Norna

Norna είναι ο ενικός του Norns, θεότητες που κατοικούν στη βάση του Yggdrasil υφαίνοντας στις ρίζες του τις μοίρες και το πεπρωμένο των ίδιων των θεών. Norna όμως είναι και το όνομα της μπάντας των Tomas Liljedahl (The Old Wind και πρώην Breach) με τους Christophe Macquat και Marc Theurillat των Olten. Το ομώνυμο είναι το δεύτερο άλμπουμ τους που έρχεται να διαδεχθεί το πολύ ενδιαφέρον "Star Is Way Way Is Eye".

Ο ήχος τους βρίσκεται στο βαρύ, πολύ βαρύ βασικά, doom, sludge, post metal. Από το εναρκτήριο "Samsara" οι Norna, σαν ένα αργόσυρτο θηρίο, ισοπεδώνουν ότι βρεθεί στο διάβα τους. Ακόμα και η αλλαγή που έρχεται στη μέση του κομματιού δε δημιουργεί χαλάρωση αλλά προσθέτει στη δραματική, πνιγηρή ατμόσφαιρα εμπλέκοντας τελικά περισσότερο τον ακροατή στα δύστροπα μονοπάτια τους. Το ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ της Ελβετο-σουηδικής τριάδας είναι γεμάτο πόνο και θυμό, ζόρικα συναισθήματα που αντιλαμβάνεσαι πια στο "For Fear Of Coming" ότι δε θα χαλαρώσουν, δε θα γλυκάνουν. Τα καταιγιστικά φωνητικά του Tomas γίνονται ένα σώμα με τις αδυσώπητες κιθάρες συμβάλλοντας καθοριστικά σε μία τρομαχτική ανάπτυξη. Το κλίμα της απόγνωσης μάλιστα εντείνεται και από τα αφηγηματικά, γυναικείας φωνής, μέρη που έχουν βρει τη θέση τους στον τρόμο.

Θέλοντας να περιγράψω τη μουσική των Norna οι μπάντες που μου έρχονται στο μυαλό είναι οι LLNN, οι The Moth Gatherer (αν δεν έχεις ασχοληθεί με το "Esoteric Oppression", προλαβαίνεις να διορθώσεις), οι Conjurer του πρώτου δίσκου, οι Neurosis της "Given To The Rising" εποχής, οι Saver (τί δισκάρα το "They Came With Sunlight", που πρόσφατα ανακάλυψα!) και σε λίγο μικρότερο βαθμό οι Pijn του εξαιρετικού τελευταίου τους, "From Low Beams Of Hope".

Ο δίσκος συνεχίζει με κάτι νεκροζώντανα πλάσματα που κατοικούν στο "Ghosts" τα οποία έχουν σκοπό να στοιχειώσουν κάθε πτυχή του ανοιχτού χώρου που θα βρουν μπροστά τους, πραγματικά όσο τους δώσεις, τόσο θα πάρουν, ενώ στο "Shine By Its Own Light " κάθε ελπίδα ότι θα φωτίσει η ατμόσφαιρα, όπως υπονοεί ο τίτλος του, αποδυκνειεται τουλάχιστον επιπόλαιη. Στα οκτώ λεπτά που διαρκεί, ο πιο post χαρακτήρας που υιοθετεί, συνθλίβει ότι αγγίξει.

Εδώ θέλω να κάνω και μια αναφορά στο υπέροχο εξώφυλλο, που είναι από τα ωραιότερα που έχω δει φέτος. Εμπνευσμένο, με πολύ λεπτομέρεια και δυνατές επιλογές χρωμάτων, σε ένα σύνολο που οπτικοποιεί σωστά το περιεχόμενο του άλμπουμ.

Τα δύο τελευταία, "Shadow Works" και "The Sleep", στηρίζονται σε πιο ξεσηκωτικά ριφ που σιγά σιγά στην πορεία αλλάζουν μορφή χτίζοντας ξεσπάσματα και υφέσεις. Προκαλούν περισσότερο κοπάνημα, χωρίς όμως να μετακινούν καθόλου τον προσανατολισμό του ήχου τους.

Μια πρόχειρη πρώτη ακρόαση μπορεί, εντελώς εσφαλμένα, να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι Norna έχουν επίπεδες συνθέσεις χωρίς βάθος και πολυπλοκότητα που στοχεύουν μόνο στην ακραία, βαριά ατμόσφαιρα. Προφανώς ο βασικός τους δρόμος εκεί οδηγεί, αλλά σε καμία περίπτωση δε λείπει το βάθος και η ανάπτυξη στη μουσική τους. Ο τρόπος που μπαίνουν επιπλέον μελωδίες κάτω από τις βασικές κιθάρες, το σχεδόν κλειστοφοβικό παίξιμο στα ντραμς και οι τεράστιες φωνητικές ερμηνείες δίνουν πολλά περιθώρια εξερεύνησης στον ακροατή. Η υπέροχη παραγωγή, δια χειρός Magnus Lindberg (από τους Cult Of Luna), είναι τόσο ειλικρινής, αυθεντική και πίστη στο μουσικό όραμα του γκρουπ που πραγματικά εντυπωσιάζει συμβάλλοντας, ουσιαστικά, στη διαμόρφωση του ηχητικού αποτελέσματος.

Το δεύτερο άλμπουμ των Norna είναι ένα ανθρωποφάγο τέρας που θα εδραιώσει τη θέση τους στο χώρο του αργόσυρτου, θορυβώδους, ακραίου metal. Προφανώς είναι ένας πολύ δύσκολος δίσκος που δεν απευθύνεται σε όλους, αλλά αυτοί που εκτιμούν αυτόν τον ήχο προτείνω να τον σημειώσουν και πιστεύω ότι δε θα απογοητευτούν.