Moon Tooth

Με το "Crux", οι Νεοϋορκέζοι Moon Tooth κατάφεραν να ξεπεράσουν το ήδη πολύ δυνατό ντεμπούτο τους, "Chromaparagon" (2016). Επιτρέψτε μας να προτρέξουμε και να δηλώσουμε πως είναι ο δίσκος που θα αποτελέσει το εισιτήριο για να ασχολούμαστε αρκετά μαζί τους τη δεκαετία που βρίσκεται προ των πυλών - ενώ και φέτος αναμένουμε να το συναντήσουμε σε κάμποσες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς ανά τον κόσμο.

Το εξώφυλλο καλειδοσκοπικό, σαν τη μουσική τους. Δεν είναι διόλου εύκολο να κατατάξεις τους Moon Tooth σε κάποιο υποείδος. Ωστόσο, η μία λέξη που θα σου έρθει στο μυαλό κατά την ακρόαση είναι η εξής: progressive. Βέβαια, η διάχυτη αμερικανιά, καθώς επίσης και οι εκμοντερνισμοί των κιθαρών και της γυαλισμένης παραγωγής θα ενώσουν το progressive με το alternative στοιχείο. Συνεπώς, μπορούμε να τους τοποθετήσουμε στο αμερικάνικο alt-prog ρεύμα, μολονότι διαφέρουν αρκετά από τη συνοχή που επιδεικνύουν τα συγκροτήματα της σχολής των Coheed & Cambria μεταξύ τους. Φυσικά, είναι αδύνατο να αμελήσουμε το έντονο punk στοιχείο που τους φέρνει πολύ συχνά κοντά σε μπάντες σαν τους (θεούς) Propagandhi.

Οι συνθέσεις του "Crux" σφύζουν από ενέργεια, πάθος και τεχνική - όλα με ακατάσχετους ρυθμούς δοσμένα. Αν κοιτάξεις πίσω από τη φρεσκάδα που βγάζουν, θα βρεις πως πατάνε απευθείας στα '00s των Η.Π.Α. για να βρουν μια βάση πάνω στην οποία θα χτίσουν έναν δικό τους ήχο. Φαινομενικά, και λόγω ρόλου, ο John Carbone μοιάζει να είναι ο πρωταγωνιστής του δίσκου, με τις απίστευτες, πληθωρικές φωνητικές ερμηνείες του. Έχει το τρομερό ταλέντο να τραγουδάει με punk χροιά, soul γυρίσματα και heavy metal πάθος. Ωστόσο, δεν είναι και δύσκολο να καταλάβει κανείς πως οι κιθάρες του Nick Lee είναι εξίσου εντυπωσιακές, πλούσιες και καταιγιστικές, ξεκινώντας από ραδιοφωνικό alt rock και καταλήγοντας σε βαριά μεταλλικά riff, μα κυρίως σε math και proggy τεχνικές. Ο Ray Marte στα τύμπανα και ο Vincent Romanelli στο μπάσο είναι εξίσου μουσικάρες με τους προαναφερθέντες, συντελώντας στην αναπόσπαστη τετράδα συστατικών απ’ όπου προέκυψε το "Crux".

Αξίζει να σημειώσουμε πως οι επιλογές των single δεν αντικατοπτρίζουν και τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ, όσο και να μας αρέσει το alternative metal του εναρκτήριου "Trust" ή η απαράμιλλη τεχνική του "Musketeers". Από την άλλη, το τρίτο single, "Awe At All Angels", το πιο math, είναι επιλογή εντελώς to the point και δείχνει την παράνοια που μπορούν να βγάλουν με pop εκφορά. Σε αυτό, προσθέτουμε τα "Through Ash", "Thorns" και "Thumb Spike", ξεχωρίζοντας έτσι τις κορυφές από ένα άλμπουμ γεμάτο διαμάντια. Εξετάζοντας το σύνολο, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός πως χάνει κάπως σε συνοχή, εξαιτίας ενός ενθουσιασμού να χωρέσουν όλα τα (απίστευτα) πράγματα που έχουν τη δυνατότητα να παίξουν και να συνθέσουν. Πέρα από αυτό, όμως, πρέπει να είσαι κουφός για να μην αναγνωρίσεις πως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους και πιο ιδιαίτερους δίσκους της φετινής χρονιάς... και, σαφώς, μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες για το μέλλον.

Bandcamp