Ladytron

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ θυμάμαι καλά την περίοδο που οι Ladytron ήταν ένα απολύτως καυτό όνομα. Δημιουργημένο στο Liverpool το 1999, την εποχή δηλαδή που το electroclash ετοιμαζόταν να κάνει το μεγάλο μπαμ, το συγκρότημα, αρχικά, κυκλοφόρησε το πρώτο του - εμπνευσμένο από τους Kraftwerk- single, "He Took Her To a Movie", το οποίο ανακηρύχθηκε τότε single της εβδομάδας από το NME, προτού μας δώσει το ντεμπούτο του, με τίτλο "604".

Η συνέχεια ήταν καταιγιστική με διθυραμβικές κριτικές για τα "Light & Magic" και "Witching Hour", ενώ ακολούθησε το "Velocifero", ένα από τα κορυφαία ηλεκτρονικά άλμπουμ των ‘00s. Η νέα δεκαετία τους βρήκε να κυκλοφορούν το, πιο εκλεπτυσμένο καλλιτεχνικά κι ελαφρώς κινηματογραφικό, "Gravity the Seducer" προτού κάνουν ένα διάλειμμα που κράτησε περίπου πέντε χρόνια. Τελικά, το 2019 επέστρεψαν δισκογραφικά με το "Ladytron", ένα άλμπουμ που τους έβαλε ξανά στον χάρτη, αν και, προσωπικά, το βρήκα κάπως άνευρο. Τέσσερα χρόνια μετά, επιστρέφουν με το "Time's Arrow", το οποίο έμελλε να είναι και η τελευταία τους κυκλοφορία με τον Reuben Wu, ο οποίος πρόσφατα αποχώρησε από το συγκρότημα.

Η αλήθεια είναι πως οι Ladytron δεν έχουν κάτι καινούργιο να πουν, οπότε όσοι ψάχνετε κάτι νέο και φρέσκο μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε εδώ. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι, έχοντας κλείσει πάνω από 20 χρόνια ηχογραφώντας και περιοδεύοντας, και με έξι δίσκους στο βιογραφικό τους, είναι κάπως άκυρο να περιμένει κανείς πως το έβδομο άλμπουμ τους θα του αλλάξει τη ζωή. Εκτός κι αν, συναισθηματικά, είναι το αγαπημένο του συγκρότημα στον κόσμο. Για όλους τους υπόλοιπους όμως, ο πήχης μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα ψηλά ενώ, αν ρωτάτε εμένα, το μόνο που περίμενα είναι μια, ελαφρώς καλύτερη δουλειά από την προηγούμενη τους.

Σε αυτή τη βάση, σχεδόν εντυπωσιάστηκα από "Time's Arrow", το οποίο φανερώνει μια παρέα ανθρώπων που μεγαλώνουν κι εξελίσσονται πανέμορφα. Και μπορεί εδώ να μην στήνουν ένα πάρτι χωρίς προηγούμενο όπως έκαναν στο παρελθόν, όμως το ξημέρωμα τους βρίσκει σε μια καλή περίοδο της πορείας τους όπου η ζυγαριά πλέον γέρνει περισσότερο προς την pop και λιγότερο προς την electro. Ευτυχώς όμως, η pop πλευρά των Ladytron συνεχίζει να μοιάζει ζωτική καθώς βασίζεται στις catchy μελωδίες, στις έξυπνες ενορχηστρώσεις, και στα - larger than life - ρεφρέν που ελάχιστοι ξέρουν να σκαρώνουν όπως αυτοί.

Αυτό που όμως έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία όμως είναι πως, εκεί που στον προηγούμενο δίσκο τους, οι Βρετανοί έμοιαζαν για πρώτη φορά ελαφρώς "ξεπερασμένοι", εδώ επιστρέφουν με ένα άλμπουμ που δείχνει να απευθύνεται στο σύγχρονο κοινό. Δεν ξέρω αν ο λόγος πίσω από αυτό βρίσκεται στο γεγονός πως το "Seventeen", 20 σχεδόν χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το 2021 έγινε ξαφνικά viral στο TikTok, όμως εκτιμώ πως και αυτό έπαιξε το ρόλο του προκειμένου το συγκρότημα να πάρει τα πάνω του και να ξαναβρεί τα πατήματά του.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν εξελιχθεί όλα αυτά τα χρόνια ή πως στη νέα τους δουλειά ανακυκλώνουν ήχους και ιδέες από το παρελθόν. Έχοντας επιλέξει να κινούνται πλέον σε μια πιο dream pop κατεύθυνση, με τους Cocteau Twins να μου έρχονται πολλές φορές στο μυαλό ακούγοντας το άλμπουμ, όπου τα ηλεκτρονικά στοιχεία δεν είναι στο προσκήνιο αλλά λειτουργούν ως το ενορχηστρωτικό ύφασμα με το οποίο ντύνουν τις μελωδίες τους, οι Ladytron μας παρέδωσαν ένα δίσκο που τους βρίσκει πιο ώριμους αλλά και πιο στοχοπροσηλωμένους όσον αφορά το ποιοι είναι σήμερα. Και αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. «They only want you when you’re seventeen, when you’re twenty-one, you’re no fun» τραγουδούσε σε ηλικία 24 ετών η Helen Marnie το 2002. Που να ήξερε πως 20 χρόνια μετά θα κυκλοφορούσαν ένα δίσκο που θα έκανε σαφές πως οι Ladytron παραμένουν ιδιαίτερα διασκεδαστικοί και σήμερα, κάτι που μένει να διαπιστώσουμε και από κοντά στο φετινό Release Athens 2023, όπου θα παίξουν support στη θρυλική Siouxsie Sioux.