Kontact

Η μούρλια των Καναδών φάνηκε εξαρχής προ διετίας και το EP τους, την πρώτη δηλαδή «επαφή» μαζί τους. Αυτή λοιπόν, εξελίσσεται σε «πλήρη», ήτοι τον πρώτο full length δίσκο τους, με τη μούρλια να μη λείπει ούτε και τώρα. Τα εξώφυλλά τους και στις δύο περιπτώσεις κατευθύνουν τη σκέψη έως ενός σημείου: αιγυπτιακά σύμβολα και αναφορές, εξωγήινη παρουσία, πάει μας πήραν τον Anubis πατριώτες. Τί διάολο πίνετε εκεί στον Καναδά;

Δύο από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι παιδικά, τρελαίνομαι να τα διαβάζω με την κόρη μου. Αμφότερα δημιουργίες του Ευγένιου Τριβιζά, πρόκειται για τα 88 ντολμαδάκια και τα 33 ροζ ρουμπίνια και ονομάζονται πολύκλωνα παραμύθια, καθώς η εξέλιξη της ιστορίας βασίζεται σε απαντήσεις που δίνεις, με αποτέλεσμα πολλά και διαφορετικά τέλη. Πώς κολλάει ο Τριβιζάς με τους Kontact; Είμαι σχεδόν σίγουρος πως και στους δύο πρωταγωνιστεί η ίδια μορφή. Ένας μυστικός πράκτορας από τον πλανήτη των δεινοσαύρων, που πίνει χυμό πατημένης κάμπιας. Στην υγειά μας.

Χωρίς αμφιβολία, το κύριο χαρακτηριστικό τους παραμένει η ταμπέλα sci - fi metal και τη βλέπεις ξεκάθαρα (με κάθε είδους χρωματικούς συνδυασμούς) από δω ως το Λιχουδιστάν. Να ‘ναι τα ψευδώνυμά τους, οι τίτλοι των συνθέσεων, τα παραμορφωμένα φωνητικά ή τα διαστρικά πλήκτρα; Όλα τα ανωτέρω και εκδηλώνονται με αυτό που εν τέλει είναι heavy metal στον πυρήνα του. Φροντίζουν για αυτό, τα σκοτάδια των Mercyful Fate και η σποραδική ανεμελιά των Judas Priest. Όσον αφορά στα εξώτερα στρώματά του, εδώ είναι που η μπάντα μας δίνει τα μυαλά στο πιάτο.

New wave αέρας μέσω πλήκτρων και ρυθμών, φωνητικά και ελάχιστες tech -thrash στιγμές που παραπέμπουν σε Voivod, ρομποτοειδής απόδοση στίχων, και πάλι πλήκτρα λες και βγήκαν από ταινία του John Carpenter, δε θες και πολύ να το ρίξεις σε κοκτέιλ από σάλια δράκου και μύξα γορίλα. Τουλάχιστον ενδιαφέρουσα η συγκεκριμένη μίξη, χα χα. Για παράδειγμα δίπλα από ένα Heavy Leather βρίσκεται και ένα Ixaxar. Όχι ακριβώς ό,τι να ‘ναι, καθώς οι τρελοκαναδοί καταφέρνουν να συνδυάσουν αρμονικά όλα αυτά τα επί μέρους στοιχεία, που αρχικά φαντάζουν σα να τρως ταυτόχρονα δρακουλίνια με μερέντα.

Ομολογουμένως η πρώτη ακρόαση υπήρξε δύσκολη ανά διαστήματα. Οι επόμενες απλά ξεδίπλωσαν με χάρη το όποιο όραμα της μπάντας και ουσιαστικά κάθε φορά προσθέτει ένα επιπλέον στοιχείο, όπως τώρα: τις κιθαριστικές αλά Maiden μονομαχίες και ένα ανεπαίσθητο blackened metal riffing, κάπου κάποτε. Τέτοια παθαίνεις όταν ακούς για αστρικά βαμπίρ που ανασταίνονται από ένα ουράνιο νεκροταφείο. Ρε σεις, πάτε καλά; Είναι και πιασάρικοι, πανάθεμά τους.

Bandcamp