Gallon Drunk, Baby Guru @ Gagarin 205, 20/10/12
Από τον Κώστα Σακκαλή, 23/10/2012 @ 12:54
Η συγκυρία είναι εξαιρετική γιατί δεν είναι απλά δύο καλά συγκροτήματα αυτά που είδαμε στη σκηνή του Gagarin το βράδυ του Σαββάτου. Είναι και δύο συγκροτήματα που μας χάρισαν φέτος δύο από τις πoλύ ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς, αν και από αρκετά διαφορετική οπτική το καθένα. Το show παρουσιαζόταν ως double bill (δηλαδή σε κοινά «ελληνικά» διπλοί headliners χωρίς support) που είχε την έννοια δύο ισάξιων συγκροτημάτων και η αλήθεια είναι ότι οι Baby Guru δεν έχουν λόγο να μην κοιτάν στα μάτια τους Gallon Drunk. Αυτό βέβαια που δεν μπορούσε να γίνει, όχι μόνο λόγω ιστορίας αλλά και πρακτικά, ήταν να εμφανιστούν με διαφορετική σειρά. Ας είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστα συγκροτήματα θα μπορούσαν να διαδεχθούν στη σκηνή τους Gallon Drunk και σίγουρα το μουσικό ύφος των Baby Guru δεν τους κάνει ένα από αυτά.
Αυτό που σίγουρα τους κάνει είναι ένα όλο και πιο ενδιαφέρον σχήμα που όπως αποδεικνύει το φετινό τους "Pieces" έχει πληθώρα ιδεών και όπως απέδειξε η επί σκηνής εμφάνισή τους έχει και τον τρόπο να το δείχνει στο σανίδι. Μας επιφύλασσαν, πάντως, μία έκπληξη διαφορετική από αυτή που κάποιοι εξ ημών περιμέναμε. Εμφανίστηκαν δηλαδή με τέταρτο μέλος στη σκηνή αλλά αντί αυτό να είναι ένας κιθαρίστας που θα έφερνε τον ήχο τους πιο κοντά στο στουντιακό τους παρόν, ήταν η Χριστίνα που όχι μόνο ανέλαβε τα γυναικεία φωνητικά αλλά και πλούτισε τον ήχο των κρουστών με τη δική της συνεισφορά. Όχι δηλαδή ότι ο King Elephant το είχε ανάγκη αφού ξέρει πολύ καλά πώς να κρατάει το ρυθμό ζωντανό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο όγκος που απέκτησαν έδωσε μια άλλη διάσταση στη μουσική τους. Κι ας μην το απέδειξαν παίζοντας το τραγούδι που ίσως περισσότερο από όλα να κολακευόταν από αυτή την ενορχήστρωση και που, σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για το καλύτερο ίσως του "Pieces", το "Amaye".
Γενικώς βασισμένοι στο πρόσφατο δισκογραφικό τους επίτευγμα, έπαιξαν μόλις ένα τραγούδι από το ντεμπούτο τους, το "Perfect Make-Up" (όπου και πάλι φωνητικά ενσωμάτωσαν ένα μέρος του "Time Machine" των Mary & The Boy) και με αυτό έκλεισαν τη συναυλία. Είχε προηγηθεί μία (ακόμα πιο) soul διασκευή του "Purple Rain" όπου ο Obi στα πλήκτρα «φώναζε» ότι θέλει ένα hammond για να απογειωθεί. Ο νέος χαρακτήρας του συγκροτήματος πάντως φάνηκε στα προηγούμενα τραγούδια με τα θολά όρια του prog και της ψυχεδέλεια να γίνονται ακόμα πιο θολά υπό την αυτοπεποίθηση που πλέον έχουν αποκτήσει στην απόδοση του υλικού τους οι Βaby Guru. Έλαμψαν πάντως δια της απουσίας τους και τα επίσης καινούργια "For Naked Sun" και "Last Summer", πιθανόν λόγω της έλλειψης κιθάρας που λέγαμε.
Setlist: Children / For Trisch / Cyclamen Persicum (Reprise) / Necessary Voodoo / Bog / All The Time / Dolomite Jollity / Purple Rain / Perfect Make-Up (Reprise)
Όταν η εμφάνιση των Baby Guru τελείωσε με τα αυθόρμητα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων και λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή οι Gallon Drunk, είχα την αίσθηση ότι θα έβλεπα στο σανίδι του Gagarin τον John Cleese να μας λέει «...and now for something completely different». Γιατί όντως οι τρεις Βρετανοί και ο ένας Έλληνας είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό αλλά και ασύλληπτο για όποιον δεν τους έχει δει.
Τι κι αν εμφανώς λόγω μεγέθους τους ταιριάζει περισσότερο ένας χώρος όπως το Αν, όπου τους είδαμε τελευταία φορά και η επαφή με το κοινό είναι πιο άμεση και η ατμόσφαιρα πιο εκρηκτική σε σχέση με το μισοάδειο Gagarin. Όταν βγαίνουν στη σκηνή το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα συνοδεύονται από την ενημέρωση «κανένα μουσικό όργανο δεν τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της συναυλίας». Μάρτυρες το μικρόφωνο, η κιθάρα και τα πλήκτρα του James Johnston που δεινοπάθησαν από τα χτυπήματά του ενώ τα δύο πρώτα κάποια στιγμή βρέθηκαν και στα χέρια των θεατών.
Παρουσιάζοντας το τελευταίο τους άλμπουμ επιδόθηκαν σε ένα rock 'n' roll πανηγύρι. Αυτή τη φορά μάλιστα με την προσθήκη μόνιμου μπασίστα και την αφοσίωση του Terry Edwards μόνο στο σαξόφωνο, το sexy noise τους ήταν σαφώς πιο big, για να θυμηθούμε το άλλο τους project. Με τον Johnston να χύνει κουβάδες ιδρώτα και να μην κάθεται στιγμή ήσυχος, τον Edwards ως επιτομή του coolness να ξεσπά μόνο όταν ενίοτε μετακινούνταν στα πλήκτρα και τους Leo Kurunis στο μπάσο και τον Ian White στα ντραμς να είναι υπεύθυνοι για την πιο χορευτική πλευρά της μουσικής τους (ορκίζομαι ότι ορισμένες φορές έφτιαχναν ένα εκπληκτικό soundtrack για pole dancing) κατάφεραν να παρασύρουν ένα, σε γενικές γραμμές, αμέτοχο κοινό.
Ο θόρυβος, τα αυτιά που βουίζουν, οι βουτιές στο κοινό, η χύμα και αυθεντική συμπεριφορά, η κιθάρα, οι αυτοσχεδιασμοί, τι άλλο από το γνωστό κλισέ μπορούσε να μας φέρει στο μυαλό; It's only rock 'n' roll...
Setlist:
Arlington Road
Hanging On
You Made Me
Just One More
Can’t Help But Stare
A Thousand Years
Harbour
Big Breakdown
Grand Union Canal
Ashamed
Killing Time
--------------
Two Clear
Φωτογραφίες: Βιβή Κεφαλωνίτη
Αυτό που σίγουρα τους κάνει είναι ένα όλο και πιο ενδιαφέρον σχήμα που όπως αποδεικνύει το φετινό τους "Pieces" έχει πληθώρα ιδεών και όπως απέδειξε η επί σκηνής εμφάνισή τους έχει και τον τρόπο να το δείχνει στο σανίδι. Μας επιφύλασσαν, πάντως, μία έκπληξη διαφορετική από αυτή που κάποιοι εξ ημών περιμέναμε. Εμφανίστηκαν δηλαδή με τέταρτο μέλος στη σκηνή αλλά αντί αυτό να είναι ένας κιθαρίστας που θα έφερνε τον ήχο τους πιο κοντά στο στουντιακό τους παρόν, ήταν η Χριστίνα που όχι μόνο ανέλαβε τα γυναικεία φωνητικά αλλά και πλούτισε τον ήχο των κρουστών με τη δική της συνεισφορά. Όχι δηλαδή ότι ο King Elephant το είχε ανάγκη αφού ξέρει πολύ καλά πώς να κρατάει το ρυθμό ζωντανό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο όγκος που απέκτησαν έδωσε μια άλλη διάσταση στη μουσική τους. Κι ας μην το απέδειξαν παίζοντας το τραγούδι που ίσως περισσότερο από όλα να κολακευόταν από αυτή την ενορχήστρωση και που, σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για το καλύτερο ίσως του "Pieces", το "Amaye".
Γενικώς βασισμένοι στο πρόσφατο δισκογραφικό τους επίτευγμα, έπαιξαν μόλις ένα τραγούδι από το ντεμπούτο τους, το "Perfect Make-Up" (όπου και πάλι φωνητικά ενσωμάτωσαν ένα μέρος του "Time Machine" των Mary & The Boy) και με αυτό έκλεισαν τη συναυλία. Είχε προηγηθεί μία (ακόμα πιο) soul διασκευή του "Purple Rain" όπου ο Obi στα πλήκτρα «φώναζε» ότι θέλει ένα hammond για να απογειωθεί. Ο νέος χαρακτήρας του συγκροτήματος πάντως φάνηκε στα προηγούμενα τραγούδια με τα θολά όρια του prog και της ψυχεδέλεια να γίνονται ακόμα πιο θολά υπό την αυτοπεποίθηση που πλέον έχουν αποκτήσει στην απόδοση του υλικού τους οι Βaby Guru. Έλαμψαν πάντως δια της απουσίας τους και τα επίσης καινούργια "For Naked Sun" και "Last Summer", πιθανόν λόγω της έλλειψης κιθάρας που λέγαμε.
Setlist: Children / For Trisch / Cyclamen Persicum (Reprise) / Necessary Voodoo / Bog / All The Time / Dolomite Jollity / Purple Rain / Perfect Make-Up (Reprise)
Όταν η εμφάνιση των Baby Guru τελείωσε με τα αυθόρμητα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων και λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή οι Gallon Drunk, είχα την αίσθηση ότι θα έβλεπα στο σανίδι του Gagarin τον John Cleese να μας λέει «...and now for something completely different». Γιατί όντως οι τρεις Βρετανοί και ο ένας Έλληνας είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό αλλά και ασύλληπτο για όποιον δεν τους έχει δει.
Τι κι αν εμφανώς λόγω μεγέθους τους ταιριάζει περισσότερο ένας χώρος όπως το Αν, όπου τους είδαμε τελευταία φορά και η επαφή με το κοινό είναι πιο άμεση και η ατμόσφαιρα πιο εκρηκτική σε σχέση με το μισοάδειο Gagarin. Όταν βγαίνουν στη σκηνή το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα συνοδεύονται από την ενημέρωση «κανένα μουσικό όργανο δεν τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της συναυλίας». Μάρτυρες το μικρόφωνο, η κιθάρα και τα πλήκτρα του James Johnston που δεινοπάθησαν από τα χτυπήματά του ενώ τα δύο πρώτα κάποια στιγμή βρέθηκαν και στα χέρια των θεατών.
Παρουσιάζοντας το τελευταίο τους άλμπουμ επιδόθηκαν σε ένα rock 'n' roll πανηγύρι. Αυτή τη φορά μάλιστα με την προσθήκη μόνιμου μπασίστα και την αφοσίωση του Terry Edwards μόνο στο σαξόφωνο, το sexy noise τους ήταν σαφώς πιο big, για να θυμηθούμε το άλλο τους project. Με τον Johnston να χύνει κουβάδες ιδρώτα και να μην κάθεται στιγμή ήσυχος, τον Edwards ως επιτομή του coolness να ξεσπά μόνο όταν ενίοτε μετακινούνταν στα πλήκτρα και τους Leo Kurunis στο μπάσο και τον Ian White στα ντραμς να είναι υπεύθυνοι για την πιο χορευτική πλευρά της μουσικής τους (ορκίζομαι ότι ορισμένες φορές έφτιαχναν ένα εκπληκτικό soundtrack για pole dancing) κατάφεραν να παρασύρουν ένα, σε γενικές γραμμές, αμέτοχο κοινό.
Ο θόρυβος, τα αυτιά που βουίζουν, οι βουτιές στο κοινό, η χύμα και αυθεντική συμπεριφορά, η κιθάρα, οι αυτοσχεδιασμοί, τι άλλο από το γνωστό κλισέ μπορούσε να μας φέρει στο μυαλό; It's only rock 'n' roll...
Setlist:
Arlington Road
Hanging On
You Made Me
Just One More
Can’t Help But Stare
A Thousand Years
Harbour
Big Breakdown
Grand Union Canal
Ashamed
Killing Time
--------------
Two Clear
Φωτογραφίες: Βιβή Κεφαλωνίτη