Lorna Shore

Τα τελευταία χρόνια η φήμη των Lorna Shore έχει εξαπλωθεί γρήγορα, μέσα από τα ιντερνετικά κανάλια, τα "reaction videos" αλλά αναμφίβολα και λόγω της τεχνικής ικανότητας της μπάντας. Ιδιαίτερη μνεία στις ακροβατικές φωνητικές ικανότητες του Will Ramos, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία στο μικρόφωνο το 2021, μετά την αποπομπή του CJ McCreery για ηθικούς λόγους, μετά τις αποκαλύψεις που έγιναν εις βάρος του για κακοποιητικές συμπεριφορές. Το άστρο του Will Ramos δεν άργησε να λάμψει, με το single "To the Hellfire" να κερδίζει γρήγορα τις εντυπώσεις, και το EP "...And I Return to Nothingness" να ακολουθεί.

Με το "Pain Remains", καλούνται να αποδείξουν την αξία τους πέραν του virality που έχουν αποκτήσει μέσω του διαδικτύου. Ακροβατώντας μεταξύ μελωδίας και ισοπεδωτικής βαρύτητας, με σταθερά έντονο το συμφωνικό στοιχείο, προσπαθούν να χωρέσουν τα πάντα μέσα σε μια ώρα μουσικής. Το αποτέλεσμα, αμφίβολο.

Προφανώς δεν περιμένει κανείς να επανεφεύρουν τον τροχό. Deathcore παίζουν τα παιδιά, και γενικά το κάνουν καλά. Τι σημαίνει αυτό; Ταχύτητες στα τέρματα, με τύμπανα που θυμίζουν κομπρεσέρ, breakdowns που σκάνε από το πουθενά (για αρχή τουλάχιστον) και κάθε είδους extreme φωνητικό που μπορούν να βγάλουν ανθρώπινες φωνητικές χορδές. Υπάρχουν riffs, υπάρχουν μελωδίες και leads για να σπάει η μονοτονία και να δημιουργεί μια πομπώδη αίσθηση στα κομμάτια. Αναμφίβολα, είναι μια δουλειά που πατάει κατά πολύ στην ικανότητα του Will να δημιουργεί απόκοσμους και ποικίλους ήχους με το λαρύγγι του. Αρκούν αυτά για να γεμίσουν μια ώρα μουσικής;

Μεμονωμένα, υπάρχουν όντως κομμάτια που μπορείς να τα ακούσεις ευχάριστα. Πρακτικά, από το πέμπτο περίπου κομμάτι και μετά, η συνθετική μανιέρα αρχίζει να γίνεται εμφανής, οι δομές των κομματιών επαναλαμβάνονται σε σημείο που ξέρεις πλέον πότε να περιμένεις το breakdown, το οποίο κι από μόνο του πρακτικά δεν διαφέρει ιδιαίτερα από όσα άκουσες προηγουμένως.

Αξίζει ωστόσο να αναφερθεί ότι η τριλογία του "Pain Remains" που κλείνει το άλμπουμ δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη μελωδία και ξεφεύγει λίγο από τη φόρμουλα που επικρατεί στο υπόλοιπο άλμπουμ. Η θεματική του ομοιομορφία σίγουρα βοηθά να δημιουργήσει ένα πιο συνεκτικό αποτέλεσμα, ενώ το μεγαλειώδες κλείσιμο αφήνει μελλοντικές υποσχέσεις.

Πολύς ντόρος για το τίποτα τελικά; Κάπου ανάμεσα είναι η αλήθεια. Υπάρχει μπόλικο υλικό μέσα στο άλμπουμ που κερδίζει τις εντυπώσεις. Αντίστοιχα βρίσκει κανείς επαναλαμβανόμενα μοτίβα, και για τη μια ώρα διάρκειας, είναι τόσος ο καταιγισμός ηχητικής πληροφορίας που μια ολοκληρωμένη ακρόαση καθίσταται δύσκολη. Σίγουρα η μπάντα θα μας απασχολήσει και στο μέλλον, ωστόσο θα πρέπει να επέλθει μια συνθετική ωρίμανση και ένα φιλτράρισμα για να μπορέσει η ταυτότητά τους να ξεφύγει από τα πλαίσια του επιφανειακού εντυπωσιασμού.