Millencolin

Οι Millencolin είναι ένα από εκείνα τα συγκροτήματα που ποτέ δεν θα λάβουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Δεν είναι οι μόνοι από τη συνομοταξία τους και κάμποσα χρόνια πίσω, έστω κι από σπόντα, κατάφεραν να τρυπώσουν στο mainstream. Αυτό από μόνο του δεν είναι καθόλου αμελητέο κατόρθωμα. Για τη μερίδα από το ευρύ κοινό που τους γνωρίζει, όμως, ήταν και θα παραμείνουν μια περίπου one-hit-wonder περίπτωση. Είναι εκείνη η μπάντα που είχε εκείνο το τραγούδι σε εκείνο το παιχνίδι με τα skate στο PlayStation. Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, κι εγώ από το "Tony Hawk's Pro Skater" τους έμαθα.

Η φετινή κυκλοφορία της παρέας από τη Σουηδία είναι η ένατη ολοκληρωμένη, εικοσιπέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο της. Αν κάποιος περιμένει ριζοσπαστικές αλλαγές στον ήχο μάλλον κάτι βλέπει λάθος. Οι ταχύτητες δεν πέφτουν στιγμή, οι δομές παραμένουν στα βασικά και οι γραμμές κολλάνε ευχάριστα. Μελωδικό punk rock παίζουν και το κάνουν καλύτερα από τη συντριπτική πλειοψηφία όσων είναι εκεί έξω και συνεχίζουν να υπηρετούν πιστά το ύφος. Τόσους δίσκους μετά, δεν θα αρχίσουν καινούρια κόλπα τώρα. Κάποιοι νεωτερισμοί υπάρχουν, αλλά αυτό περισσότερο έχει να κάνει με την παραγωγή παρά με τις ίδιες τις συνθέσεις.

Σε σύγκριση με το προ τετραετίας "True Brew", εδώ το σύνολο έχει περισσότερη ποικιλία ως προς τους ρυθμούς (στα όρια του δυνατού, για punk rock κλασικής κοπής μιλάμε) και παραπέμπει στο πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας. Από τον απροβλημάτιστο pop-punk αέρα του εισαγωγικού ομώνυμου στο ευθύ "For Yesterday" κι από τις εναλλακτικές πινελιές του "Yanny And Laurel" στο παλιομοδίτικο "Do You Want War", δεν υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν ξαναπαιχτεί, ακόμα ίσως κι από τους ίδιους, αλλά αυτό δεν έχει να πει κάτι. Πολύ περισσότερο όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο δυνατό όσο στα αναπάντεχα γκρίζα "Nothing" και "Sour Days".

Το "SOS" είναι ένα καλοφτιαγμένο, τίμιο άλμπουμ, που δεν θα απογοητεύσει κανέναν οπαδό της σκηνής. Δεν περιέχει ούτε ίχνος καινοτομίας και δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουν δώσει στην πορεία τους οι Millencolin. Σοβαρά, όμως, ποιος λογικός άνθρωπος έχει τέτοιες απαιτήσεις εν έτει 2019; Αν ρωτάτε εμένα, στέκεται ψηλότερα, ή τουλάχιστον εξίσου ψηλά, σε σύγκριση με τους δύο προκατόχους του. Ακόμα κι αυτό, σε τελική ανάλυση μικρή σημασία έχει. Το ζήτημα είναι ότι ακούγοντάς το, σου βγάζει ένα αβίαστο, νοσταλγικό χαμόγελο· σαν να συναντάς τυχαία έναν παλιό φίλο που κάνατε παρέα skate σε κάποια προηγούμενη ζωή.