Majestica

Θαρρώ πως η περίπτωση των Majestica στέκει μια από τις πλέον «ναι μεν, αλλά» της σύγχρονης power metal σκηνής, τουλάχιστον από τη δική μου οπτική γωνία. Μιλάμε, άλλωστε για ένα σχήμα που στηρίζεται από την day 1 που βρέθηκε στη μουσική βιομηχανία από κραταιά δισκογραφική, έβγαλε μαζεμένους δύο δίσκους το 2019 και 2020 που έσπασαν κάθε «τυρόμετρο» εντός των happy, happy euro power metal πλαισίων, μπήκε στον πάγο για μια πενταετία κι επιστρέφει ακάθεκτο στα όσα μας έχει συνηθίσει.

Διαθέτοντας τα πάντα, από τη φωνάρα του Tommy Johansson που από μόνη της αποτελεί λόγο να ασχοληθεί κανείς με τη μπάντα, μέχρι επί μέρους στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά («τούμπανο» παραγωγή, συμφωνικά στοιχεία, ταχύτητα, μελωδίες πάνω στις μελωδίες), είναι απορίας άξιο πώς καταφέρνουν να μην φτάνουν το potential τους, αλλά να μοιάζουν περισσότερο με stormtroopers σε πεδίο βολής.

Πραγματικά, το "Power Train" στέκεται τόσο φορτωμένο σε ιδέες, σε απόδοση, σε εκτέλεση, που τελικά θυμίζει εκείνη τη σοκολατόπιτα με τρεις μπάλες παγωτό και τριμμένο φιστίκι που λιμπίστηκες να φας, για να την παρατήσεις μετά από μια λιγωτική κουταλιά. Θα μπορούσα να συνεχίσω τις άστοχες παρομοιώσεις, αλλά μάλλον καταλαβαίνετε τι εννοώ, καθώς το "Power Train" φαντάζει σαν τον Τόμας το τρενάκι, σε μια γλυκανάλατη, άκακη βόλτα στην εξοχή.

Νιώθω, δε, ότι μια τέτοια, αλαβάστρινη φωνή χαραμίζεται με το να αποδίδει ένα μετρίως καλό υλικό, τόσος χρόνος και τόσο χρήμα είναι κρίμα να μην έχει την εκπλήρωση που θα έπρεπε, σε ένα πραγματικά σπουδαίο power metal άλμπουμ. Δεν τίθεται θέμα εμπάθειας, αλλά αυτό το υπέρτατα φορτωμένο άλμπουμ, το οποίο παίρνει τους Stratovarius, τους Sonata Arctica, ακόμη και τους (έτσι κι αλλιώς bombastic) Twilight Force και τους αναπαράγει σε ταχύτητα 2x, με ακόμη περισσότερα χορωδιακά μέρη, ακόμη περισσότερη γυαλάδα, ακόμη περισσότερο στα πάντα, «χάνει» ακριβώς εκεί: στο ότι αναπαράγει τόσο τέλεια το euro power metal handbook, που τελικά χωλαίνει ως τελικό αποτέλεσμα.

Πάντως, η τριάδα των διαδοχικών "Battle Cry", "Megatrue" και "My Epic Dragon" στέκεται αρκετά εντυπωσιακή, με όμορφες συνθετικές ιδέες και τον Johansson σε καταιγιστικές ερμηνείες, δείχνοντας πως η συνθετική φόρμουλα της μπάντας μπορεί να λειτουργήσει. Παρόλα αυτά, το "Power Train" φαίνεται σαν χαμένη ευκαιρία συνολικά, για μια μπάντα που μπορεί, θέλει, αλλά ακόμη δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει, με τροχοπέδη τις γνωστές «παιδικές ασθένειες» που φθείρουν χρόνια το ιδίωμα.