Ice Age

Έχω ειλικρινή περιέργεια πόσοι αναγνώστες, διαβάζοντας τον παραπάνω τίτλο της παρούσας παρουσίασης, θα αναφωνήσουν «Έλα ρε! Που τη θυμήθηκες τη Magna Carta» ή κάτι παρεμφερές. Εν συντομία, η Magna Carta υπήρξε μια σημαντικότατη δισκογραφική εταιρεία για τον progressive rock/metal χώρο, σε μια περίοδο που τίποτα σχετικά με αυτόν δεν ήταν δημοφιλές και θελκτικό για την μουσική βιομηχανία. Θα μπορούσε να πει κανείς πως τη δεκαετία του '90, η Magna Carta ήταν κάτι σαν όαση για αξιόλογους prog καλλιτέχνες που έψαχναν μια δισκογραφική στέγη, ένας προπομπός σπουδαίου έργου που εν συνεχεία προσέφερε η Inside Out.

Οι κυκλοφορίες της Magna Carta θα μπορούσαν να χωριστούν σε τέσσερεις βασικές κατηγορίες. Η πρώτη εμπεριείχε την κυκλοφορία των side project και προσωπικών δουλειών των μελών των Dream Theater που εκείνη την εποχή αποτέλεσαν σημαντικό πόλο έλξης. Η δεύτερη αφορούσε στις προσωπικές δουλειές σπουδαίων βιρτουόζων όπως ο Steve Morse, o Tony Levin, ο Terry Bozzio κοκ. Η Τρίτη περιλάμβανε μια σειρά από tribute άλμπουμ σε ονόματα όπως οι Rush ή οι Genesis, στα οποία συμμετείχαν σπουδαία ονόματα το roster της, ενώ ήταν και της μόδας εκείνη την εποχή. Η τέταρτη και τελευταία παρουσίαζε μια σειρά από εξαιρετικές νέες μπάντες, όπως πχ οι Magellan, οι Dali’s Dilemma ή οι Shadow Gallery, που αν δεν υπήρχε η εν λόγω εταιρεία δύσκολα θα έφταναν στα στερεοφωνικά μας. Σε αυτή την τρίτη κατηγορία ανήκαν και οι Ice Age.

Οι Ice Age δημιουργήθηκαν κάπου στο μακρινό 1991 από τους Josh Pincus και Jimmy Pappas όταν οι δυο τους ήταν ακόμα στο κολλέγιο και αφού με τα χρόνια μορφοποιήθηκε η πλήρης σύνθεσή του συγκροτήματος, εν τέλει κυκλοφόρησαν δυο άλμπουμ, το "The Great Divide (1999) και το "Liberation" (2001), αμφότερα μέσω της Magna Carta, πριν διαλυθούν το 2004. Για να είμαστε ειλικρινείς, αποτελούσαν μάλλον εξειδικευμένο άκουσμα ακόμα και για όσους παρακολουθούσαν από κοντά τη σκηνή και τις κυκλοφορίες της εποχής, συνεπώς η επανενεργοποίησή τους και η κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ 22 χρόνια μετά δεν συνοδεύεται από μεγάλα λόγια ή θόρυβο, καθώς απευθύνεται σε ένα ολοένα και μικρότερο αριθμητικά κοινό, που επιζητά το πιο παραδοσιακό prog της εποχής εκείνης, παρά τις πιο σύγχρονες εκφάνσεις του ήχου. Κι έρχεται να αποδείξει πως οι Ice Age αξίζουν ενδεχομένως μιας δεύτερης - έστω και τόσο μεταχρονολογημένης - ευκαιρίας.

Αυτό που εκτιμώ περισσότερο από όλα, ακούγοντας το "Waves Of Loss And Power" είναι ότι οι Ice Age δεν φαίνεται να προσπάθησαν στο ελάχιστο να αλλάξουν την ηχητική τους ταυτότητα ή να προσαρμοστούν στις σύγχρονες τάσεις του ήχου. Ακούγοντάς το, νιώθω λες κι ο χρόνος σταμάτησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, περίπου όταν ο Kevin Moore έφυγε από τους Dream Theater σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής. Σε κάποιους αυτό ίσως ακούγεται ανασταλτικά αναχρονιστικό, σε εμένα ακούγεται ως και θελκτικό και σε κάθε περίπτωση ειλικρινές, αξιολογώντας τις προθέσεις και κυρίως κρίνοντας από το τελικό αποτέλεσμα.

Η παλιομοδότικα μεταλλική προσέγγιση των φωνητικών του Josh Pincus, που σε σημεία φλερτάρει με μια US Power νοοτροπία, ενδεχομένως να ξενίσει με βάση τα σημερινά δεδομένα, και η αλήθεια είναι πως χαρακτηρίζεται από μια υπερβολή, αλλά υπηρετεί πιστά το πνεύμα της εποχής που πρεσβεύει η μπάντα, και εν τέλει πείθει με το πάθος της. Επίσης, εκτιμώ πολύ τον (και πάλι σχετικά παλιομοδίτικο) τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί ο Pincus στα πλήκτρα, καθώς περιλαμβάνει πολύ πιάνο (σε ποιον δεν λείπει η λυρικότητα που προσέδιδε το πιάνο στους Shadow Gallery φερ’ ειπείν;), αλλά και παραδοσιακά prog leads, καθιστώντας τα μουσικούς πρωταγωνιστές, μαζί με τις πολύ καλές κιθάρες του Pappas. Γενικά, το παικτικό επίπεδο είναι υψηλό και ανταπεξέρχεται στις προσδοκίες που έχει κάποιος από ένα καλό prog σχήμα.

Το συνθετικό επίπεδο είναι, επίσης, ικανοποιητικό, ως και εντυπωσιακό σε στιγμές, με μπροστάρηδες τα 14λεπτα "Perpetual Child Part II: Forever" και "To Say Goodbye Part V: Water Child", αμφότερα sequel τραγουδιών από το πρώτο και το δεύτερο άλμπουμ αντίστοιχα, που είναι γεμάτα όμορφες και ενδιαφέρουσες ιδέες. Την ίδια στιγμή μου αρέσει η πιο μελωδική, πιο hard rockίζουσα και προσιτή προσέγγιση των 4λεπτων "All My Years" και "Float Away", ενώ στα τραγούδια που ξεχωρίζουν δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω το δυναμικό εναρκτήριο "The Needle’s Eye" που έχει κάτι από παλιούς Fates Warning. Ακόμα και συνθέσεις όπως το 10λεπτο "Riverflow" ή το 8λεπτο "Together Now", που ίσως δίνουν την αίσθηση ότι τραβάνε λιγάκι παραπάνω από το ιδανικό, περιλαμβάνουν ιδέες που με κάνουν να επανέρχομαι ευχάριστα σε αυτές

Στα πολύ θετικά του άλμπουμ συγκαταλέγονται η μίξη και το mastering, προερχόμενες από τα χέρια του σπουδαίου Rich Mouser, ο οποίος κάνει την νοσταλγική προσέγγιση των Ice Age να στέκεται πολύ αξιοπρεπώς με σημερινούς όρους. Μάλιστα, θα έλεγα πως είναι ο συγκεκριμένος παράγοντας που κάνει την μεγαλύτερη και ειδοποιό διαφορά - περισσότερο από κάθε τι άλλο - σε σχέση με τα δυο προηγούμενα άλμπουμ. Αν συνυπολογίσουμε και το πολύ όμορφο εξώφυλλο/artwork (του Bjorn GooBes της Killustrations) είναι σαφές πως οι προσεγμένες λεπτομέρειες ενισχύουν ακόμα περισσότερο το θετικό πρόσημο της συνολικής προσπάθειας.

Εν τέλει, νομίζω πως με το "Waves Of Loss And Power" οι Ice Age απαντούν πειστικά στο ερώτημα αν άξιζε ο κόπος να επιχειρήσουν την επιστροφή στην ενεργό δράση, έστω και 22 χρόνια μετά. Η παλιά καραβάνα του prog χώρου, ο Ken Golden, τους παρέχει αυτή την ευκαιρία κι αν η κύρια ανταμοιβή που προσδοκάνε είναι σε ηθικό επίπεδο, τότε το στοίχημα είναι ήδη κερδισμένο. Αλλά, γιατί όχι και κάτι παραπάνω;