Lazy Man's Load

"Lazy Man’s Load", το ασήκωτο φορτίο που πρέπει κάπως να μοιραστεί για να το κουβαλήσεις. Ή μια southern rock/metal μπάντα από την Αθήνα που μας παραδίδει με συνέπεια και περηφάνεια το δεύτερο της άλμπουμ δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, όπου τους έβγαλε στο δρόμο, σε αρκετά live, γεμίζοντας τους -όπως φαίνεται- με αρκετές εμπειρίες και υλικό για να γράψουν νέες ιστορίες για τον βασικό πρωταγωνιστή τους, τον ‘Lazy Man’, ο οποίος κινούμενος σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, δρα κυριολεκτικά και μεταφορικά ως ένα όχημα για τη αναφορά σε καθημερινές ιστορίες όλων μας.

Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το "All Hat No Cattle" λοιπόν, εδώ η ιστορία δεν συνεχίζει αλλά μάλλον είναι το prequel της καταστροφής που ζει ο Lazy Man στο πρώτο άλμπουμ. Οπότε έχουμε να κάνουμε με εννέα βασικά ατμοσφαιρικά και ‘μαύρα’ mid-tempo κομμάτια που κινούνται από groove στιγμές μέχρι σε περισσότερο αργά, εσωτερικά κομμάτια όπου ο Roxx Krash (φωνή) σχεδόν μας απαγγέλει (π.χ. στο "Abfall", πριν αυτό μετατραπεί σε ένα αργόσυρτο, σχεδόν πένθιμο και κινηματογραφικό μουσικό εμβατήριο), χωρίς όμως αυτό να ακούγεται παράταιρο, αφού κατορθώνουν αρκετά εμπνευσμένα να δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα που πάνω της μπορεί να πατήσει αυτό το στυλ. 

Δεν γνωρίζω αν η επιβλητική μορφή στο όμορφο εξώφυλλο είναι η περσόνα του Lazy Man ή ο πατέρας του που επικαλείται το "Crimson Prayer", ένα στακάτο κομμάτι με δυνατό μπάσο -το μπάσο είναι γενικά αρκετά μπροστά σε όλη τη παραγωγή- που υποψιάζομαι στιχουργικά έχει επηρεαστεί και από τη περίοδο που μεσολάβησε με covid κτλ. Στο "Prime Evil" νιώθει κανείς το καυτό άνεμο από το νότο της Αμερικής στο σβέρκο του με το ‘βρώμικο’ riff και το δυνατό σολάρισμα στη μέση. Μας άρεσαν πολύ οι groove στιγμές του άλμπουμ όπου η φιλοδοξία των Lazy Man's Load να γράφουν για live είναι φανερή και σε κάνουν να προσμένεις να ακούσεις κομματάρες φτιαγμένες για headbanging όπως το "Heavy Is The Crown" και "Slackjawed". 

Το "Fed To The Shrine" είναι από τα πιo ολοκληρωμένα και ‘γεμάτα’ κομμάτια με εναλλαγές, όμορφα σόλο, φωνητικά γεμάτα γρέζι που δεν φοβούνται να πάνε και ψηλά και μια μελωδία με αρχή μέση και τέλος που λέει μια ιστορία. Πλησιάζοντας προς το τέλος θα συναντήσουμε το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι με τίτλο "The Pilgrim And The Witch" όπου συγκεντρώνονται μάλλον όλες οι επιρροές των μελών της μπάντας σε ένα αμάγαλμα doom, heavy metal και hard rock που ίσως είναι ένα από τα καλύτερα τους κομμάτια γενικότερα. 

Μας αποχαιρετούν με ένα βαλς "Waltz Νο 9" γεμάτο σκοτάδι και προπομπό της καταστροφής του κόσμου. Ένα χορός για το τέλος που μετατρέπεται στο φινάλε σε ένα κρεσέντο ρυθμού που κλιμακώνεται και αποκλιμακώνεται γρήγορα σαν μια ραδιοφωνική μετάδοση των τελευταίων στιγμών πριν το τέλος.  Μεγάλες φιλοδοξιες, γραμμένα τραγούδια για live, επαγγελματική παραγωγή και κομμάτια με συνοχή, αρχή, μέση και τέλος που έχουν να πουν μια ιστορία και την λένε ιδανικά. Μια μπάντα έτοιμη για μεγάλα πράγματα που δεν αξίζει τη στήριξη μας επειδή είναι ‘δικά μας παιδιά’ αλλά που έχει μια ωριμότητα στις συνθέσεις της που εντυπωσιάζει.