Harakiri For The Sky

Είναι από τους πλέον αναμενόμενους δίσκους της χρονιάς, από μια μπάντα γέννημα - θρέμμα των '10s, τα οποία χαρακτήρισε όσο λίγες. Ήρθε η ώρα να αφήσει ανεξίτηλο σημάδι και στην αυγή των '20s και το κάνει με εκκωφαντικό τρόπο. Οι Αυστριακοί πρωτομάστορες του post/black metal με το συγκλονιστικό όνομα, παρουσιάζονται για πρώτη φορά ασυνεπείς στη δισκογραφική τους πορεία. Σπάνε την καθιερωμένη διετία, με λόγο σοβαρό: φέρνουν τη Μόρα πάνω μας. Μια φορά τη συναντάς, για πάντα τη θυμάσαι.

Για τους οικείους με το συγκρότημα, αυτό δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη, για όσους έρχονται για πρώτη φορά μαζί τους, υπάρχουν λέξεις - κλειδιά για την κατανόησή του: αυτομομφή, οργή, μελαγχολία, κατάθλιψη, απώλεια, πόνος, αυτοκτονικός ιδεασμός. Οι μισές σχεδόν ψυχικές διαταραχές, ολάκερο το κατεβατό των αριθμημένων F της ψυχιατρικής βιβλιογραφίας, στα ηχεία σας. Οι στίχοι του J.J εκπονούν πτυχιακή εργασία για πλάκα, είναι σκληροί και αληθινοί. Εικάζω ότι έτσι μετατρέπει τα τραύματά του σε εμπειρία και μπορεί να παίρνει τις ανάσες που χρειάζεται. Με τον M.S ως μουσικό αρωγό του, να ντύνει με νότες τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, άλλοτε με καταιγιστικό black metal, άλλοτε με πανέμορφες μελωδίες και post rock «χτισίματα».

Ένα δίδυμο, ένας σταθερός συνεργάτης στα ντραμς - Kerim Lechner - μία οντότητα. Να σε ταράζει συθέμελα και να αναζητάς κι άλλο. Για όσο αντέχει ο καθένας μας, κάθε τραγούδι και μία στιγμή ταύτισης. Σαν να διαβάζεις το προσωπικό σου ημερολόγιο (αν ποτέ είχες) ή να ξαναβλέπεις μετά από χρόνια ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Η μουσική και η εκφορά των στίχων, λυτρώνουν και δε λυγίζουν υπό το βάρος και τον ζόφο του "The firstborn died by his own hands. My oldest friend found a rope that bore and I know I’ll definitely also not die by staring out in the pouring rain " ή του " Cause one of the hardest things you’ll ever have to bear my dear is to grieve the loss of a beloved person that is indeed still alive". Απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί χαρούμενη, δε θα σου ρίξει όμως τη χαριστική βολή. Αντ' αυτού, ρίχνει κάμποσες ελπιδοφόρες ακτίνες, παίζει τον ρόλο του ηλεκτροσόκ και της ανάνηψης. Δεν είναι μοιραία τελικά η εκπυρσοκρότηση στο τέλος του "I, Pallbearer".

Έχει ανεβοκατεβάσματα ο δίσκος στα πολλά λεπτά που διαρκεί, 84 για την ακρίβεια. Εναλλαγές συναισθημάτων και διάθεσης, σαν τη διπολική διαταραχή που θα βρούμε στους στίχους. Αν υπήρχε ποτέ μια αντιστοιχία μπάντας με μορφή ψυχικών διαταραχών, οι Harakiri For The Sky την αντιπροσωπεύουν χωρίς δεύτερη σκέψη. "As I’m still the one with the saddest smile, I hate being bipolar, it’s fucking awesome".

Ζόρικες καταστάσεις και οι Αυστριακοί επιλέγουν να τις μοιραστούν με παρέα: ο Neige από τους Alcest και η φωνή των Gaerea συμμετέχουν στον πιο "πιασάρικο", προσωπικό και πιο επίπονο δημιουργικά δίσκο τους, όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό. Ο οποίος έχει ως επίλογο τη διασκευή στο "Song To Say Goodbye" από Placebo. Μην έχετε καμία αμφιβολία, είναι λες και είναι δικό τους. Ή των Dark Tranquillity. Η μουσική φόρμουλα που παρουσιάζουν από τα πρώτα τους χρόνια, έχει πολλά να δώσει ακόμα όπως φαίνεται. Πρόκειται για μία μουσική συνταγή, που καταφέρνει να ικανοποιήσει στον μέγιστο βαθμό τις αισθήσεις και την ψυχή των ακροατών. Παράπονο κανένα: τα περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα, τα περάσαμε όμορφα και τούτη τη φορά.

Bandcamp