Moon Tooth

Phototroph

Pure Noise Records (2022)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 13/07/2022
Οι Moon Tooth προτάσσουν το alt/prog metal τους προς το φως, στο τρίτο τους full-length χτύπημα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η αρχή έγινε με το "Chromaparagon" του 2016, μα το μεγάλο κατόρθωμα που έβαλε τους Moon Tooth στην πρώτη κατηγορία των νέων συγκροτημάτων του μοντέρνου heavy ήχου ήταν το "Crux" του 2019 - για το οποίο τα είχαμε πει πριν τρία χρόνια εδώ.

Για τον τίτλο του φετινού, τρίτου full-length τους, οι Νεοϋορκέζοι επιστρατεύουν πάλι λέξη ελληνικής προελεύσεως ("Phototroph"). Σε αυτήν τη φωτοσύνθεση, οι Moon Tooth παρουσιάζονται οι ίδιοι πιο φωτεινοί, αισιόδοξοι και ματζόρε από ποτέ. Αυτό είναι και το στοιχείο το οποίο θα λέγαμε πως χαρακτηρίζει την τωρινή τους στροφή στη δισκογραφική τους πορεία.

Ταυτόχρονα, ωστόσο, επικρατεί και μια διττή αίσθηση, σαν αυτήν που βλέπουμε στο πανέμορφο εξώφυλλο, όπου μας παρουσιάζεται και ένα upside down (για να είμαστε και στην επικαιρότητα). Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψιν και τη σύγκριση με τον πρότερο βίο, είναι η πάνω όψη αυτή που επικρατεί στο μυαλό μας μετά την ακρόαση. Αυτός είναι, ενδεχομένως, ο λόγος που το "Phototroph" μοιάζει να είναι ποιοτικά κατώτερο του προκατόχου του - παρόλο που παραμένει, βέβαια, ακόμα ένα άκρως ποιοτικό δείγμα αυτού του αμερικάνικου ήχου που συνδυάζει το alternative metal με το progressive metal. Όταν γίνονται πιο άγριοι και πιο πολύπλοκοι, όταν θυμούνται το παρελθόν τους, σε συνθέσεις όπως τα "Deathwish Blues" και "The I That Never Dies", τότε είναι που τους βγάζουμε το καπέλο.

Φυσικά, τα υλικά τους είναι πάλι υψηλότατου επιπέδου, προεξέχοντος του τραγουδιστή, John Carbone, ο οποίος είναι ο πρωταγωνιστής της παράστασης, με την ιδιαίτερα πληθωρική χροιά της φωνής του. Φυσικά, αφανής ήρωας είναι ο Nick Lee (οι μεταλλάδες θα τον γνωρίζετε από τη συμμετοχή του στους Riot V τα τελευταία χρόνια), οι κιθάρες του οποίου ξεφεύγουν παικτικά, με την καλή έννοια. Οι Moon Tooth εντελώς συνειδητά ξεφεύγουν από το σκοτάδι του "Crux", μια περίοδο που περνούσαν αρκετές αρνητικές καταστάσεις στις ζωές τους, σύμφωνα με τους ίδιους. Γράφουν ένα άλμπουμ με υποβόσκον θέμα σε πολλά κομμάτια αυτό των φυτών που μεγαλώνουν προς τον ήλιο και, παρά τις όποιες αστοχίες του σε δυο-τρία κομμάτια, καταφέρνουν να κρατηθούν στην ελίτ, όντας ταυτόχρονα τόσο pop όσο και σκληροί και προοδευτικοί.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET