Λάτρης των ανορθόδοξων και προκλητικών ακουσμάτων. Θεωρεί τη μουσική αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Στις ψηφιακές σελίδες του Rocking μοιράζεται τις απόψεις του κινούμενος κατά βάση στον...
Lacuna Coil
Black Anima
Ένας σχεδόν αδιάφορος, ευχάριστος δίσκος
Για το "Delirium" τα είχαμε γράψει, η στροφή προς τη βαρύτητα αναζωογόνησε τόσο τη μπάντα όσο και το κοινό, που έδειξε να γουστάρει αυτήν την κατεύθυνση. Λογικό κι επόμενο να σκεφτεί κανείς πού θα μπορούσαν να το πάνε οι Lacuna Coil, αφού δε διστάζουν να αλλάζουν τον ήχο τους κατά καιρούς, αλλά πάντα έχουν και έναν εμπορικό προσανατολισμό στους δίσκους τους.
Το "Black Anima" λοιπόν, έρχεται αγριεμένο, με τα γκάζια ακόμη πιο πατημένα, περισσότερη επιθετικότητα αλλά χωρίς να χάνει τη μελωδική πλευρά της μπάντας. Ανταποκρίνεται στις προσδοκίες; Και ναι και όχι.
Είναι περίεργο πως μπορεί να απολαύσεις ένα δίσκο που μπορεί να μην έχει τίποτα καινούριο, αλλά είναι ευθύς κι αξιοπρεπής ως προς τις συνθέσεις που έχει. Το "Black Anima" έχει όλα αυτα τα στοιχεία που περιμένει κανείς από τη μπάντα, ίσως περισσότερα φωνητικά από τον Andrea, πιο πολλά στακάτα riff, πιο φορτωμένα τύμπανα, αλλά δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις πάνω από τρια-τέσσερα κομμάτια που να πεις ότι κάνουν τη διαφορά. Είναι απλά ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος.
Δεν μπορώ να κρύψω ότι νιώθω σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του άλμπουμ μια επιτήδευση, ένα με το στανιό αγριεμένο προφίλ, ενώ και η τελείως πλαστική παραγωγή με ξενερώνει σε πολλά σημεία, όταν κάθε χτύπημα έχει την ίδια ένταση και τον ίδιο ήχο με το προηγούμενο. Γεροπαράξενος ίσως, αλλά για τους Lacuna μπορεί να περιμένει κανείς κάτι παραπάνω από αυτό.
Στα τραγούδια τώρα, ως ξεχωριστές στιγμές θα έβαζα τα "Layers Of Time", το πιασάρικο και sing-along-ικό "Apocalypse" που θα έστεκε άνετα ως b-side του "Delirium". Μ’αρέσει και το πιο gothic "Veneficium" με τα χορωδιακά φωνητικά και το ωραίο σολάκι, όπως και το ομότιτλο κομμάτι που έχει ιδιαίτερη ενορχήστρωση και μου θύμισε λίγο Paradise Lost της εποχής του "Paradise Lost" δίσκου (ναι είμαι από αυτούς που γουστάρουν τη μεσαία περίοδο των Lost).
Από κει και πέρα, όμορφα τραγουδάκια, περνάει ευχάριστα η ώρα, αλλά θα θυμάσαι τίποτα μετά από μερικούς μήνες; Πολύ αμφιβάλλω δυστυχώς. Είναι πραγματικά μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, η Cristina κλασσικά είναι φωνάρα, έχει κάποια ωραία παιξίματα, αλλά γενικά μυρίζει λίγο σαρδέλα. Καλή η κονσέρβα, αλλά καλή και η φρεσκάδα, και δυστυχώς στα αυτιά μου το "Black Anima" είναι ένας σχεδόν αδιάφορος, ευχάριστος δίσκος. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.