Hedvig Mollestad Weejuns

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά έπειτα το εκπληκτικό "Echidna" του 2020, η Hedvig Mollestad ζητά και κερδίζει συνεχώς την αγάπη και την αφοσίωση μας, είτε με το trio της είτε σε άλλες συνεργασίες, όπως αυτή η αριστουργηματική περσινή της δουλειά με την Trondheim Jazz Orchestra. Οι Weejuns αποτελούν λοιπόν το νέο trio της Hedvig με την ίδια στην κιθάρα, τον υπέροχο Stale Storløkken στα πλήκτρα και το «νέο αίμα» Ole Mofjell στα τύμπανα. Και σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα σχήματα της, αυτό εδώ επιδίδεται και παραδίδεται στον γυμνό - ή σκληροπυρηνικό όπως αναφέρει το δελτίο τύπου - αυτοσχεδιασμό.

Η αυτοσχεδιαστική μουσική όμως δεν είναι κάτι το σταθερό κι ενιαίο. Έχει κι αυτή σχήμα, διαθέσεις και χρώμα, καθώς και την δική της αναλογία ανάμεσα στην πρόθεση και την διάδραση των μουσικών που συν-δημιουργούν. Η ενέργεια λοιπόν των τριών Weejuns έχει κάτι το βαθύ και πρωτόγονο. Προτιμά να πάρει τον χρόνο της, να απογυμνωθεί εντελώς και να καταδυθεί στα βάθη του αυτοσχεδιασμού, ακόμα κι αν πρόκειται να γίνει σκοτεινή, όπως συμβαίνει φερειπείν στο εντελώς abstract "Come Monday", στο εναρκτήριο "Go At Your Peril" ή σε διάσπαρτα μέρη του 21λεπτου "I'll Give You Twentyone".

Με τον Mofjell να ενδιαφέρεται περισσότερο να δημιουργήσει (σε γνήσιο 70s στυλ) κρουστά ηχοχρώματα παρά ρυθμούς, η μουσική σπάνια γίνεται στρωτή. Το "Go At Your Peril" - όπως και το "Stay At Your Peril" ως παραλλαγή του - και το δεύτερο μέρος του "Hug That Tree!" έχουν βέβαια να επιδείξουν δύο εντυπωσιακά κιθαριστικά θέματα και το "Pity The City" που κλείνει το άλμπουμ με τρόπο παραμυθένιο, μπορεί να σε ρουφήξει σε μια μελωδικά ατμοσφαιρική δίνη. Στο ενδιάμεσο όμως, οι τρεις μουσικοί εξερευνούν και πειραματίζονται χωρίς όρια. Εξάλλου, το ‘’Weejuns’’ είναι ένα διπλό άλμπουμ με συνολική διάρκεια περίπου 80 λεπτών - ηχογραφημένο φυσικά ζωντανά - που αιχμαλωτίζει όλη την έκφραση, τις αποχρώσεις και τις δυναμικές των παιξιμάτων, μέσα σε έξι μόλις συνθέσεις.

Φαντάζομαι πως προκύπτει από τα συμφραζόμενα ότι η μουσική του "Weejuns" βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην free jazz, στο jazz rock και τους fusion πειραματισμούς των early 70s. Η παρουσία της κιθάρας προφανώς υψώνει μια γέφυρα με σχήματα όπως οι Mahavishnu Orchestra ή οι King Crimson εκείνης της περιόδου, τα μαγικά παιξίματα του Storløkken όμως μεταφέρουν την δράση σε έναν κόσμο άχρονο, αθέατο. Ιδιαίτερη μνεία στο αλήτικο αριστερό του χέρι που, εκμεταλλευόμενο την απουσία του μπάσου, χτίζει ρυθμικά θέματα που έρχονται και φεύγουν απροειδοποίητα, γεμίζοντας την μουσική με χαμηλές συχνότητες κατά το δοκούν.

Με μουσικούς τέτοιου βεληνεκούς, είναι φυσικά περιττό να μιλήσουμε για τεχνική. Ας μείνουμε καλύτερα στην αισθητική: το "Weejuns" είναι ένα αεικίνητο, τολμηρό και περιπετειώδες άλμπουμ που δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να είναι ένα άκουσμα απλό κι ευχάριστο. Αντιθέτως, επιδεικνύοντας την πάνοπλη φαντασία και την μουσικότητα ενός ξεχωριστού trio, συνιστά ένα δαιδαλώδες άλμπουμ, έναν εκφραστικό κυκλώνα που επιθυμεί να παρασύρει τον ακροατή σε μια πορεία παράλογη. Το ειδικό ακροατήριο που θα ασχοληθεί με αυτόν τον δίσκο, δύναται να το λατρέψει. Πρόκειται για ένα απρόβλεπτο αλλά τρομερά καλοδεχούμενο επεισόδιο στο τρελό κιθαριστικό ταξίδι της Hedvig Mollestad.

Rune Grammofon