Smith/Kotzen

Το all-star project των Adrian Smith και Richie Kotzen επιστρέφει φέτος με το δεύτερο κατά σειρά δίσκο του, τέσσερα χρόνια μετά την παρθενική τους προσπάθεια. Με ανανεωμένο lineup, αφού οι Tal Bergman και Nicko McBrain δεν συμμετείχαν αυτή τη φορά - ο καθένας για τους δικούς του λόγους - βρίσκουμε σε αυτό το δίσκο και τη Julia Lage με τον Bruno Valverde (βλ. Angra) να συμβάλλουν στα ρυθμικά μέρη του υλικού, το οποίο για άλλη μια φορά προέρχεται από τα δημιουργικά sessions του Kotzen με τον κιθαρίστα των Iron Maiden.

Γενικότερα, αυτή η συνύπαρξη των δύο μουσικών συμβαίνει για ακόμη μια φορά με τις καλύτερες των διαθέσεων και προϋποθέσεων, γεγονός που μας επιτρέπει να εστιάσουμε απρόσκοπτα στο σημαντικότερο σκέλος του δίσκου, τη μουσική καθεαυτή. Έτσι, υφολογικά, το "Black Light/White Noise" δεν αποκλίνει διόλου από τα όσα μας παρουσίασε το ντουέτο και στο ντεμπούτο του, με το hard rock σαν βάση, τη μεστότητα παράγοντα X και την ποιότητα, εν τέλει, αδιαπραγμάτευτη.

Με αρχή τους Lynyrd Skynyrd, τους Deep Purple της Hughes/Coverdale περιόδου, τους Free και τους ZZ Top, σταυροδρόμι τους Mr Big και τους Extreme και παραδρόμους τις πιο hard & heavy στιγμές των Iron Maiden, οι δύο μουσικοί διανύουν ένα μονοπάτι ποιοτικής τραγουδοποιίας και ανεπιτήδευτων διαθέσεων. Οι κιθάρες τους κεντάνε υπέροχα θέματα, βασιζόμενες στο δημιουργικό jamming όπως το ανέδειξε πρώτος ο Jimi Hendrix, οι φωνές τους μπλέκονται ιδανικά, με το blues γρέζι του Kotzen να δένει με τη πιο μελωδική φωνή του Smith και τα τραγούδια στέκονται ένα κι ένα, με μικρές λεπτομέρειες να κάνουν τη διαφορά.

Προφανώς, τα παιξίματα και των δύο και η επί μέρους συνεισφορά τους μπορεί και γίνεται διακριτή, αφού ο Kotzen διαθέτει ένα πιο SRV vibe στο παίξιμο του, ενώ εκείνο του Smith αβίαστα φέρνει στο νου στιγμές από την πορεία του με τους Iron Maiden ανά τα χρόνια. Έτσι, το "Darkside", φερ’ ειπείν, μοιάζει με το μικρό αδερφάκι του "Writing On The Wall", ή το "Wraith" ανακαλεί "Final Frontier" μνήμες, την ίδια στιγμή που το πνεύμα των Led Zeppelin στο "Beyond The Pale" ή η southern αύρα των Lynyrd Skynyrd υπάρχουν διάχυτα.

Ακόμη ένα σπουδαίο άλμπουμ, λοιπόν, δια χειρός των δύο αυτών πρωτοκλασάτων μουσικών, σε μια συνεργασία που δείχνει ότι μπορεί να μας προσφέρει σταθερά αρκετές μουσικές συγκινήσεις. Το μοναδικό «αλλά», αν μπορεί να το πει κανείς τέτοιο, το γεγονός πως πλέον δεν υπάρχει κάποια έκπληξη στα όσα περιμένουμε να ακούσουμε, καθώς το "Black Light/White Noise" ομοιάζει εμφανώς με τον προκάτοχο του, δείχνοντας πως αυτό είναι το εδραιωμένο ύφος του project. Αλλά με τέτοιο αποτέλεσμα, μικρό το «κακό», δεν νομίζετε;