Paul McCartney

Είσαι ο Sir Paul McCartney, κλεισμένος λόγω καραντίνας σε μια φάρμα, εξοπλισμένος με ένα πλήρες στούντιο και όλα τα όργανα και εξοπλισμό στη διάθεση σου. Ε, μα ήταν θέμα χρόνου να συνεχίσει το Ι και ΙΙ του 1970 και 1980 αντίστοιχα, και να μας ξεκινήσει και αυτήν τη δεκαετία με τη συνέχεια νούμερο ΙΙΙ. Μπορεί οι συνθήκες να μην είναι και οι ιδανικότερες, αλλά πάντα μουσική από τον Paul είναι καλοδεχούμενη, με όλες τις θετικές συνάψεις που κάνει ο εγκέφαλος μας στο άκουσμα του να αρκούν για να μας φτιάξουν ελαφρώς τη διάθεση.

Σόλο άλμπουμ νούμερο 18, λοιπόν, για το πρώην Beatle που εννοείται δεν έχει και δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν και γνωρίζεις πως ό,τι ακούσεις θα είναι 100% η ψυχή και το όραμα του, δίνοντας κάτι το αυθεντικό. Ειδικά σε αυτήν την τριάδα σόλο άλμπουμ, ο MacCa αποχωρεί συνειδητά από την εμπορικότητα και ηχογραφεί αποκλειστικά γι' αυτόν. Μπορεί η φωνή να βγαίνει πλέον με δυσκολία και ίσως σας ξενίσει αυτό στο "III", αλλά δεν έχει μάλλον και τόση ιδιαίτερη σημασία όσο η μουσική σαν ένα ολοκληρωμένο σύνολο. Γέρασε ο άνθρωπος, τί να κάνουμε;

Μια μέρα στη φάρμα του γερο-Paul θα μπορούσε κανείς να το ερμηνεύσει αυτό το άλμπουμ. Ξυπνάει ένα κρύο πρωινό του Μαρτίου στην απομόνωση της Αγγλίας και ανοίγοντας τις κουρτίνες για να μπει ο ήλιος, βλέπει ένα "Long Tailed Winter Bird", παίρνει την κιθάρα δίπλα στο κρεβάτι και παίζει με άνεση κάποια ακόρντα σε ένα πεντάλεπτο ακουστικό μονόλογο, δείχνοντας πόσο καλός μουσικός είναι και παίζοντας όλα τα όργανα ο ίδιος, κλείνοντας το μάτι προς τον ακροατή και αναρωτώμενος 'Do You Miss Me?' Η μέρα θα κλείσει με το ίδιο Winter Bird και με έναν Paul σε ένα υπέροχο folk, βουκολικό, σχεδόν παιδικό τραγουδάκι ("Winter Bird / When Winter Comes") να σκέφτεται τις δουλειές που έχει να κάνει το καλοκαίρι στη φάρμα του, γιατί έρχεται χειμώνας. Να φτιάξει τον φράχτη, να κάνει το μποστάνι με τα καρότα. ‘And Find The Sun When The Winter Comes’.

Με απλά λόγια και μια ευχάριστη σύνθεση μιλάει για το άγχος και τη βοήθεια που χρειαζόμαστε για την ψυχική μας υγεία, ειδικά αυτήν την εποχή ("Find My Way"), δίνει συμβουλές για την οικογένεια και τα παιδιά μας με τη συνοδεία ενός πιάνου στην απλή μπαλάντα "Women And Wives" που μου θύμισε για κάποιον λόγο τον μακαρίτη Johnny Cash στα τελευταία του. Το boogey του "Lavatory Lil" θυμίζει λίγο -και αναπόφευκτα φαντάζομαι- Beatles σε ήχους που ίσως θα ενέκρινε ο George Harrison. Ροκάρει όσο μπορεί και με ποιότητα στο «βρώμικο» "Slidin’", ενώ μπορεί και ξέρει πώς να βγάζει αβίαστα groove στο "Deep Down", στον μάλλον πιο μοντέρνο ήχο ενός κατά βάση folk-rock άλμπουμ. Αλλά διάολε, ήταν κάποτε στα "Pretty Boys", λατρεμένος από εκατομμύρια, ξέρει ποιός είναι και μπορεί να κάνει όποτε γουστάρει το μεγαλύτερο πάρτι της ζωής του (‘We can throw a party every night’).

Μη με πείτε ιερόσυλο, αλλά εκτιμώ ότι θα δείτε πολλές κριτικές εκεί έξω να το επαινούν και να το εκθειάζουν και σίγουρα αξίζει να αναφερθεί με παχιά γράμματα ως μια πολύ καλή κυκλοφορία από ένα ιερό τέρας του χώρου, αλλά παρά τις όμορφες συνθέσεις, το αβίαστο συναίσθημα την ιστορία που κρύβεται πίσω από τον δημιουργό εκτιμώ ότι ακριβώς αυτό το status του MacCa είναι που ωθεί τον δίσκο να αποκτά τη φήμη και τη δόξα που ίσως δεν του αναλογεί. Είναι, ναι, ένα πανέμορφο λιθαράκι στην τεράστια ιστορία του, ολοκληρώνει την τριλογία των solo άλμπουμ που ξεκίνησαν το 1970 και που αν ειδικά το "I" δεν άρεσε καθόλου στον Lennon (‘rubbish’ νομίζω ήταν ο χαρακτηρισμός του), πιστεύω ότι το "III" θα τύχαινε καλύτερης υποδοχής μέχρι και από τον ίδιο.