Måneskin

Είναι πραγματικά σπάνιο να βλέπεις αυτή την εξελικτική πορεία και άνοδο προς τη στρατόσφαιρα της επιτυχίας σε τέτοιες περιπτώσεις όπως των Ιταλών πολύ φίλων μας Måneskin. Και αυτό γιατί η ιστορία δείχνει ότι στο 99% των περιπτώσεων, καλλιτέχνες και σχήματα που διέπρεψαν στην Eurovision (με λίγες και φωτεινές εξαιρέσεις βλ. ABBA) ποτέ δεν κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την αστρόσκονη του διαγωνισμού που μετατρεπόταν σιγά σιγά σε τσιμεντοκονίαμα και τους βούλιαζε στη λήθη. Οι Måneskin είναι η τεράστια εξαίρεση σε αυτό το κανόνα και όχι μόνο εκμεταλλεύτηκαν τη νίκη τους με το "Zitti E Buoni" αλλά με πολύ φόρα, με τη δημοσιότητα (που δεν υπάρχει ποτέ 'κακή') για το αν ή όχι ο Damiano έκανε ή οχι κοκαϊνη (θέμα και στο τραγούδι "Feel") στη διάρκεια του διαγωνισμού αλλά κυρίως με τη πολύ σκληρή δουλειά τους, τις έξυπνες επιλογές (πχ στη διασκευή του "Beggin'") αλλά και το επιθετικό τους μάρκετινγκ κατάφεραν να είναι από τα πιο hot ονόματα στη mainstream rock σκηνή και να ξεπουλάνε αρένες πλέον παγκοσμίως είτε ως support στους Rolling Stones (!) είτε ως headliners.

Με το "Rush!" και τα 17 (!) τραγούδια τους χωρίς fillers και με lyrics κυρίως στα Αγγλικά δείχνουν έτοιμοι να κατακτήσουν το κόσμο και να δείξουν και στους μεγαλύτερους αμφισβητίες τους ότι είναι η πιό fun, party rock band εκεί έξω με ένα ύφος και χαρακτήρα που παραπέμπει σε παλιότερες εποχές decadence τότε που το rock-n-roll ήταν όλα για το στυλ, το σεξ, το πάρτυ μέχρι τελικής πτώσης. Το "Own My Mind" σκάει σαν πρώτο τραγούδι και δεν μπορείς παρά να παρασυρθείς με το ρυθμό που γεννά το μπάσο της Victoria De Angelis και η χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του Thomas Raggi. Red Hot Chili Peppers meets Franz Ferdinand και λογικό οι πιτσιρικάδες Måneskin να μιμούνται τους ήρωες τους, να επηρεάζονται σε τεράστιο βαθμό ψάχνοντας να βρουν οι ίδιοι την ταυτότητα τους. Ο Tom Morello φαίνεται να τους γουστάρει και συμμετέχει με το σολάρισμα του στο pop-punk "Gossip" όπου ο Damiano κρίνει και διασκεδάζει με το κουτσομπολιό γύρω από αυτούς αλλά και εύχεται στους κατακριτές του να πνιγούν από αυτό καθώς όπως φαίνεται και από το video clip δεν έχει τίποτα να κρύψει. Το εξωφρενικά απλοϊκό "Bla Bla Bla" παραδόξως δεν ενοχλεί όσο θα έπρεπε γιατί απλά δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά όπως έχω την αίσθηση όλο το album. Στο "Mama Said" ο funk ρυθμός σε συνδυασμό με την έντονη σεξουαλικότητα των στίχων μας διασκεδάζει απίστευτα ενώ έχουμε και πολιτικό σχόλιο ενάντια στον Πούτιν και τον πόλεμο της Ουκρανίας με το "Gasoline", τον Damiano να προσπαθεί (αλλά ως εκεί) να είναι punk στο "Kool Kids" και κάπου εκεί σαν να κάνει ένα μικρό διάλειμμα η έμπνευση και να επιστρέφουν στις εποχές που προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν τους κριτές στο X-Factor της Ιταλίας με μπαλάντες ("If Not For You") και generic ροκάκια ("Read Your Diary"). Ευτυχώς το γυρνάνε στη μητρική τους γλώσσα και σε υψηλές ταχύτητες στο "Mark Chapman" (ο δολοφόνος του John Lennon) σε ένα ξεσηκωτικό κομμάτι που δένει άψογα με το έτερο ιταλόφωνο "La Fine". 

Και αν σε κάποιο σημείο της ακρόασης αναφωνήσετε 'Μα όλα ίδια μου φαίνονται΄ κανείς δεν σας παρεξηγήσει. Χωρίς να είναι generic και με ένα δυνατό χαρακτήρα, πέφτουν ίσως στην παγίδα του ενθουσιασμού και είναι σαν να ακούς ένα μεγάλο τραγούδι με κοινό θέμα και όχι δεκαεφτά ξεχωριστά. Στο φινάλε του album ξεφεύγουν λίγο από αυτό το μοτίβο και με ολίγον "Smells Like Teen Spirit" και επιρροές από τη διαμονή τους στο LA μας δίνουν το "Supermodel" που είναι σίγουρα fun ενώ ολοκληρώνουν με τη πανέμορφη μπαλάντα "The Loneliest" όπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πόσο καλύτερο ίσως θα ήταν τραγουδισμένο στα Ιταλικά. Μια χαρά τα πάει ο Damiano και στα Αγγλικά αλλά πως να το κάνουμε άλλη γλύκα η μητρική γλώσσα. Έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία γεμάτη νεανικό ενθουσιασμό, με όλη τη σεξουαλικότητα, ορμές, fun που συνεπάγεται αυτό σε συνδυασμό με τη γρήγορη εκτόξευση τους στην επιτυχία. Όταν καταλαγιάσει η αστρόσκονη και δεν τους νοιάζει ίσως πόσο σέξι ή προκλητικοί θα φαίνονται νομίζω ότι θα μπορέσουν με περισσότερη ωριμότητα να μας δώσουν ένα album με λιγότερη ποσότητα και περισσότερη ποιότητα χωρίς να χρειάζεται να χάσουν αυτή τη τρέλα. Ως τότε όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι περάσαμε καταπληκτικά με το "Rush!".