The Lumineers

Cleopatra

Dualtone (2016)
Από την Βάσω Καραντζάβελου, 04/05/2016
Earworms, πιάνο και b-sides. Μπορούν οι Lumineers να ξαναφέρουν την βλαχοamericana στα fm;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μπορεί οι Lumineers να σχηματίστηκαν το μακρινό 2002, η αναγνώριση όμως άργησε να έρθει, συγκεκριμένα δέκα χρόνια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε, μιας κι η μετέπειτα επιτυχία ήταν κάτι περισσότερο από σαρωτική. Το ομώνυμο ντεμπούτο κυκλοφόρησε το 2012 και τα "Ho Hey" και "Stubborn Love" στρογγυλοκάθισαν για πολύ, πολύ καιρό στην κορυφή των charts, ενώ έπαιζαν συνέχεια και παντού. Εκείνη ήταν και η εποχή που η indie folk και το neo-roots revival ρεύμα βγήκαν έξω από τους hipster κύκλους όπου ανθούσαν και διατηρούνταν ως "the best kept secret" για αρκετό καιρό. Πλέον, αφού πέρασε ένα διάστημα κι ο πανικός γύρω από τους Lumineers και την τσίχλα sing along του "Ho Hey" έχει καταλαγιάσει, η μπάντα κυκλοφορεί το «δύσκολο» δεύτερο δίσκο, "Cleopatra".

Στο "The Lumineers" η αλήθεια είναι ότι τα επιτυχημένα singles δεν ήταν αντιπροσωπευτικά κομμάτια του δίσκου. Αυτό μπορεί να προκαλεί έκπληξη σε όποιον δεν έχει ακούσει το άλμπουμ και κρίνει από αποσπάσματα, αλλά ο βασικός ήχος του συγκροτήματος είναι μία γλυκόπικρη μελωδική folk κι όχι η ανεβαστική φάση του "Ho Hey". Εξάλλου, οι ίδιοι οι Lumineers σχηματίστηκαν με αφορμή το θάνατο του Josh Fraites από υπερβολική δόση, κι έκτοτε ο αδερφός και ο κολλητός του εκλιπόντος συνεργάστηκαν στη σύνθεση μουσικής που θα απάλυνε τον πόνο τους. Η μακάβρια αυτή αφορμή για μουσική δημιουργία υπάρχει στο "Cleopatra": ξεχάστε το banjo, το ακορντεόν, τα hey-hos, τα παλαμάκια - εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν και οι Lumineers προσπαθούν να εδραιωθούν στην ελίτ της indie folk, την περίοδο που το είδος έχει αρχίσει να ξεθωριάζει.

Η ακουστική κιθάρα έχει αντικατασταθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από το ηλεκτροακουστικό αδερφάκι της, τα περίεργα κρουστά εξαφανίζονται, στη θέση τους έρχεται το bluesy πιάνο, ενώ το folk stomping πλέον χρησιμοποιείται διακοσμητικά, χωρίς να σηματοδοτεί τον ήχο τους. Σαν να προσπαθούν να ξορκίσουν το φάντασμα του "Ho Hey", που τους έσπρωξε απότομα στη δημοσιότητα, οι Lumineers απαρνιούνται τις πιασάρικες φόρμες του mega hit τους και κινούνται σε mid-tempo δρόμους. Τα τρία singles φέρουν γυναικεία ονόματα, με τα δύο μάλιστα (Ophelia, Cleopatra) να είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένα από Σαιξπηρικές ηρωίδες ("Ophelia, you've been on my mind girl since the flood") και μαζί με τα "Sleep On The Floor" και "Gun Song" είναι οι καλύτερες στιγμές του δίσκου. Το "Ophelia" είναι η ξεκάθαρη bluesy αναφορά και κορωνίδα των μελλοντικών επιτυχιών, το "Cleopatra" είναι η πιο upbeat pop-ίζουσα σύνθεση και τα "Angela" και "Sleep On The Floor" θεωρούνται εύκολα τα πλέον συναισθηματκά φορτισμένα -σε ύφος μπαλάντας- κομμάτια.

Το πρώτο μισό είναι πράγματι εξαιρετικό, ευφορικό και τα κομμάτια έχουν ήδη εδραιωθεί σε σημαντικές θέσεις στα charts, χαρίζοντας δόξα και επιτυχία (εισπρακτική σίγουρα, και καλλιτεχνική ελπίζω). Δεν ισχύει το ίδιο για το δεύτερο μέρος: μονότονο, ανιαρό, απόλυτα ανέμπνευστο, φλερτάρει διαρκώς με το skip κι όταν τελικά το πατήσεις, νομίζεις πως συνεχίζει να παίζει το ίδιο τραγούδι. Κι όποιος αντέξει να φτάσει μέχρι το τέλος θα ανταμειφθεί με το σόλο πιάνο του "Patience". Εντάξει, αξίζουν συγχαρητήρια στους Schultz και Fraites που δεν υπέκυψαν στα στανταράκια και δεν έφτιαξαν μια συλλογή με κακέκτυπα της επιτυχίας που τους καθιέρωσε, τη στιγμή που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα κατέκλυζαν και πάλι airplay και pop κουλτούρα. Η τετράχρονη βέβαια απουσία τους δεν δικαιολογείται από τη συνολική εικόνα του άλμπουμ: περιέχει πέντε όμορφα κομμάτια - με πέντε τραγούδια όμως δε βγαίνει δίσκος, και κάπως έτσι φαίνεται να προέκυψε το επαναλαμβανόμενο δεύτερο μισό, θυμίζοντας περισσότερο b-side tracks που έπρεπε κάπως να συμπληρώσουν τον υπολειπόμενο χρόνο, παρά κομμάτια που δουλεύτηκαν ουσιαστικά.

Οι Lumineers, λοιπόν, στον δεύτερο δίσκο της καριέρας τους φαίνεται να μην αρκούνται στην εφήμερη επιτυχία, αλλά να αναζητούν το κάτι παραπάνω. Την πιο βαθιά και ειλικρινή νότα που θα στερεώσει για μία ακόμη φορά την redneck americana μουσική παράδοση των ΗΠΑ, με αξιώσεις στο mainstream χώρο. Μας δίνουν τα επόμενα indie folk earworms, μαζί μ' ένα σύνολο τραγουδιών που έχουν δημιουργηθεί για να ακούγονται σε χαμηλή ένταση, στο background εκείνων των μπαρ όπου η μουσική είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να καλύψει τις -αναπόφευκτες- αμήχανες παύσεις, σε μία συζήτηση που πρέπει αναγκαστικά να γίνει. Κάπως έτσι και το "Cleopatra". Θα ηχήσει συμπαθητικά στα αυτιά του μέσου ακροατή, θα αγαπηθεί από τους die hard fans του ήχου που περιμένουν διακαώς νέο υλικό, αλλά θα ξεχαστεί σχετικά γρήγορα. Second Album Syndrome? You betcha!

  • SHARE
  • TWEET