Spirit Adrift

Τους εκτιμούμε πολύ τους Αμερικάνους εδώ στο σάιτ. Πιο συγκεκριμένα τον Nate Garrett και την εκάστοτε παρέα του, την οποία αλλάζει από καιρού εις καιρόν. Έχουμε παρουσιάσει σχεδόν τα άπαντά τους, με την προσμονή να καραδοκά πριν από κάθε κυκλοφορία τους, καθώς εδώ και καιρό αποδίδουν ποιοτικό heavy metal με μοντέρνα αισθητική. Σημείο καμπής για την μπάντα υπήρξαν οι δύο απανωτές κυκλοφορίες μεταξύ 2019 - 2020, όπου και ενισχύθηκε το heavy metal όραμα του ηγέτη τους, αφήνοντας το doom στοιχείο σε δευτερότριτη μοίρα.

Αν και συνεπέστατοι με τις ανά έτος κυκλοφορίες τους, full length έχουμε να δούμε και να ακούσουμε εδώ και τρία χρόνια. Όχι πως μας κακόπεσαν τα δύο ενδιάμεσα EP, κάθε άλλο. Φάνηκε πως μέσω αυτών, παγιώθηκε ο ήχος και ενισχύθηκε η μουσική τους ταυτότητα, όπως αυτά πρωτοπαρουσιάστηκαν στο εξαιρετικό "Enlightened In Eternity". Άρα πλέον δεν υφίσταται το στοιχείο της έκπληξης και μιλάμε για έναν ήχο - σήμα κατατεθέν, απόλυτα αντιπροσωπευτικό και αναγνωρίσιμο. Ουδέν μεμπτόν, με την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσουν να κερνάνε ριφάρες και ρεφρενάρες, να σαν και αυτές του πρώτου single.

Ισχυρό πλεονέκτημά τους παραμένει η διαφορετικότητα των συνθέσεων, άπασες υπό τη σκέπη του metal. Σαγηνεύουν εξίσου όντες σε mid - tempo διάθεση και όταν αποφασίσουν να ανεβάσουν ταχύτητες, αποκτώντας thrash ένταση και δυναμική. Παράλληλα, επανεμφανίζουν το σχεδόν χαμένο doom πρόσωπό τους, μπλεγμένο με δομικά prog στοιχεία στην ομώνυμη σύνθεση που κλείνει τον δίσκο, επιτυγχάνοντας εκ νέου να κάνουν την προσμονή να αξίζει για κάθε λεπτό που παίζει το άλμπουμ. Ο αρχηγός Nate Garrett βρίσκεται σε παρατεταμένη φόρμα, η πληθώρα από riffs και οι ερμηνείες του αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Συνεχίζει να παλεύει με τα σκοτάδια του - ειδικότερα με τις απώλειες στην μπαλάντα "These Two Hands" - που προς στιγμήν ανακόπτει την ορμή του δίσκου, μόνο για να επανεμφανιστεί δριμύτερη στη συνέχεια και το μήνυμά του παραμένει σταθερό και ισχυρό: να καταφέρεις και να αρπάξεις όλα τα θετικά συναισθήματα, ενώ βρίσκεσαι εν μέσω νεφών και καταιγίδων. Ο ίδιος το κάνει πράξη και σε αυτόν τον δίσκο μέσα στον οποίο είναι παρόντα και τα πέντε στάδια θλίψης / πένθους. Είπαμε, με τέτοιες ριφάρες - ακόμα και όταν αποδίδουν τιμές στο "Crazy Train" - δεν κωλώνουμε ποτέ και πουθενά. Η ψυχοθεραπεία που έρχεται με τη μορφή μουσικής.

Θεωρώ ότι είμαστε τυχεροί που βλέπουμε τούτη την μπάντα να μεγαλώνει καλλιτεχνικά με κάθε της βήμα, να μη θυσιάζει την ποιότητα έναντι της ποσότητας, να παραμένει σε συνεχόμενα καλά φεγγάρια, όπου η φιλοδοξία και τα όνειρά της πάνε χέρι χέρι με τη δύναμη των επιβλητικών και ακαταμάχητων riffs που τη χαρακτηρίζουν όσο τίποτα άλλο.

Bandcamp