Mould

Με λίγα λόγια το δεύτερο EP των Mould από το Bristol. Ξεκινώντας το 2023 έχουν αυτό και ένα λίγο EP στα χέρια τους πλέον, καθώς και κάνα δυο περιοδείες στη βρετανία και μια στις ηνωμένες πολιτείες. Τριάδα με δυο μικρόφωνα, κύριο και δευτερεύον, πολλές ικανότητες στα όργανα τους και αστείρευτη διάθεση για uptempo art funk και βαριά, εκτός πλαισίου, post-punk.

Πιάνοντας τον βρετανικό ήχο τον φέρνουν στο ύφος του Malakian αλλά με hardcore εκλάμψεις και χαοτική ανάπτυξη που δεν περιορίζεται σε συνηθισμένες φόρμες που έχουν κουράσει. Εμφανίζουν 60s και early 70s επιρροές δίπλα σε πιο screaming patterns, λίγο από jazz λογική και ανάρμοστα μικρή διάρκεια. Εντυπωσιακό είναι το ρυθμικό μέρος της μπάντας που καταφέρνει να δέσει και να κρατήσει συμπαγές ένα δύσκολο σύνολο που πιάνει από γρήγορες επιθετικές alt κιθάρες, χορευτικές μπασογραμμές μέχρι soul τρομπέτες και punk φωνητικές εκρήξεις.

Στα μόλις δεκαπέντε λεπτά προλαβαίνει να σχηματίσει χαμόγελα χωρίς να έχει το χρόνο να κουράσει. Εναρμονισμένο πλήρως δηλαδή με τη σύγχρονη εποχή της περιορισμένης ικανότητας ποιοτικής προσήλωσης, αλλά φτάνοντας μέχρι εκεί που ο πιο απαιτητικός μουσικόφιλος θα ζητήσει κι άλλο. Αν και εν γένει αυτό καλό ακούγεται, εδώ ίσως παρά είναι πρόωρη η λήξη. Δηλαδή δεν προλαβαίνει να σχηματίσει διαδρομές και κορυφώσεις. Ή μάλλον τις σχηματίζει αλλά δεν τις εξερευνά αρκετά ώστε να δώσει κι εναλλακτικές πορείες. Λείπουν τα κομμάτια που θα δημιουργήσουν μια ροή με εκπλήξεις, παρά το ότι προσπαθούν να τις συμπηκνώσουν σε μικρό χώρο. Ίσως δύο μέρη ακόμα που θα έριχναν τους τόνους, κάτι πιο εσωτερικό ή και ένας μεγαλύτερος χορός που θα άφηνε ελεύθερη την κιθάρα να κάνει τα δικά της σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Τέλος πάντων μεγαλώστε το αρκετά ώστε να το βάλουμε σε λίστες ρε παιδί μου!

Από την αρχή του EP οι διαθέσεις είναι φανερές. Το "Frances" παρουσιάζει πολλά από τα χαρτιά που κρατά η μπάντα, με τα υπόλοιπα να εμφανίζονται σταδιακά στην πορεία, σε μικρές δόσεις. Το "Temps" βάζει rock ‘n roll και soul στο παιχνίδι, το "Snails" επιτρέπει από την άλλη μια υγιή ποσότητα ξύλου πριν ακουστεί πολύ, πολύ οικείο, αγγλικό και ραδιοφωνικά mainstream. Το "Wheeze" δουλεύει σε πιο χαμηλό tempo, εμφανίζοντας jazz χάλκινα και Oasis επιρροές. Το "Brace" μπαίνει με τα μπούνια και ιδιαιτέρως σύνθετο θέμα στήνοντας έτσι ωραία αντίθεση με το προηγούμενο, ενώ το "Chunks" κλείνει χαοτικά και επικίνδυνα το, σύντομο μα πυκνό, "Almost Feels Like Purpose".

Η θεματολογία δεν είναι αυτή που περιμένει κάποιο. Μιλάει για πουλιά-δολοφόνους, σαλιγκάρια και δεν έχω ιδέα τι θέλει να μας πει το "Wheeze" αλλά μου αρέσει πολύ η αισθητική του video που το συνοδεύει.

Η υπόθεση που θα κάνω και δεν μπορώ με κανένα τρόπο να επιβεβαιώσω ή να απορρίψω, είναι ότι ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ θα μπορούσε να ταράξει τα νερά του ήχου, ή των ήχων, και να χτυπήσει την πόρτα ακόμα και σε λίστες. Θα δούμε μόνο στο μέλλον, αν δούμε μόνο στο μέλλον, αν δούμε γενικά. Καλά, θα δούμε!