Portrayal Of Guilt

We Are Always Alone

Closed Casket Activities (2021)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 01/02/2021
Μαυρίλα στις μουσικές, μαυρίλα και στις σκέψεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

To 2018 ακούσαμε το "Let Pain Be Your Guide" που τους κατέτασσε πιο κοντά σε screamo / / post-hardcore μπάντες. Φυσικά και υπήρχαν ευδιάκριτα βίαια και black metal στοιχεία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των κομματιών τους.

Στον καινούργιο δίσκο αυτή η μαυρίλα είναι διάχυτη σε όλα τα κομμάτια. Τα φωνητικά και σε σημεία τα πολύ γρήγορα τύμπανα σε πάνε απευθείας σε πολύ σκοτεινές και ακραίες μουσικές. Από την άλλη οι metal παραμορφώσεις στα έγχορδα φέρνουν τον ήχο τους πλέον πιο κοντά σε σκληρά metal ιδιώματα, χωρίς όμως να φεύγουν εντελώς από τη rock/punk αλητεία που τους ταιριάζει. Επίσης έντονα πλέον είναι και τα ηλεκτρονικά στοιχεία, περισσότερο με τη μορφή θορύβου και εφέ. Το αποτέλεσμα είναι ένα γρήγορο και σκληρό black metal που εναλλάσσεται με συναισθηματικές hardcore-ίλες.

Θα πρέπει να μείνουμε λίγο παραπάνω στα φωνητικά. Ο Matt King ειλικρινά ξεσκίζεται. Δεν μπορείς να καταλάβεις αν αυτό που ακούς είναι άνθρωπος ή το πιο εφιαλτικό ον από τις πιο ακραίες και ανατριχιαστικές εικόνες ενός τρομακτικού θρίλερ. Απάνθρωπες κραυγές οι οποίες καταλήγουν σε σιχαμερά γρυλίσματα και σκισμένα ουρλιαχτά. Βάναυσα και αιματηρά που όπως και να το κάνουμε, αν είσαι ο ακροατής που τα εκτιμά, θα εκπλαγείς ευχάριστα και δεν θα αρκεστείς απλά στη λέξη, συναρπαστικά, για να τα περιγράψεις. Είναι σαν να έχει καταπιεί γυαλιά και να έχει ματώσει ο λαιμός του. Είναι σαν το αίμα να εμποδίζει να βγουν σωστά οι λέξεις…

Τα τύμπανα εκρήγνυνται σαν χειροβομβίδες. Το μπάσο σαν μπουμπουνητό, βαράει. Οι κιθάρες χτυπούν και ουρλιάζουν μαζί με τις στριγκλιές. Ο ήχος είναι εξαιρετικός. Η παραγωγή είναι φανταστική. Αυτό το αδιανόητα βίαιο μοντέρνο και σκισμένο hardcore/black metal είναι μια σκληρή ιδέα, που απευθύνεται σε λάτρεις βρόμικων μουσικών και φίλους ιδιαίτερα παρανοϊκών τραγουδιών. Απαισιόδοξο μέχρι το τέρμα. Ανυπαρξία ελπίδας. Μόνο αρνητισμός και μαυρίλα. Οι εννιά εφιάλτες. Συγγνώμη! Τραγούδια ήθελα να γράψω, είναι τόσο έντονα και τόσο στριμωγμένα σε πόνο που δεν μπορείς να ξεφύγεις από την ένταση τους από πουθενά.

Η μουσική εδώ είναι δύσκολη. Δεν θα σου δώσει κάτι απίθανα καινούργιο, αλλά η σκληράδα και η επιμονή στο ακραίο θα συγκινήσουν οποιονδήποτε μουσικόφιλο ακούει extreme πράγματα κάθε μορφής. Αυτή η ποικιλία σε ιδέες και επιρροές και το πολύ μα πάρα πολύ έντονο σφυροκόπημα είναι εξαγνιστικό και ενδιαφέρον, έως και απαραίτητο μερικές φορές. Λυτρώνει.

Spotify
Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET