Idles

Στην πρόσφατη παρουσίαση του "Joy As An Act Of Resistance" στο Rough Trade του Bristol, της πόλης που ανάθρεψε τους Idles, ο frontman της μπάντας Joe Talbot ανεβάζει στη σκηνή ένα τεράστιο τύπο με μπλούζα Off!, ο οποίος αφού μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτα, δίνει δυο σβουριχτά φιλιά στο στόμα σε ένα ξανθό ξερακιανό, που βρίσκεται ήδη πάνω χωρίς να κρατάει κάποιο όργανο. Στη συνέχεια, αφού ξαναμουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο κατεβαίνει και μέσα σε χειροκροτήματα, χάνεται από την ιστορία μας. Ο ξανθός περνάει σίγουρα καλά αλλά είναι μάλλον αμήχανος ή (και) μεθυσμένος και ο Talbot αγκαλιάζοντας τον, λέει στο μικρόφωνο: "This is Danny Nedelko, an enriched, wonderful, beautiful human being who was not born on this island, but has made it a better fucking place. Our forever respect to every immigrant who was brave enough to come over here and start a new life. Thank you". Η μπάντα ξεκινά το ομώνυμο, με τον Ουκρανικής καταγωγής φίλο τους, κομμάτι. Ο Nedelko καβαλάει τον Talbot, για λίγο τρώμε τις martins του στη μούρη και στη συνέχεια τον παίρνει, αυτό που μικροί ονομάζαμε, καλικούτσα. Ο Talbot προσπαθεί να τραγουδήσει, τα ψιλοκαταφέρνει μεν, ο ήχος χάνεται δε. Στην παρούσα φάση δεν έχει και μεγάλη σημασία το πώς τα λέει, αλλά το τί.  Σε μία γέφυρα που οδηγεί σε ένα ιδιοφυώς sing a long ρεφρέν με ένα ονοματεπώνυμο, και μέσα σε μόλις τέσσερις φράσεις, ο Talbot ξεστομίζει τους λόγους που η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία στην Ευρώπη χτυπάει κόκκινο, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στο πιο διάσημο quote του master Yoda: "Fear leads to panic, panic leads to pain, pain leads to anger, anger leads to hate".  Το τραγούδι συνεχίζεται, ο Νedelko κατεβαίνει στο κοινό (θα έρθει και η σειρά του, το συγκρότημά του, Heavy Lungs ετοιμάζει ντεμπούτο) και συνεχίζει το pogo από εκεί, όλοι χορεύουν, ανεβαίνει ένα κορίτσι στη σκηνή, ο Lee Kiernan της δίνει την κιθάρα του και της δείχνει πώς να παίξει το τραγούδι, αυτή προσπαθεί, γρατζουνάει, θόρυβος, όλοι χορεύουν, όλοι είναι χαρούμενοι. Πώς το είπαν; Η χαρά σαν μέσο αντίστασης; Ακριβώς αυτό.  

Για την ιστορία το video εδώ.

Δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από το ντεμπούτο τους, "Brutalism" όταν οι Idles απελευθέρωσαν το "Colossus". Ήταν το πρώτο single από το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ που θα έβγαινε τέλη Αυγούστου και δεν έμοιαζε με τίποτα με τα τραγούδια που ξέραμε στην σύντομη ιστορία της μπάντας. Ένας μικρός φόρος τιμής στην "Birthday Party" εποχή του Cave που καταλήγει σε ένα Jello Biafr-ικο παραλήρημα, μια βόμβα που σκάει, η πρώτη από τις πάρα πολλές αναφορές στην ποπ κουλτούρα που υπάρχουν στον δίσκο: "I am like Stone Cold Steve Austin*, Ι put homophobes in coffins".

Ταυτόχρονα με το τραγούδι η μπάντα δημοσίευσε και το εξώφυλλο. Μια σκηνή από ένα πάρτυ γάμου στα '50s στις ΗΠΑ που δεν πήγε τόσο καλά όσο θα ήθελαν οι διοργανωτές του (δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν την πήραν από εκεί, αλλά η φωτογραφία υπήρχε στο καλύτερο site του internet, το awkwardfamilyphotos.com). Μια, εντελώς αρμονική στην κίνηση, φωτογραφία που απεικονίζει κάτι πολύ σκληρό για τους εμπλεκόμενους και που έρχεται σε πλήρη αντίφαση με το τεράστιο Joy που δεσπόζει από πάνω της. ‘Όπως ακριβώς είναι και η μουσική του JaaAR, μια διαρκής αντίστιξη  που βαδίζει σε μια χρυσή ισορροπία: Βίαιη χωρίς να γίνεται χουλιγκανίστικη, τρυφερή χωρίς να γίνεται cheesy, ειλικρινής χωρίς να γίνεται παραμύθι, εμφανώς Αγγλική χωρίς να της λείπει η οικουμενικότητα. Για μία ακόμα φορά την καλύτερη περιγραφή την έχει δώσει ένας φαν της μπάντας σε σχόλιο κάτω από βίντεο (Danny Nedelko) στο you tube: "How can a band make me want to both punch a wall and then hug a stranger in just two singles?" (δεν είχε ακόμα κυκλοφορήσει ο δίσκος).

Στους μήνες που μεσολάβησαν από την αναγγελία της κυκλοφορίας του JaaAR μέχρι την επίσημη πρώτη του, την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού οι Idles δημοσιοποιήσαν τρία ακόμα τραγούδια από τον δίσκο. Το "Danny Nedelko", το αντι - brexit "GREAT", και το αγαπημένο μου για σήμερα - αλα Pixies "Samaritans" - άλλο ένα στοιχείο το ότι το JaaAR είναι ένα πραγματικά σπουδαίο album είναι ότι κάθε φορά που το ακούς, έχεις και ένα καινούριο αγαπημένο τραγούδι. Στο "Samaritans" o Talbot στηλιτεύει όλα τα κλισέ με τα οποία μεγαλώνουμε εμείς τα αγοράκια και που στο τέλος μας κάνουν κομπλεξικούς και δύσκολους στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Όταν αργότερα στο "Television", ένα τραγούδι - γράμμα στα μελλοντικά του παιδιά  σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά του, επαναλαμβάνει τη φράση "Love Yourself" είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι εκτός από ενδεχομένως Μαρξ και σίγουρα τόνους ποπ κουλτούρας, o Talbot έχει καταναλώσει και πολύ Φρόιντ. Γιατί όπως είχε πει ο παππούλης, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν άλλο αν πρώτα δεν τα έχεις βρει και δεν έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου. Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους ομόηχους τους - βλέπε την έτερη σπουδαία μπάντα των καιρών μας, τους Protomartyr - οι Idles παρόλο που γράφουν για όλα τα σκατά που μας περιβάλουν και μάλιστα με τον πιο παραστατικό τρόπο, στο τέλος της ημέρας ακούγονται αισιόδοξοι. Έχουν περάσει από εκεί, έχουν φάει τα '20s τους σε καταχρήσεις κάθε είδους και έχουν καταλάβει ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις όλη αυτήν την τοξικότητα που υπάρχει γύρω μας είναι να βρεις τους κοντινούς αντίστοιχούς σου και να προσπαθήσεις να είσαι όσο πιο χαρούμενος γίνεται. Πώς το είπαν; Η χαρά σαν μέσο αντίστασης; Ακριβώς αυτό.

Θα μπορούσε το κείμενο να συνέχιζε για πολύ ακόμα. Θα μπορούσαμε να πούμε για τον ημιπαράφρονα κιθαρίστα Mark Bowen που του αρέσει να βγαίνει στη σκηνή με το βρακί του (προτιμά το πράσινο χρώμα, άγνωστο γιατί), για το άχαστο ρυθμολογικά drum and bass των Αdam Devonshire - Jon Beavis, για τη σχέση του Talbot με τη μητέρα του, με τη σύντροφό του, για το χαμένο τους παιδί - όπως μας το περιγράφει στο σπαρακτικό "June". Για τη σχέση της μπάντας με τους οπαδούς τους, που είναι τόσο στενή ώστε να δημιουργηθεί ένα group στο facebook που πλέον αγγίζει τα όρια της σέκτας. Θα μπορούσαμε να γράφουμε μέρες μιας και απ’ ότι φαίνεται οι Idles είναι το πιο πολυεπίπεδο γκρουπ τριών ακόρντων όλων των εποχών. 

Ρίξτε αν θέλετε μια ματιά εδώ, θα καταλάβετε πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να περιγράψουμε για την μπάντα.

Όμως για να το τελειώνουμε κάποια στιγμή - για punk μπάντα μιλάμε, το έχουμε ήδη κουράσει πολύ, το "Joy As An Act Of Resistance" είναι ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ, από αυτά που σημαδεύουν μια γενιά και (επανα) προσδιορίζουν τη σχέση του ακροατή με τη μουσική. Δεν είναι τέλειο - όποιος θέλει τελειότητα μπορεί κάλλιστα να ακούσει όπερα - αλλά είναι από τους δίσκους που διαμορφώνουν συνειδήσεις. Είναι ένα "Κick Out The Jams", ένα "London Calling", ένα "Rage Against The Machine", ένα "Generation Terrorists", ένα "Nevermind" της εποχής μας. Δεν μοιάζει με κανένα από τα παραπάνω αλλά είναι ταυτόχρονα τόσο ίδιο. Γιατί είναι ένας οριακός δίσκος. Είναι από αυτούς που τους ακούνε οι πιτσιρικάδες και φτιάχνουν συγκροτήματα. Από αυτούς που αν σου πει κάποιος φίλος σου ότι δεν του αρέσει, τον κοιτάς στραβά και ετοιμάζεσαι να κόψεις καλημέρα, αν δεν σου αναλύσει με 540654640 επιχειρήματα αυτή του τη θέση. Βέβαια δεν σε ενδιαφέρει κανένα από αυτά, απλά θέλεις να τον δεις να υποφέρει λίγο.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν έμαθα τον τίτλο του "Joy As An Act Of Resistance" είναι αυτό το τσιτάτο που γράφαμε στα θρανία μικροί: Χαμογέλα, κάνει τους υπόλοιπους να ανησυχούν. Έχουν περάσει είκοσι και χρόνια από τότε αλλά ευτυχώς ερχόμαστε στα ίδια, η μόνη διαφορά είναι ότι τότε τα γράφαμε περισσότερο από ένστικτο, ενώ τώρα μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε γι’ αυτό. Και οι Idles σε αυτόν τον δίσκο μας δίνουν τα καλύτερα επιχειρήματα. Πώς το είπαν τα παιδιά; Η χαρά σαν μέσο αντίστασης; Ακριβώς αυτό.

Επίσης: ΑΣ ΤΟΥΣ ΦΕΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ LIVE

*ο "Stone Cold" Steve Austin ήταν ένας από τους γνωστότερους wrestlers του WWF και παρόλο που ο ίδιος είναι κομματάκι macho, είχε ταχθεί ανοικτά υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων προκαλώντας έναν μικρό χαμό στην, όχι και τόσο ανοιχτόμυαλη, κοινότητα της επαγγελματικής πάλης στις ΗΠΑ.