Ty Segall

Emotional Mugger

Drag City (2016)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 22/02/2016
Το μετέωρο βήμα του Ty Segall
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν υπάρχει μία σταθερά στην πορεία του Ty Segall, είναι ότι ποτέ δεν έψαξε με τη μουσική του να χαϊδέψει κανένα αυτί. Εξαιρώντας ίσως (ίσως λέω και επιμένω) το "Sleeper", την πιο acid folk δουλειά του μέχρι τώρα και κατά συνέπεια την θεωρητικά πιο προσβάσιμη, πάντα εστίαζε στη οργιώδη ορμή ή στην θορυβώδη ένταση, τις περισσότερες φορές και στις δύο μαζί . Ακόμα και μέσα σε μία τέτοια νοοτροπία, όμως, το "Emotional Mugger" ξεχωρίζει ως το επιστέγασμα (για την ώρα) αυτής της προσέγγισης.

Παρότι αρχικά μπορεί να μην του φαίνεται, αυτός ο δίσκος συνδέεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με το heavy psych των Fuzz όπου ο Ty παίζει ντραμς. Αν απομονώσει κανείς συνθετικά τα τραγούδια, θα διαπιστώσει ότι τα κοφτά riff, τα ρεφρέν, οι ρυθμοί, όλα προσεγγίζουν την βαριά ψυχεδελική σκηνή των ετών '67-'72. Όπως πολύ συχνά συμβαίνει, ωστόσο, η σύνθεση παραμερίζεται όταν έχουμε να κάνουμε με μία τόσο έντονη ενορχήστρωση. Ή παραγωγή. Ή και τα δύο. Χωρίς να είναι απολύτως κατανοητό πού τελειώνει η μία και πού αρχίζει η άλλη, τα τραγούδια αποκτούν τον χαρακτήρα τους από το θορυβώδη, lo-fi αλλά (και εδώ είναι η διαφορά) ηλεκτρικό στα όρια του αναλογικά συνθετικού, χαρακτήρα των τραγουδιών. Πνιγμένα κάτω από στρώματα ηλεκτρικών εκκενώσεων υπάρχουν τα τραγούδια που περιμέναμε από τον Ty Segall να κυκλοφορεί και που τελικά αν ακουστούν ζωντανά θα είναι πιο προσιτά, πάντα τηρουμένων των αναλογιών, αν όχι και καλύτερα.

Για παράδειγμα, το "Candy Sam" είναι αυτό που πιο διαφορετικά από τα άλλα ορίζει την garage εκδοχή του Ty που μάθαμε με τους προ τετραετίας δίσκους του και αυτό που ίσως αδικείται περισσότερο από την επιτήδευση του ήχου του. Όπως αποδεικνύεται από ζωντανές του εμφανίσεις, λίγο αν καθάριζε τον ήχο του, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ένταση του παιξίματός του, θα μπορούσε να υπερηφανεύεται για ένα μίνι χιτάκι. Από την άλλη είναι τραγούδια όπως το "W.U.O.T.W.S" (στην πραγματικότητα ένα κολάζ αποσπασμάτων) που στηρίζονται αποκλειστικά στον ήχο σε σχέση με τη σύνθεση. Ανάμεσά τους, από το αργό και ρυθμικά βαρύ "Breakfast Eggs" μέχρι το "The Magazine" περιλαμβάνονται όλες οι διαστρωματώσεις αυτού του μουσικού πλαισίου με τη διασκευή του δίσκου, "Diversion", να ξεχωρίζει.

Παρότι δεν είναι κάτι που εκπλήσσει στο προφίλ του Ty Segall μέχρι τώρα και παρότι συνοδεύεται από μία ολόκληρη φιλοσοφία στη σκηνική του παρουσία και στον χαρακτήρα που υποδύεται, η τελική εντύπωση είναι ότι ο ακροατής μάλλον μένει στο φινάλε αποστασιοποιημένος στο εγχείρημα αυτό του Ty. Η αξία του, σε στιγμές, είναι σημαντική και αντικειμενικά τα τραγούδια είναι δουλεμένα και με βάθος, δύσκολα όμως αγγίζουν, παρασύρουν τον ακροατή όσο προηγούμενες δουλειές του. Κάπου εδώ έρχεται και προβληματίζει και ο τίτλος του «συναισθηματικού ληστή». Δικαιολογεί άραγε κάποια απουσία συναισθήματος; Σε κάθε περίπτωση, είτε συνεχίσει σε αυτό το μονοπάτι προσθέτοντας το συστατικό που λείπει για να συμπαρασύρει τον ακροατή είτε αλλάξει πάλι κατεύθυνση και κινηθεί σε διαφορετικούς δρόμους, το "Emotional Mugger" μάλλον θα μείνει ως ένα μετέωρο βήμα στη δισκογραφία του Ty Segall.

  • SHARE
  • TWEET