Sylosis

Είναι κάποια συγκροτήματα που ποτέ δεν παίρνουν, ή ποτέ δεν πήραν, αυτό που τους αξίζει. Στο παρελθόν μπορεί κανείς να σκεφτεί πολλά ονόματα για μια τέτοια λίστα, όταν όμως προσπαθώ να το περιορίσω στο σύγχρονο metal, το πρώτο που μου έρχεται πάντα στο μυαλό είναι οι Sylosis. Ο Josh Middleton είναι αδιαπραγμάτευτα ανάμεσα στους σοβαρότερους κιθαρίστες του σήμερα και η συμμετοχή του σε δυο απ’ τους καλύτερους δίσκους των Architects, κι άλλον ένα, ήταν πραγματικά καθοριστικής σημασίας. Ταυτόχρονα οι Sylosis κυκλοφορούν εδώ και χρόνια μόνο δισκάρες. Το "Monolith" είναι το πιο πολύπλοκο και αυτό που με έκανε να τους αγαπήσω, το "Dormant Heart" είναι το πιο ακραίο αλλά ταυτόχρονα και πιο ευρύ στις αναφορές του, τα δύο τελευταία "Cycle Of Suffering" και "A Sign Of Things To Come" τα πιο μοντέρνα και καλύτερά τους, με το τελευταίο τους μάλιστα να έχει θέση ανάμεσα στα κορυφαία του 2023 στα δικά μου χαρτιά. Φέτος επανέρχονται με ένα χορταστικό EP πέντε κομματιών με τίτλο "The Path", και πριν μιλήσουμε αναλυτικά να πούμε ότι απλά σπέρνει κι αυτό.

Το κομμάτι που ανοίγει το EP είναι το ομώνυμο στο οποίο μάλιστα υπάρχει και συμμετοχή της Debbie Gough (Heriot), πρόκειται για ένα πολύ βαρύ, thrashcore κομμάτι που φέρνει πολύ σε Lamb Of God και εκμεταλλεύεται εξαιρετικά την ιδιαίτερη φωνή της Debbie. Το δεύτερο είναι το "Soured Ground", φτιαγμένο για ατελείωτο ξύλο με πιο αμερικάνικα υλικά που παραπέμπουν κυρίως στο ύφος των Machine Head. Το ρεφρέν του συγκεκριμένου κομματιού είναι σκοτεινό, δυνατό και υπέροχο, ενώ το σόλο του το απογειώνει. Στο "As Above So Below" ο Josh δίνει δείγματα του τί προσέφερε η συμμετοχή του στους Architects και ταυτόχρονα πως η θητεία του εκεί έχει επηρεάσει θετικά το songwriting του. Το σόλο είναι και πάλι εξωπραγματικό, αλλά αυτό είναι σχεδόν περιττό να το λέμε. Το "No Saviours" φτιάχτηκε για επεισόδια. Το groove του ακουμπάει μπάντες όπως οι Six Feet Under και οι Bolt Thrower, ενώ τα μελωδικά του σημεία είναι κοντά στα δύο τελευταία άλμπουμ της μπάντας. Παρεμπιπτόντως και το εξώφυλλο μου έφερε στο μυαλό το γκρουπ του Chris Barnes. Τελευταίο είναι το "Disavowed" που κινείται με άνεση ανάμεσα στον ήχο των Pantera, τις σκοτεινές μελωδίες που μας έχουν συνηθίσει οι Sylosis τα τελευταία χρόνια καθώς και στα πιο καθαρά melodeath σημεία που υπάρχουν στο EP.

Συνολικά πρόκειται για άλλη μια εξαιρετική κυκλοφορία της μπαντάρας από το Ρέντινγκ, με κομμάτια που σε καμία περίπτωση δε δίνουν την αίσθηση κομμένων του τελευταίου δίσκου. Ο Josh πάει τη φωνή του ακόμα πιο μπροστά σε όρους ποιότητας ενω οι ριφάρες που έχει γράψει είναι περισσότερες απ' ότι γράφουν άλλοι για ολόκληρο άλμπουμ, μην πω και δισκογραφία. Αν υπήρχε λίστα με τα καλύτερα EP της χρονιάς αυτό θα ήταν σίγουρα στην κορυφή για μένα, από την άλλη όμως είμαι σίγουρος ότι και πάλι οι Sylosis θα είναι η μπαντάρα που βγάζει μονίμως δισκάρες αλλά ποτέ δεν το πιστώνεται.