Hedvig Mollestad

Ekhidna

Rune Grammofon (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 19/10/2020
Με jazz σώμα και hard rock κεφάλι, αυτή εδώ η Έχιδνα είναι ένα από τα γοητευτικότερα μουσικά τέρατα της χρονιάς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Καμία μουσική «τερατογένεση» δεν εκπλήσσει πια. Αν όμως κάτι εντυπωσιάζει στην περίπτωση του "Ekhidna" είναι το attitude και η φυσικότητα με την οποία ενώνει την jazz και τη hard rock παράδοση, λες κι αυτά τα μουσικά παρακλάδια ήταν πάντα δίδυμα. Η βραβευμένη Νορβηγίδα κιθαρίστρια Hedvig Mollestad μοιάζει να αιχμαλωτίζει στα δάχτυλα και το αλήτικο overdrive της, αυτούς τους δύο τόσο διαφορετικούς κόσμους.

Πρόκειται για το πρώτο της άλμπουμ έξω από το «παραδοσιακό» Hedvig Mollestad Trio και, για να είμαστε ακριβείς, μεγάλο μέρος της μαγείας αυτού του εγχειρήματος έρχεται από τη μη-συμβατική επιλογή των οργάνων. Ο Torstein Lofthus (των Elephant9) στα τύμπανα και ο Ole Mofjell στα κρουστά, εγγυώνται την ασταμάτητη ρυθμική ζωντάνια κι ενεργητικότητα του άλμπουμ, σε μια παρουσία που έχει ως αποκορύφωμα το "Ekhidna" και το σχεδόν οργιώδες δεκάλεπτο "Antilone".

Πάνω τους δεν υπάρχει μπασίστας αλλά δύο keyboard players, η Marte Eberson κι ο Erlend Slettevoll, και είναι μάλλον περιττό να πω ότι τα rhodes pianos και τα jazz organs σηκώνουν σκόνη, καθόλη τη διάρκεια του "Ekhidna". Το απίθανο funky μεσαίο μέρος του ομώνυμου τραγουδιού είναι εδώ για να σου αποδείξει ότι η απουσία του μπάσου έχει καλυφθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η καταπληκτική τρομπέτα της Susana Santos Silva από την άλλη, μοιράζεται πολλές από τις μελωδίες και τα solo του δίσκου, συνθέτει ένα εξαιρετικά ταιριαστό και συμπαγές δίδυμο με την κιθάρα και πρωταγωνιστεί στην τελική αίσθηση του άλμπουμ.

Στην κορυφή αυτού του ταλαντούχου σχήματος ωστόσο, η Mollestad στέκεται σαν το αστέρι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η απόδοση της είναι φλογερή και ενεργητική, ακροβατώντας πάντα στο όριο ανάμεσα στην αλητεία και την καλαισθησία. Τα βασικά riffs των τριών από τα τέσσερα μεγάλα τραγούδια του άλμπουμ ("A Stone's Throw", "Antilone", "Ekhidna") θαρρείς πως αποτελούν απευθείας απόγονους της παράδοσης του Hendrix, αλλά και των Uriah Heep/Deep Purple: ευθεία, με καθαρό χαρακτήρα, κορυφαία!

Οι συνθέσεις βέβαια ακολουθούν τελικά περισσότερο jazz δομές, αφού κάθε σύνθεση αναπτύσσεται, φτάνει σε βραχνούς αυτοσχεδιασμούς από κιθάρα και τρομπέτα - πάντα αγκαλιασμένα από τις ζεστές συχνότητες των πλήκτρων και τους tribal-ισμούς των κρουστών - , πριν καταλήξει στο κλείσιμο του κύκλου της. Περισσότερο γραμμικό το "One Leaf Left" που κλείνει το άλμπουμ, ξεκινάει από ένα σπαρακτικά ατμοσφαιρικό arpeggio για να καταλήξει, χωρίς κανείς να καταλάβει πως, σε ένα ακόμα κιθαριστικό ουρλιαχτό.

Δύο ακόμα σύντομες συνθέσεις (τα "No Friend But The Mountains" και "Slightly Lighter") συμπληρώνουν την εικόνα του άλμπουμ με τον μελωδικότερο τρόπο. Είναι σε αυτήν την αντίθεση ανάμεσα σε μελωδία κι επιθετικότητα που το "Ekhidna" σμιλεύει τον περήφανο χαρακτήρα του. Το πάντρεμα των δύο κόσμων επιτυγχάνεται με τον πιο σφριγηλό, με τον πιο πειστικό τρόπο. Με δυναμισμό, υψηλή αισθητική κι απροκάλυπτα καλή διάθεση. Το τέρας γεννήθηκε.

Μπορώ να φανταστώ κάθε οπαδό του hard rock ή της jazz να εκτιμά και να σέβεται το "Ekhidna". Η μεγάλη απόλαυση αυτού του άλμπουμ βρίσκεται στη φρεσκάδα του και στην εξαιρετική συνοχή της, κατά τ' άλλα, υβριδικής του φύσης. Η Mollestad είναι μεγάλη παίκτρια και συνθέτρια και αυτό το αλλοπαρμένο άλμπουμ καταλήγει να ακούγεται όσο επίκαιρο, διαχρονικό και προοδευτικά σκεπτόμενο, όσο και οι καλύτερες σκανδιναβικές prog μπάντες. Εύχομαι να ακούσουμε αυτό το σεξτέτο και σε νέες περιπέτειες, ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί όμως, αυτή η παράξενη φιγούρα θα έχει αφήσει έτσι κι αλλιώς το στίγμα της.

Spotify

  • SHARE
  • TWEET