Infant Island

Το 2024 έφτασε κι όμως υπάρχουν ακόμα «πανδημικά» άλμπουμ, μουσικές που γεννήθηκαν  κάπου το 2020 εν μέσω lockdowns, κοινωνικών αναταραχών, συναισθημάτων ακραίας οργής και μοναχικότητας. Το τρίτο άλμπουμ των Infant Island, αυτής της εξαιρετικά ταλαντούχας screamo μπάντας από την Virginia των ΗΠΑ, γράφτηκε τότε και φυλάει μέσα στα τραγούδια του κάτι από την ενέργεια εκείνης της περιόδου.

Δεν είναι τυχαίο πως το κυρίαρχο συναίσθημα του "Obsidian Wreath" είναι η ανάδειξη της κοινότητας. Από το υπέροχο εξώφυλλο που φιλοτέχνησε η Sarah Bachman μέχρι τους καλεσμένους που συναντάμε στο άλμπουμ, αυτή η δουλειά μοιάζει σαν να γιορτάζει το DIY πνεύμα της Virginia. Η μουσική ακολουθεί, ξανοίγοντας την ομπρέλα της απο το post-hardcore, στο black metal, από το grind στο shoegaze, θαρρείς σαν να θέλει να αγκαλιάσει όλη την extreme παράδοση της γενέτειρας τους. Σε αυτή την πολυσυλλεκτικότητα βρίσκεται μεγάλο μέρος της ομορφιάς του.

Ήδη από τις πρώτες νότες του "Another Cycle" θα αισθανθείς πως αυτό το άλμπουμ θα έχει περίσσευμα ψυχής. Μέχρι τα μισά του θα παρουσιάσει μεγάλο μέρος των επιθετικών του αρετών - στην λύσσα του "Fulfilled", του "Clawing, Still" ή του "Unrelenting" αργότερα - και σταδιακά θα εισάγει τους πειραματισμούς του: ambient στο "Found Hand", ξεκάθαρο shoegaze στο καταπληκτικό "Kindling", παράξενες δομές στο ημί-ακουστικό "Amaranthine", ηλεκτρονικά περάσματα στο "Vestygian". Αν κάτι είναι συνεχώς ξεκάθαρο είναι πως τα ακραία σκισμένα φωνητικά του Daniel Kost είναι γεμάτα feeling και πως το απίστευτο παίξιμο του ντράμερ Austin O’Rourke σηκώνει όλη την μπάντα στους ώμους του.

Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία. Το "Obsidian Wreath" είναι τελικά ένα έξοχο άλμπουμ, όχι μόνο για τις μουσικές του εναλλαγές και το συνθετικό του ταλέντο. Περισσότερο γιατί καταφέρνει να αιχμαλωτίσει έναν παράξενο συνδυασμό σοφής οργής και ακόμα σοφότερης ελπίδας μέσα στα αυλάκια του. Η μπάντα διαθέτει μεν μια καταστροφική μανία, έχει όμως και δυνατότητες για κάθαρση, το αρμονικό περιεχόμενο δε του άλμπουμ είναι ιδιαίτερα ψαγμένο.

Οι λέξεις περισσεύουν όταν έρχονται οι ανατριχίλες. Συνεπώς, στα μισά του άλμπουμ, στην τραγουδάρα με τον τίτλο "Veil", οι Infant Island θα σταθούν μέσα στο studio μαζί με φίλους τους και όλοι μαζί θα ουρλιάξουν This world is enough, πάνω σε ένα εκπληκτικό μελωδικό riff. Αυτή η στιγμή είναι τόσο μεγαλειώδης και πειστική που λειτουργεί περίπου και σαν σύνοψη αυτού του δίσκου.

Για όσους λοιπόν ενδιαφέρονται για τα genres που αναφέρθηκαν ήδη, οι Infant Island ξεκινούν  τη νέα χρονιά με έναν πανέμορφο κι εκλεκτικό δίσκο και με μια μουσική πρόταση ταυτόχρονα extreme και ευάλωτη. Το "Obsidian Wreathe" ηχεί αληθινό, τρομερά καλοδουλεμένο και σε στιγμές σαρωτικό, θεωρώ δε πως είναι ένα άλμπουμ που ανεβάζει τους δημιουργούς του σε νέο επίπεδο.

Εμείς βλέπουμε την φωτιά, τον έναστρο ουρανό και θέλουμε να ενώσουμε κι εμείς τα χέρια μας με τα δικά τους.

Bandcamp