλ, προχωράει σε διαστάσεις άλλες από αυτές που μπορούμε να συλλάβουμε με τις φυσικές μας αισθήσεις. Είναι, κοινώς, απόλυτα συμβατό με τους βασικούς κανόνες της ψυχεδέλειας αλλά και της ηπειρώτικης μουσικής, τις κοινές συνισταμένες των οποίων βρήκαν, όχι πρώτοι, αλλά σίγουρα πιο δημιοσυργικά και τολμηρά, οι VIC.

Το πώς ένιωσε κάποιος που ήταν παρών στη συναυλία το αποτυπώσαμε ήδη όταν έπρεπε. Αυτό που θέλουμε να περιγράψουμε τώρα είναι το πώς το αντιλαμβάνεται ένας ακροατής στην απομόνωση του σπιτιού του, ακούγοντάς το για πρώτη φορά από φσυικό μέσο (καθώς μην ξεχνάμε ως streaming έχει ήδη κυκλοφορήσει κάποιο καιρό τώρα). Φυσικά η εύκολη απάντηση είναι: «θα ήθελα κι εγώ να ήμουν εκεί» ή «θα ήθελα να το ξαναζήσω» ανάλογα με το αν ο ακροατής είχε γίνει πρώτα και θεατής. Όμως υπάρχει και κάτι παραπάνω που η πιο αποστασιοποιημένη παρατήρηση της συναυλίας μπορεί να προσδώσει. Αυτό που τα δικά μου αυτιά ή καλύτερα το δικό μου πνεύμα μπορεί να αντιληφθεί (γιατί ναι, πρόκειται για μία ευρύτερη πνευματική εμπειρία) είναι ότι η συναυλία ακολουθεί και αναδύει κάτι πολύ πιο αρχέγονο από ό,τι μία τυπική rock συναυλία συνήθως προκαλεί.

Από τη σταδιακή κλιμάκωση μέσα από μία φαινομενικά μονότονη (οιονεί στατική θα τη λέγαμε στη φυσική) αλλά στην πραγματικότητα πολύ έντονη ζύμωση μέχρι το ξέσπασμα χορού και τραγουδιού που ξεχειλίζει από τα αυλάκια του δίσκου, ακόμα και η ηχογράφηση καταφέρνει να «φωνάζει» συλλογική εμπειρία, πανηγύρι, έκσταση, ένωση πνεύματος και σώματος. Το δέσιμο των μουσικών μεταξύ τους είναι φοβερό, με το κλαρίνο ή/και την γκάιντα να είναι το μπετόν στους οπλσιμούς τους. Αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το δέσιμο του συγκροτήματος με το κοινό, και αυτό, όπως οφείλει κάθε ζωντανή ηχογράφηση ώστε να μην είναι απλά μία επανάληψη της στουντιακής, αναδεικνύεται.

Θα μπορούσαμε να πούμε και άλλα, θετικά και αρνητικά για την κυκλοφορία αυτή. Να δώσουμε στοιχεία για τα τραγούδια που παίχτηκαν, να γκρινιάξουμε για την αγγλική προφορά, να πούμε για τις διακριτές διαφορές ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο δίσκο ή των στουντιακών με τις ζωντανές εκτελέσεις. Αυτά όμως είτε τα ξέρετε είτε θα τα βρείτε εύκολα. Αυτό που αξίζει να κρατήσετε είναι ότι ως live άλμπουμ το "Through Space & Time" εκπληρώνει απόλυτα το στόχο του να σε μεταφέρει στον κόσμο των VIC και να σε κρατήσει εκεί δέσμιο για αρκετή ώρα και αφού έχει τελειώσει.