Tindersticks

Είσαι ο Stuart Staples, έχεις καταφέρει να θεωρείσαι μοναδική μουσική φωνή, δισκογραφείς τακτικά με ένα συγκρότημα που αφορά μόνο μία μικρή πτυχή της συνολικής pop και παρ’ όλα αυτά χτίζεις πιστό και μεγάλο ακροατήριο, γράφεις μουσική για ταινίες, και δίνεις διαρκώς συναυλίες - όπου παρεμπιπτόντως, η επόμενη στη χώρα μας είναι στις 2 Νοεμβρίου, στο Christmas Theater. Τι άλλο θα μπορούσες να πεις στο δέκατο τέταρτο άλμπουμ σου; Πειραματισμοί, επιστροφές στις ρίζες, ολιγόχρονη παύση - όλα έχουν γίνει ήδη. Αλλά είσαι ο Stuart Staples, οπότε μπορείς να κάτσεις παρέα με το συγκρότημά σου και να γράψετε έναν δίσκο γεμάτο τραγουδάρες, αιχμαλωτίζοντας και πάλι τον ήχο που μόνο εσείς, καθώς φαίνεται μπορείτε να πετύχετε.

Ήδη απ’ τα ατμοσφαιρικά χάλκινα που ανοίγουν το "New World", ξυπνάνε μνήμες απ’ το παρελθόν, θες να πας πίσω στις εποχές του "Tindersticks II" ή αρκεί το οκτώ ετών "The Waiting Room"; Η πλούσια ενορχήστρωση είναι εκεί, η ζεστή φωνή του Staples πίσω απ’ το μικρόφωνο να θυμίζει Cave στις λεπτομέρειες, κι η σκοτεινή, λίγο πένθιμη αλλά ποτέ μελίρρυτη μουσική των Tindersticks έχει κάνει πάλι το θαύμα της. Αρκετές οι soul πινελιές όσο ο Staples ερμηνεύει με την Gina Foster τη φράση που θα αποτελέσει το νέο στιχουργικό σημείο αναφοράς για το πιστό ακροατήριο των Βρετανών, I won’t let my love become my weakness. Οι ιδέες κυλούν στο ίδιο ύφος chamber pop, με το "Don’t Walk, Run" να είναι ταιριαστό για μία ταινία του πράκτορα 007.

Οι ντελικάτες μελωδίες και η πικρή αίσθηση της ματαίωσης εκπέμπουν μία γνώριμη θαλπωρή, μακριά απ’ το κάπως αποξενωτικό ύφος του "Distractions". Η μία μπαλάντα οδηγεί στην επόμενη, κι αυτό που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον είναι η διαφοροποιήσεις στη διάθεση. Απ’ το αγχωτικό, σχεδόν απεγνωσμένο crooning του "Nancy" ως το "Falling, the Light", που λούζεται σε πελάγη φωτός, δεν μεσολαβεί μόνο η σύντομη παύση της αλλαγής κομματιού, αλλά και μία δυναμική στροφή στο συναίσθημα.

Αναμφίβολα, το "Always A Stranger" αποτελεί κορυφαία Tindersticks σύνθεση και δεν μου κάνει καμία εντύπωση που τοποθετείται στρατηγικά στην καρδιά του δίσκου. Αποσταγμένη η καλλιτεχνική πρόταση του συγκροτήματος, θα μπορούσε να βρεθεί στο στίχο My love is in flames and I'm always a stranger, όπου ένας αποκαρδιωμένος Staples επιχειρεί να ξαναβρεί το σημείο επαφής με ένα άλλο πρόσωπο - δεν έχει σημασία αν είναι απαραίτητα ερωτικός σύντροφος -, όσο από πίσω τα έγχορδα φορτίζουν την ατμόσφαιρα με ένα συναισθηματικό πόνο που μόνο η θρηνητική τρομπέτα μπορεί να μαλακώσει.

Με την σκοτεινή καταβύθιση να παραμένει ως επί το πλείστον συνεπής σ’ όλη τη διάρκεια του "Soft Tissue", με την εξαίρεση του ευδιάθετου [sic] "Turned My Back", που αποτελεί ό,τι πιο κοντινό σε ψυχική ανάταση θα μπορούσαν να πετύχουν οι Tindersticks, μόνο για να μας προσγειώσουν ξανά στις πενήντα αποχρώσεις ενός θλιμμένου μπλε στο "Soon to Be April", με δυσοίωνα ηχοτοπία και παγωμένη αισιοδοξία.

Εκεί ίσως να συνειδητοποιήσεις λίγο παραπάνω ότι το "Soft Tissue" ήταν πιο μακρύ ταξίδι απ’ όσο διαφαινόταν αρχικά. Ο Staples κι οι συνεργάτες του, οι παλιές καραβάνες Boulter (πλήκτρα, ενορχήστρωση), και Fraser (κιθάρα), μαζί με τους πρόσφατους Earl Harvin (ντραμς) και McKinna (μπάσο), καταφέρνουν μέσα απ’ τη συνεργασία τους να γράψουν έναν δίσκο αντιπροσωπευτικό μεν της ιστορίας των Tindersticks, αλλά που επισης στέκεται και αυτόνομος, λόγω των ίδιων των συνθέσεων, κι όχι μόνο για τις υφολογικές του επιλογές. Όσα άτομα ακούν από παλιά, θα βρουν ένα εξαιρετικό νέο δίσκο, ενώ όσα δεν είχαν ιδέα ως τώρα, να η ευκαιρία κι η αφορμή: το "Soft Tissue" είναι ενδεικτικό ενός μακρινού παρελθόντος και ενός πανέμορφου παρόντος.

Bandcamp | Spotify