Frank Turner

England Keep My Bones

Epitaph (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 22/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Υπήρξα ρομαντικός. Πιάνω τις αναλαμπές αφέλειας ακόμα που και που, αλλά η ζωή έχει τον τρόπο της να σου τα φέρνει όλα πάνω κάτω, αναγκάζοντάς σε να αλλάξεις απόψεις, βλέψεις, σχέδια και τα λοιπά. Ανάλογα με το πώς και το τι είσαι, σού δείχνει κάποιο νέο δρόμο να ακολουθήσεις. Άλλους τους κάνει κυνικούς, άλλους, από την άλλη, χαρούμενους και ονειρόπολους. Εμένα απλά με έκανε εκτιμήσω το κάθε τι αληθινό.

Υπήρξε ρομαντικός. Ναι, ο Frank Turner κάποτε ήταν η φωνή των Million Dead, hardcore μπάντα που δρούσε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Γι' αυτόν, το hardcore, punk-rock, όπως θες πες το, ήταν το άλφα και το ωμέγα της ειλικρινούς έκφρασης. Στηριζόμενος στο ήθος του χώρου, που πάνω του βασίζεται ολόκληρο ιδεολογικό κίνημα, πάταγε και αυτός πάνω στις ρομαντικές του ιδέες, ότι κάτι κάνει, ότι με τη μουσική του κάνει τη διαφορά, ότι η σκηνή του είναι υπεράνω της βιομηχανίας. Παπάρια. Και όπως ήταν επόμενο, κάποια στιγμή το κατάλαβε. Βέβαια, μετά έκανε κάτι που τόλμησαν λίγοι και πέτυχαν ακόμα λιγότεροι. Τα βρόντηξε όλα, έκλεισε όλες τις πόρτες, έπιασε την ακουστική του κιθάρα, έκανε λίγο soul searching, έγραψε αλήθειες και έπειτα τις τραγούδησε μπροστά από όποιο γαμημένο μικρόφωνο έβρισκε μπροστά του. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, τέσσερα άλμπουμ μέσα, ένας μοναχικός τροβαδούρος, μόνο αλήθειες, τιμιότητα και ειλικρινής αγάπη για αυτό που κάνει.

Για όποιον δεν είναι οικείος με το back catalogue του κύριου Turner, οι προηγούμενες του δουλειές, "Love Ire & Song" και "Poetry Of The Deed", είναι πανέμορφες συλλογές folk τραγουδιών με punk attitude. To punk πάνω απ' όλα είναι νοοτροπία και όχι μουσική, image, Johnny Rottens και μοϊκάνες. «It's not sitting around waiting for the light to go green» μας λέει στο "Try This At Home", εξάλλου. Προσωπικά βιώματα -έδαφος πρόσφορο να ταυτιστείς μαζί τους-, κοινωνικοπολιτικές αντιλήψεις και, όπως προείπα, απλές αλήθειες απαρτίζουν το ρεπερτόριο του, που τόσο εύκολα μιλάει στην ψυχή του ακροατή.

Το "England Keep My Bones" ακολουθεί ακριβώς το ίδιο μοτίβο με τις προηγούμενες κυκλοφορίες και κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα ομορφιάς, με μόνο αντίπαλό του το χρόνο να αναδείξει πού ακριβώς στέκεται ανάμεσα τους, γιατί περιέχει κομμάτια που θέλουν αφομοίωση, κατανόηση και υπομονή. Έχει όμως και κομμάτια, όπως το "I Still Believe" -κομμάτι που πρωτογνωρίσαμε στο περσινό του EP, "Rock & Roll"-, τα οποία είναι τόσο άμεσα, που σε πιάνουν με την πρώτη άκροαση.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο "I Am Disappeared", που κατά την ταπεινή μου αποψάρα είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι που έχει συνθέσει μέχρι στιγμής ο Turner. Τραγούδι που μιλά για τη φυγή. Για την προσπάθεια να ξεφύγεις απ' όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω, αλλά και την αδυναμία σου να δεθείς με οτιδήποτε, γιατί φοβάσαι τα πάντα, και έτσι είσαι καταδικασμένος συνεχώς να φεύγεις, να τρέχεις.

"One Foot Before The Other", με το απρόσμενο ηλεκτρονικό του στοιχείο, "If Ever I Stray", με το γνώριμο ανάλαφρο τόνο που συνηθίζει να προσδίδει στα πιο οπτιμιστικά του κομμάτια, και "Redemption", με το μελαγχολικό του γκρίζο, απαρτίζουν τα ομορφότερα τραγούδια του πονήματός του αυτού, με μόνο ατόπημα το "English Curse", ακαπέλα κομμάτι, που ξεχωρίζει αρνητικά από το σύνολο του δίσκου και προσωπικά μ' ενοχλεί κιόλας. Αλλά έτσι ειν' αυτά.

Τέλος, ο δίσκος κλείνει με το αφοριστικό "Glory Hallelujah", με τους στίχους «There is no God, so clap your hands together, there is no God, no Heaven or no Hell» να επαναλαμβάνονται, δίνοντας έμφαση στη δύναμη του ανθρώπου και στην ικανότητα του να πετύχει τα πάντα άμα πεισμώσει και προσπαθήσει. Και αυτό ακριβώς έκανε ο Turner. Ίσως ο άνθρωπος με την πιο εκτενή περιοδεία τα τελευταία χρόνια, με απαράμιλλο work ethic, έχοντας πάντα ένα χαμόγελο και χρόνο για το θαυμαστή του, όπως βίωσα και από πρώτο χέρι όταν έπαιξε στο κωλοχώρι που σπουδάζω. Ενώ ο δίσκος ακόμα προσπαθεί να με πείσει εάν είναι καλύτερος των προηγούμενών του, αυτό είναι ένα κείμενο που απλά σας προτρέπει να ανακαλύψετε, και στη συνέχεια να θαυμάσετε, τον εν λόγω καλλιτέχνη. Τιμιότης.

Now who'd have thought that after all,
Something as simple as rock 'n' roll would save us all.
And who'd have thought that after all, it was rock 'n' roll.
  • SHARE
  • TWEET