The Lovecraft Sextet

Αν και αναγνωρίζουμε ότι το συγγραφικό του επίπεδο δεν είναι αντίστοιχο ενός Camus ή ενός Joyce, για πολλούς από εμάς το έργο του H.P Lovecraft είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Το μαύρο πέπλο που σκεπάζει την ύπαρξη των «ηρώων» του και η αέναη, πέραν από κάθε λογική, επιβίωση ενός άλογου, άχρονου Κακού μας δημιουργεί ένα εθιστικό τρέμουλο, λες και οι ίδιοι περάσαμε παράξενα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας κάπου στο Providence. Ψυχαναγκαστικά σχεδόν, τσεκάρουμε οτιδήποτε αναφέρεται στο σύμπαν του Lovecraft και είναι βέβαιο πως θα ακούγαμε τους The Lovecraft Sextet από το όνομα τους και μόνο, ακόμα κι αν δεν ήταν το νέο σχήμα του Jason Köhnen των Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.

Αφού πρώτα ξεκίνησε ένα νέο μυστικιστικό world ταξίδι με τους Mansur, ο Köhnen επιστρέφει με τους Lovecraft Sextet στα darkjazz μονοπάτια για τα οποία έγινε γνωστός. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται το promotional κομμάτι αυτής της κυκλοφορίας, πρόκειται όμως για την μισή αλήθεια. Ο neoclassical και οπερετικός χαρακτήρας του "In Memoriam" είναι τουλάχιστον ισάξιας δομικής σημασίας και, μπορεί τα τύμπανα με σκουπάκια και το κοντραμπάσο να χτίζουν το jazzy υπόβαθρο του άλμπουμ, το tempo όμως είναι ολοκληρωτικά πένθιμο, ένα κλασικότροπο requiem. Και χωρίς να διαθέτω πληροφορίες για την ηχογράφηση, η τεράστια αντήχηση του κάνει το "In Memoriam" να ακούγεται σαν ζωντανή ηχογράφηση σε έναν αχανή καθεδρικό ναό.

Έρχεται η ώρα για το μαύρο πέπλο να πέσει πάνω στον ακροατή. Το "In Memoriam" αποτελείται από δύο μεγάλες συνθέσεις που, με την σειρά τους, χωρίζονται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος της κάθε σύνθεσης ονομάζεται "Vocalis" κι εστιάζει στα οπερετικά φωνητικά, το δεύτερο ονομάζεται "Musicorum" και κυριαρχείται από το κλαρινέτο, και το τρίτο ονομάζεται "Ambientum" κι έχει σαν κύριο όργανο το πιάνο. Η παραπάνω δομή δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κι εύκολη ροή στο άλμπουμ, μετατρέποντας τα 35 του θρηνητικά λεπτά σε μια εμπειρία με σαφή αρχή, μέση και τέλος.

Η πρώτη τριλογία με τίτλο "Funebre Macabre" έχει γρηγοριανά στοιχεία κι είναι ένα βασανιστικά αργό μινόρε ταξίδι. Κατά την γνώμη μου, εδώ ξεχωρίζει το "Ambientum" μέρος, με το πιάνο να δίνει μια πραγματικά σπαρακτική performance. Η δεύτερη τριλογία "De Mysteriis" διαθέτει ένα πολύ πιο επιβλητικό βασικό θέμα, πολύ πιο doomy και μυστηριακό από απλώς θλιμμένο. Στο "Vocalis" τα φωνητικά του τενόρου δημιουργούν μια εικόνα που οδηγεί τελικά στον κυρίαρχο συνειρμό του άλμπουμ: το "In Memoriam" είναι εν τέλει ένα άλμπουμ που βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο ζοφερό neoclassical σύμπαν των (εκπληκτικών) Virgin Black από το noir jazz των Bohren, όσο κι αν το κλαρινέτο στο "Musicorum" μεγαλουργεί, αθέατα σχεδιάζοντας μεγάλα, τερατώδη σύμβολα.

Ένα μικρό διήγημα με τον ίδιο τίτλο, γραμμένο από τον Köhnen, συνοδεύει το "In Memoriam" σε μορφή audiobook. Η ίδια η ιστορία (μια λαβκραφτική τραγωδία, όπως είναι ο υπότιτλος της) είναι γεμάτη από στερεότυπα κι έχει απειροελάχιστο ενδιαφέρον. Στον βαθμό όμως που η μουσική εξυπηρετεί τον λόγο και τούμπαλιν, το "In Memoriam" συγκροτεί μια ολοκληρωμένη εμπειρία, αν οι δυο μορφές του συνδυαστούν. Προτείνω τουλάχιστον μια συνδυαστική ακρόαση!

Όντας ηχητικά και λογοτεχνικά ιδιαίτερα συγκεκριμένο ως προς το target group του, το ντεμπούτο των The Lovecraft Sextet απευθύνεται σε ακροατές που επιθυμούν πολύ ειδικές, γοτθικές απολαύσεις. Είναι ένα άλμπουμ που για λίγο θα σε μεταφέρει σε έναν άλλο, αραχνιασμένο κόσμο, σε μια περασμένη βικτωριανή εποχή όπου δαίμονες έχουν ανθρώπινα πρόσωπα. Και παρόλο που δεν είναι φτιαγμένο για να κλονίσει τον τρόπο που γεύεσαι την μουσική τέχνη, έχει κάτι το διαολεμένα εθιστικό, ακριβώς όπως ο Howard Philip. Φόρα λοιπόν το μαύρο σου πέπλο.

Bandcamp