Ginger

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την παρουσίαση του προηγούμενου δίσκου των Ginger, το "Going Through Arlanda" που αποτέλεσε ίσως την πιο ευχάριστη έκπληξη του 2010. Το φετινό "Seahorse", όμως, δεν διεκδικεί τις ίδιες δάφνες και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην αφαίρεση του στοιχείου της έκπληξης.

Ξεκινώντας από τα θετικά, φαίνεται ότι οι Ginger σταδιακά δείχνουν να αποκτούν ταυτότητα. Η πανσπερμία της προηγούμενης δουλειάς τους δίνει τη θέση της σε ένα αρκετά πιο συμπαγές υλικό που έχει αφετηρία το 70s hard rock και το ελαφρύ stoner rock της σημερινής σκηνής (βλέπε τους Colour Haze με τους οποίους εμφανίζονται και μαζί). Πέραν της καλλιτεχνικής ομοιογένειας και της δυνατότητας για κάθετη ανάπτυξη του ήχου τους, η εξέλιξη αυτή καθιστά μελλοντικά πιο εύκολο και το «εμπορικό πλασάρισμα» (με κάθε καλή έννοια) της μπάντας, αφού τείνει να συγκεκριμενοποιείται το κοινό στο οποίο θα απευθύνονται (κύριε Ζαρκαδούλα ετοιμάζεστε;).

Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι εξαιτίας των παραπάνω έχασαν μέρος της γοητείας τους, αυτό που πήγαζε από το πόσο μη προβλέψιμοι και περιπετειώδεις ήταν. Εξαιρέσεις υπάρχουν αρκετές, όπως το κόψιμο και η αλλαγή ατμόσφαιρας στο εξαιρετικό "The Wheel", με  το cross fade να αλλάζει σχεδόν το τραγούδι από μία ωδή στον Hendrix σε ένα a la Grateful Dead jam και πίσω πάλι, το a la Velvet Underground ψυχεδελικό "I Don’t Know", ή το jazzy "Inside I’m Free".

Η ισορροπία που επιτυγχάνεται ή δεν επιτυγχάνεται ανάμεσα στα δύο αυτά χαρακτηριστικά, αλλά και, τελικά, η ικανότητα των Ginger να υπηρετήσουν με ξεχωριστή ποιότητα ό,τι κατά περίπτωση επιλέξουν, καθορίζει συνήθως και την επιτυχία των συνθέσεων.  Έτσι το εναρκτήριο "Yeager" μπορεί να είναι ένα τυπικό riff-άτο κομμάτι αλλά είναι καλοπαιγμένο και με έμπνευση οπότε «ανοίγει» δικαίως το δίσκο με καλές προοπτικές, ενώ το "Seahorse" που εκτείνεται στα οχτώ λεπτά αποτελεί μεν την πιο χαρακτηριστική περίπτωση του προφίλ που δείχνουν να διαμορφώνουν οι Ginger, αλλά δεν σαγηνεύει όσο σκόπευε.  Από την άλλη η χρήση της τρομπέτας δεν καταφέρνει να απογειώσει το "Father", ενώ το ακουστικό "200 Horses" ρίχνει ευχάριστα τους τόνους.

Το "Seahorse" επιβεβαιώνει ότι οι Ginger είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα με πολλές προοπτικές. Πέρα από οποιαδήποτε ανάλυση παραμένει ένας πολύ ευχάριστος στο άκουσμα δίσκος με κάποιες στιγμές που είναι ικανές να παρασύρουν τον ακροατή. Αν αυτός προηγούταν του "Going Through Arlanda" πιθανότατα θα μιλάγαμε στη βάση της φυσικής εξέλιξης του συγκροτήματος, της απόκτησης εμπειριών κτλ. Δεδομένου όμως ότι κυκλοφόρησαν ανάποδα, δεν μπορεί να μη σημειωθεί ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με ένα πισωπάτημα.