Sentries

Αν το noise-rock αντιπροσωπεύει μια προκλητική προσέγγιση, επιδιώκοντας να αναστατώσει τις συνηθισμένες προσδοκίες του κάθε ακροατή και να προκαλέσει έντονες συναισθηματικές και όχι μόνο αντιδράσεις, τότε οι Sentries παίζουν noise-rock.

Θόρυβος, παραμορφώσεις και αβεβαιότητα στην ηχητική αισθητική, μέσω σκατένιας παραγωγής πάντα. Ρε συ, εδώ υπάρχει ξεκάθαρη απόκλιση από τα συμβατικά μουσικά πρότυπα. Πως να το κάνουμε. Είτε το κάνουν με το στανιό, είτε έτσι τους βγήκε δημιουργικά, είναι κάτι ξεκάθαρο και απολαυστικό. Μέχρι και μπίτια σαν παλιομοδίτικη techno ακούγονται κάποια στιγμή! Γενικά μια αναταραχή υπάρχει, μια βιομηχανική προσέγγιση υπάρχει, μια υπερφορτωμένη θορυβική επίθεση υπάρχει.

Υπάρχει κάτι τόσο αξιαγάπητο σε έναν καλλιτέχνη που αλέθει ωμή και ειλικρινή μουσική, ανεξάρτητα από το πόσο περιορισμένοι είναι οι πόροι ηχογράφησης. Δεν έχω ψάξει πολλά για αυτούς. Άκουσα και την προηγούμενη δουλειά τους. Ήταν σαν μια πιο ωμή Idles ιδέα με ‘68 και Pissed Jeans μούρλες. Δεν με νοιάζει. Προφανώς η παραγωγή δεν είναι τέλεια. Αλλά (ξαναλέω) δεν με νοιάζει αν είναι λόγω χρημάτων ή επίτηδες. Αυτά που ακούω μου ταιριάζουν και καλύπτουν τις post-punk αναμνήσεις μου, τις industrial ανησυχίες μου και τις hardcore (με την πιο μοντέρνα έννοια) επιθυμίες μου.

Δεν θα το εξηγήσω, αλλά νομίζω ότι και αυτοί θα παρεξηγηθούν ή θα αγαπηθούν/μισηθούν όσο (ή όπως) οι Squid. Κράτα το.

Δεν θα το εξηγήσω, αλλά από τις περσινές όμορφες και παράξενες κυκλοφορίες, αυτό εδώ θα το έβαζα πλάι στους Sprain. Κράτα το.

Δεν θα το εξηγήσω, αλλά όπου προσπαθεί να αποκρούσει τις εμφανείς επιρροές του, βγαίνει πραγματικά υπεραπλουστευμένο και νομίζεις ότι έρχεται χωρίς έμπνευση. Όχι, δες το θετικά και νιώσε την τέχνη του (και την τεχνική του). Κράτα το γερά και αυτό.

Τα φωνητικά του Kim Elliot έχουν τα πάντα. Μιλάει, ψιθυρίζει, φωνάζει, γκαρίζει, τραγουδάει, προσποιείται, ουρλιάζει. Όλα όμως τα κάνει καλά. Όχι απλά καλά, απολαυστικά.

Αν θες παρ’το ανάποδα. Δηλαδή άκου (μόνο) το τελευταίο ομώνυμο κομμάτι 13 λεπτών. Οι εναρκτήριες συγχορδίες τους είναι ας το πουμε αποκαρδιωτικές και στενάχωρες, εισάγοντας σε σε ένα εκπληκτικά ατμοσφαιρικό τοπίο. Τσουπ, όλα σκάνε ωραία και έρχεσαι φάτσα (αυτιά) με μια συντριπτική παραμορφωμένη ευδαιμονία. Η χρήση των πλήκτρων στο πρώτο μισό είναι μια ωραία πινελιά, μια μεγάλη αντίθεση με το καταρρέον και υπερβολικά επίμονο κύμα θορύβου που ακολουθεί και τα γαμεί αλά Swans όλα.

Εγώ χαίρομαι που έδωσα μια ευκαιρία σε αυτά τα παιδιά. Κάντε το οπωσδήποτε κι εσείς. Είναι ξεκάθαρα ο επόμενος DIY καλύτερος δίσκος που πρέπει να προσέξουμε. Το βρίσκο πολύ πολύ πολύ καλλιτεχνικό, αλλά και εξαιρετικά ασυμβίβαστο σε όλα τα μέτωπα.

Bandcamp