Muse και Dumbo

Με το σινεμά η σχέση μου είναι κάτι παραπάνω από μέτρια. Περιορίζεται κυρίως σε νερντοχιτάκια, ταινίες που έπαιζε το μέγκα τα Σάββατα και κάποια περιστασιακή ακυρίλα που δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως έτυχε και είδα. Είναι λοιπόν λογικό και επόμενο να παίρνω τις εκετενείς αυτές γνώσεις και να συμμετέχω σε μία ενεργότατη και άκρως ενδιαφέρουσα στήλη για την έβδομη τέχνη (το «εφτά» μας βρε). Λογικό και επόμενο επίσης είναι να μιλάω για μία στήλη σε άλλη στήλη, αλλά ας μην μπλέξουμε παραπάνω τα πράματα.

Οι δύο επικρατούσες μόδες στο σύγχρονο σινεμά λοιπόν είναι οι ταινίες υπερηρώων (που γουστάρω όσο τίποτα) και τα λεγόμενα YA (young adult) που δεν γουστάρω καθόλου εάν δεν παίζει η Τζένιφερ η Λώρενς. Σιγά σιγά όμως αρχίζει και αναδύεται και μία τρίτη μόδα από τη μεριά της Disney, αυτή των ρημέηκ κλασικών κινουμένων σχεδίων με ταινίες με κινούμενους ανθρώπους. Είχα σκοπό να προσπαθήσω να σε πείσω πως για λόγους αρχής δεν έχω δει τις πιο πρόσφατες προσπάθειές τους (βλέπε Aλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, Maleficent, και τώρα, Σταχτοπούτα) αλλά είναι κυρίως λόγω παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος για ό,τι έχουν να μου πουν.

Δεν είμαι το κοινό στο οποίο στοχεύουν; Δεν ξέρω. Μεγάλωσα με αυτές τις ταινίες και θα περίμενε κανείς πως ο νοσταλγικός παράγοντας θα έπαιζε αρκετά μεγάλο ρόλο στην επιτυχία του εκάστοτε ρημέηκ (ναι, ξέρω πως το Maleficent δεν ήταν ρημέηκ). Από την άλλη -βλάκα- επειδή δεν τις είδα εγώ δε σημαίνει πως δεν έκαναν επιτυχία. 330 εκατομμύρια δολάρια η Αλίκη του Burton, 240 εκατομμύρια η Maleficent της Jolie (δεν είναι κέρδη αυτά, ε, απλά συνολικό gross). Tο πόηντ μου είναι πως προφανώς και πάνε καλά, και επειδή πάνε καλά, λένε να κάνουν και άλλες.

Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν ανακοίνωσαν πως η Disney για άλλη μία φορά επιστρατεύει την παραξενίλα του Burton ώστε να κάνουν ρημέηκ -wait for it- τον Ντάμπο. Μου αρέσει να κρίνω πράγματα με την πρώτη και με ελάχιστες σχετικές πληροφορίες και γνώσεις, οπότε βγαίνω και λέω λοιπόν πως είναι η πιο ηλίθια ιδέα στην ιστορία μετά την αποφάση να βάλουν ρώγες στη στολή του Μπάτμαν του Κλούνεη. Scratch that. Eίναι η ποπ ηλίθια ιδέα στην ιστορία μετά τον Μπάτμαν του Κλούνεη.

Το πρότζεκτ το 'δωσε η Ντίζνεη στον Τιμ τον Μπάρτον πάλι, γιατί φαίνεται πως τους έπεισε  το όραμά του. Αν βέβαια το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει κάποιο σημάδι, τότε μπορούμε να περιμένουμε τον Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του ελέφαντα. Και του ποντικού. Και ίσως σε αυτό όλων των υπολοίπων χαρακτήρων. Συλλογίσου βέβαια για μια στιγμή το τι πάρτυ θα κάνει ο Μπέρτον στη σκηνή με τους ροζ ελέφαντες, τους οποίους θα παίζει ο Τζόνι Ντεπ.



Τέλοσπαντων, στην ώρα που πέρασε μέχρι να τελειώσω τα παραπάνω, παρευρέθηκα σε ένα live των Muse. Στα πλαίσια λοιπόν της επερχόμενης κυκλοφορίας τους, κάνουν ένα μικρό τουρ σε κλαμπάκια στο UK και κάπως κατάφερα και βρήκα εισιτήριο. Να πω λοιπόν πως ήταν αναμενόμενα γαμάτοι, αλλά αυτό πιθανό το ξέρετε. Όπως ξέρετε επίσης, κυκλοφόρησαν το νέο τους σινγκλ ονόματι "Psycho", το οποίο είναι λιγάκι meh. Αυτό όμως που πιθανότατα δεν ξέρετε -αλλά ίντερνετ είναι αυτό, οπότε ίσως ξέρετε- είναι πως έπαιξαν χθες ένα καινούργιο κομμάτι το οποίο ακούγεται πολύ ενδιαφέρον*. "Reapers" λέει λέγεται και φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον καθώς είναι τίγκα στην κιθάρα. Tapping, riffs, άγιος ο θεός.



Αυτά, δεν μπορούσα να μην το μοιραστώ. Μετά από κάμποσα χρόνια νιώθω ανυπομονησία για νέα κυκλοφορία των Muse, και αυτό κάτι έχει να πει.

Αυτά.

Until next time,
-gospeed

I.T. The Rocking Raccoon

*σχεδόν εκτέθηκα, το "Animals" που έπαιξαν νόμιζα ήταν καινούργιο και τα μέτρησα για δύο. Προσπάθησα βλέπετε να ξεχάσω εκείνο το δίσκο.