The Fantastic Terrors

«Είναι απλώς rock 'n' roll, αλλά μου αρέσει» έλεγαν οι Rolling Stones, αλλά το να παίζεις καλό rock 'n' roll δεν είναι καθόλου απλό. Θέλει, δύναμη, ενέργεια, έμπνευση και, το κυριότερο, να φέρνεις κάτι από την προσωπικότητά σου στην εξίσωση που θα σε διαφοροποιήσει και θα σε ξεχωρίσει από τους τόσους άλλους που έπαιξαν κάτι παρόμοιο πριν από εσένα ή που θα το παίξουν στο μέλλον. Οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη μεγάλη διαφορά στο αποτέλεσμα. Οι Αθηναίοι Fantastic Terrors τα έχουν όλα αυτά…

…και φαίνεται να έχουν και κάτι επιπλέον: Βαθιά αντίληψη του είδους, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν όλα τα κλισέ, χωρίς ποτέ να εγκλωβίζονται μέσα τους. Από το κομιξάδικο εξώφυλλο που φέρνει σε Fuzztones, μέχρι τις μουσικές ή/και θεματολογικές αναφορές σε Cramps, Fleshtones και Misfits, όλα τα χειρίζονται με μαεστρία, πιθανότατα επειδή μπορούν να εξερευνήσουν τις ρίζες αυτών μέχρι πίσω στα blues. Ταυτόχρονα, η καθαρή παραγωγή τους και η έλλειψη «βρωμιάς» στον ήχο τους, φανερώνει ορισμένες hard rock επιρροές με τον ίδιο τρόπο που τις φανερώνουν ας πούμε οι Hellacopters μετά τους δύο πρώτους δίσκους τους. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς με τους Misfits, είναι οι Metallica να παίζουν Misfits. Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων τούς φέρνει στην ευχάριστη θέση να τοποθετούνται ηχητικά ακριβώς στη μέση του πρώτου με το δεύτερο κύμα garage rock revival (τέλη 70s/ αρχές 80s το πρώτο, αρχές 2000 το δεύτερο). 

Ως power trio οι Fantastic Terrors φέρουν όλο το χαρακτηριστικό δέσιμο, τη δύναμη που τέτοια συγκροτήματα εκπέμπουν και το στιβαρό παίξιμο και εξαιρετική επικοινωνία μεταξύ των μουσικών που γεμίζουν τον χώρο με τον ήχο κάθε οργάνου. Μανώλης Γεωργακάκης και Αλέξανδρος Τζάννες δημιουργούν μία ακλόνητη ρυθμική βάση ενώ, επιπλέον, θα πρέπει να δοθούν τα εύσημα στον πρώτο που μέσω της φωνής του καταφέρνει να δώσει προσωπικότητα στα τραγούδια, όχι μόνο λόγω της χροιάς του, αλλά περισσότερο λόγω της ερμηνείας του που έχει μετρημένα στοιχεία χιούμορ και παιχνιδίσματος, ένα διαρκές «κλείσιμο ματιού με το στόμα» προς τον ακροατή. Κι ενώ φυσικά η κιθάρα σε αυτό το είδος μουσικής είναι πρωταγωνίστρια, και εδώ ο Δημήτρης Σκλιβάγκος κάνει φανταστική δουλειά, στα λίγα τραγούδια που προστίθενται πλήκτρα, ως συμπλήρωμα, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα.

Η αποτύπωση όλων αυτών έρχεται σε δέκα συνθέσεις που κινούνται σε ταχύτητες από γρήγορες μέχρι mid-tempo. Δύσκολα ξεχωρίζεις κάποια από ένα σχεδόν ισάξιο σύνολο, πάντως το "The Yodeler", πρώτο τους single, διατηρεί ακόμα μία αυθάδικη πρωτοτυπία, το "Pretty Face Of Yours" έχει το ρεφρέν που θα σου μείνει θες δε θες πολύ αφού η ακρόαση του δίσκου έχει τερματίσει και η διασκευή στο "In My Time Of Dying" είναι ίσως η καλύτερη carte de visit του συγκροτήματος.