King Hannah
I'm Not Sorry, I Was Just Being Me
Το ιδανικό soundtrack για όταν το συναίσθημά σου αγγίζει τη θερμοκρασία δωματίου
Θα ξεκινήσω με μία αναφορά που πιστεύω δεν θα βρείτε σε καμία άλλη κριτική για το ντεμπούτο των King Hannah: τους Scorpions. Όπως μπορεί να (μην) γνωρίζετε, οι Scorpions έκαναν ένα χαμό πριν κάτι χρόνια με το Still Loving You, ένα κλασικό ‘80s ροκοκαψουροτράγουδο. Από πρωτοτυπία μηδέν στο τετράγωνο, αλλά από εκτέλεση πήραν άριστα. Και τι είχαν να πουν για αυτό; Μα ότι καμιά φορά, δεν χρειάζεται να επανεφεύρεις τον τροχό, αρκεί να πεις την ίδια κλασική ιστορία με τον δικό σου μοναδικό τρόπο.
Αυτό κάνουν και οι King Hannah, το ντουέτο ορμώμενο εκ Λίβερπουλ, και αποτελούμενο από τον Craig Whittle και την Hannah Merrick. Έχουν βρει έτοιμο τον ‘90s τροχό του alternative όπως τον καθόρισαν οι Portishead και οι Mazzy Star, του έχουν περάσει τις αλυσίδες του ατμοσφαιρικό coolness της PJ Harvey, και τον γυρίζουν απαλά στο δικό τους ήπιο ρυθμό. Χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, σε ένα υπνωτιστικό blend ψυχεδέλειας και Αμερικάνικου Νότου που δυσκολεύεται να ανασηκώσει τα βαριά του βλέφαρα, οι King Hannah στο πρώτο τους LP παραδίδουν μουσική για μεταμεσονύκτιες επισκέψεις σε θλιμμένα ημιυπόγεια bar. Μπορείτε να ακούσετε ήδη τις νότες βυθισμένες στο reverb και το delay, με τις απαλές και αποστασιοποιημένες φωνές του ντουέτου να κυλούν ανάμεσα σε ηλεκτρονικούς και drone ήχους.
Η συνταγή γνωστή, μα η εκτέλεση φρέσκια και καλοδουλεμένη. Δεν γίνεται να μην ξεχωρίσεις το "The Moods That I Get In" στις πρώτες ακροάσεις, που σ' αγκαλιάζει για περίπου επτά λεπτά προσεγμένων παύσεων και δυναμικών. Το ράθυμο beat στα ντραμς και οι λούπες σε μουδιάζουν και σε τραβάνε χαμηλά, ακόμη πιο χαμηλά μέσα στον εαυτό σου, και μόλις φτάσεις και ξαπλώσεις στον εσωτερικό σου βυθό, έρχονται τα κιθαριστικά παιχνιδίσματα, σαν ακτίνες του ήλιου που μόλις και μετά βίας διακρίνεις να στραφταλίζουν στην επιφάνεια, και σου λένε «καλά είσαι εδώ, ξεκουράσου και λίγο». Πώς γίνεται να μην σου τραβήξει την προσοχή το groove του "Go-Kart Kid", με το σταδιακό του χτίσιμο, το απαλό πιάνο και την ανέμελη διάθεσή του, ή το ομώνυμο, που φέρνει στο μυαλό λίγη από την καλοκαιρινή ραστώνη του Mac Demarco αν του έριχναν τις στροφές στο πικάπ.
Είναι, όμως, το "I'm Not Sorry, I Was Just Being Me" ένα καταθλιπτικό άλμπουμ; Ούτε κατά διάνοια. Είναι ένα άλμπουμ που δεν παίρνει στα σοβαρά ούτε τη μίρλα, ούτε το χιούμορ του. Με πρωταρχικό υλικό τις παιδικές αναμνήσεις ("All Being Fine", "Go-Kart Kid", "Ants Crawling on an Apple Stork"), την ιστορία του πώς γνωρίστηκαν μεταξύ τους ενώ δούλευαν σε pub ("A Well-Made Woman", "It's Me and You, Kid"), μαζί με χιουμοριστικά ανουσιολογήματα καθημερινής αδράνειας και απραξίας ή ερωτικής απογοήτευσης, οι King Hannah ακούγονται σαν να μην θέλουν να μιλήσουν για τίποτα συγκεκριμένο, και σίγουρα τίποτα σημαντικό. Με αυτή τη σκέψη στο νου, οι King Hannah έχουν γράψει έναν δίσκο που δεν περιέχει τίποτα το σπουδαίο, παρά μόνο τις καθημερινές, επαναλαμβανόμενες σκέψεις μας σε στίχους, τα κενά μεταξύ scrolling και συζήτησης σε ήχους, και το συναισθηματικό μας μούδιασμα σε attitude. Το έχουμε ξανακούσει; Ναι. Μας ενοχλεί να το ξανακούσουμε; Όχι. Απρόθυμοι να θυσιάσουν την ψυχαγωγία για χάρη της καινοτομίας, οι King Hannah αγκαλιάζουν το γνώριμο σαν μία πτυχή της ταυτότητάς τους.
And if you do not like what I'm singin' about well, thеn you really do not have to listen / You can just turn me off / 'Cause I do this for fun / It's what I like to do
