Metal Church

Damned If You Do

Nuclear Blast (2018)
Από τον Κώστα Πολύζο, 14/12/2018
Οι Αμερικάνοι δείχνουν πως δεν έχουν χάσει την ικανότητα να γράφουν ποιοτική μουσική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάπου διάβασα πριν από λίγο καιρό πως οι Metal Church είναι μια μπάντα δεύτερης κατηγορίας η οποία ανά στιγμές βίωσε το μεγαλείο της πρώτης κατηγορίας. Μια τέτοια δήλωση μοιάζει αρκετά ακριβής, αν αναλογιστούμε την πολύχρονη καριέρα τους και ορισμένους δίσκους - μνημεία που έχουν κυκλοφορήσει είτε με τον μακαρίτη Wayne, είτε με τον Howe πίσω από το μικρόφωνο.

Με μοναδική αλλαγή λοιπόν την αποχώρηση του Jeff Plate και την ένταξη στις τάξεις της μπάντας του Stet Howland, οι Αμερικάνοι επανέρχονται δυόμιση χρόνια μετά τον πρώτο τους δίσκο με τραγουδιστή και πάλι τον Mike Howe, με μια δουλειά που δεν θα συνταράξει, αλλά σίγουρα θα ικανοποιήσει.

Οι Metal Church στο καινούριο τους πόνημα δεν δείχνουν διάθεση για πειραματισμούς. Έχουν ξεκάθαρο όραμα και αυτό δεν είναι άλλο από το να παίξουν ευθύ, οργισμένο heavy metal. Η παραμονή κατά βάση λοιπόν στις μανιέρες των '90s είναι δεδομένη, με συνθέσεις βασισμένες στα riff, τους up-tempo ρυθμούς (aka συγκρατημένο thrash) και την ιδιαίτερη φωνή του Mike Howe.

Δεν νομίζω πως μπορεί κάποιος να παραπονεθεί στο άκουσμα τραγουδιών όπως τα "Guillotine" (φανταστική εισαγωγή), "By The Numbers", "Into The Fold", "Out Of Balance" και "Rot Away". Ίσως θα μπορούσε να γκρινιάξει βέβαια λίγο για την βαβουριάρικη παραγωγή, αλλά στο συνθετικό κομμάτι καθ' αυτό, ακούς μια μπάντα που το λέει ακόμα η καρδούλα της και δείχνει πως περνάει καλά στις ηχογραφήσεις και δεν κάνει αγγαρεία. Μια ακόμα απόδειξη περί τούτου είναι και το “The Black Things” που φέρνει στο μυαλό ακόμα και τις προ Howe εποχές και δίσκους όπως το "The Dark".

Το γεγονός πως έχουν μια περισσότερο μινιμαλιστική προσέγγιση στον τρόπο που συνθέτουν σε σχέση με το "XI" κάνει τον δίσκο πιο συμπαγή ως σύνολο, αλλά σίγουρα έχει ως αποτέλεσμα να χάνουν σε επίπεδο έκπληξης και ποικιλομορφίας. Και μιας και μιλάμε περί ποικιλίας, τα δύο τραγούδια που διαφοροποιούνται περισσότερο από το σύνολο είναι και αυτά που οριοθετούν το ταβάνι και το πάτωμα του δίσκου. Από τη μια έχεις το φανταστικό "Revolution Underway" με την progressive αύρα των Queensryche και Fates Warning στο κουπλέ και εκείνη των Dream Theater στο solo, όλα δεμένα κάτω από ένα στιβαρό ρυθμικό υπόβαθρο, που είναι μάλλον και η κορυφή του δίσκου. Στον αντίποδα έχεις το απλοϊκό "Monkey Finger" που το μοτίβο του φέρνει σε Accept, αλλά που δεν μπορεί να ξεχωρίσει για κάτι άλλο πέραν της αναφοράς στο γερμανικό αυτό μεγαθήριο και κερδίζει στο νήμα το αδιάφορο "The War Electric" ως το χειρότερο τραγούδι του δίσκου.

Το "Damned If You Do" συνολικά στέκει αξιοπρεπέστατα ανάμεσα στις κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς και θα ικανοποιήσει σε συντριπτικό ποσοστό το εκκλησίασμα των Metal Church. Η ποιότητά του είναι δεδομένη, αλλά ίσως  του λείπει η απαραίτητη βαρύτητα για να συνεχίσεις να το ακούς και στο μέλλον. Αλλά όπως λέει και το γνωστό άσμα, so live for today tomorrow never comes, οπότε ας το απολαύσουμε τώρα που μπορούμε και μελλοντικά βλέπουμε τι θα συμβεί και σε ποιο status θα κατασταλάξει στην συνείδηση του οπαδού ο δίσκος.

  • SHARE
  • TWEET