Foo Fighters

Wasting Light

Columbia (2011)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 08/04/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Λένε πως το να διατηρηθείς στην κορυφή είναι πιο δύσκολο από το να φτάσεις σε αυτή κι, αν αυτό ισχύει, τότε το "Wasting Light" είναι το πιο δύσκολο άλμπουμ στην ιστορία των Foo Fighters. Σε όλο τον προηγμένο μουσικά κόσμο, οι Foo Fighters είναι, αν όχι η πιο δημοφιλής, τότε μια εκ των δημοφιλέστερων μπαντών της γενιάς της, γεμίζοντας στάδια και αρένες σε χρόνο dt, μετά την τεράστια επιτυχία του τελευταίου δίσκου, "Echoes, Silence, Patience And Grace". Όλος ο μουσικός τύπος -ετερόκλητος στη βάση του- ασχολείται με το φαινόμενο του Dave Grohl και πώς μετά από 15 χρόνια στέκεται αυτόφωτος τόσο ψηλά, μακριά από τη σκιά (ή το βάρος αν θέλετε) της κληρονομιάς των Nirvana.

Ο τελευταίος άνθρωπος που θα αγχωθεί για τις προσδοκίες των άλλων είναι ο Dave Grohl, ο οποίος στήνει μια ακόμα ωραία ιστορία για να συνοδέψει την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ. Παραμερίζει τον υπέρ-σύγχρονο εξοπλισμό στα ιδιόκτητα studio του και κάνει χώρο στο γκαράζ του, όπου επανατοποθετεί τον ξεχασμένο και σκονισμένο αναλογικό εξοπλισμό μιας άλλης περασμένης εποχής, ενώ αναθέτει την παραγωγή του άλμπουμ στον Butch Vig, θρυλικό παραγωγό του αξεπέραστου "Nevermind", και προσκαλεί τον παλιόφιλο Krist Novoselic να παίξει μπάσο σε ένα τραγούδι. Είναι η πρώτη φορά που επικαλείται ουσιαστικά κάτι από το μουσικό παρελθόν του, ως ένδειξη ότι δε νιώθει πως χρωστάει κάτι σε αυτό.

Η πρώτη επαφή με τη νέα μουσική ήρθε μέσω του μάλλον αντιεμπορικού (και μη αντιπροσωπευτικού, όπως θα αποδειχτεί) "White Limo", του οποίου το video προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση. Ο επιθετικός του χαρακτήρας επιβεβαίωσε τις φήμες περί του πιο σκληρού δίσκου και έδωσε τις πρώτες υποσχέσεις, οι οποίες εκτοξεύτηκαν στα ύψη με το πρώτο επίσημο single, υπό τον τίτλο "Rope". Πρόκειται για ένα ακόμα μεγάλο single στην συλλογή των Foo Fighters και -αν μη τι άλλο- δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει το ταλέντο της μπάντας να συνθέτει τόσο καλά singles, από αυτά που εν τέλει είναι πολύ δύσκολο να γράψει ο καθένας. Τελικά, το άλμπουμ πριν την επίσημη ημερομηνία της κυκλοφορίας του θα διατεθεί ολόκληρο από το ίδιο το group στο διαδίκτυο, με τους Foo Fighters να παρέχουν μια σειρά από μαθήματα marketing σε δισκογραφικές και συγκροτήματα, για μια ακόμα φορά.

Χρειάζονται ελάχιστες ακροάσεις για να καταλάβει κανείς πως το στοίχημα έχει κερδηθεί και μάλιστα πολύ εύκολα. Το "Wasting Light" είναι ένας δίσκος που ανήκει στους 2-3 καλύτερους που έχει ηχογραφήσει ποτέ το συγκρότημα και σε αυτό θα συναινέσουν όλοι τους οι οπαδοί, ανεξάρτητα αν προτιμούν τα πρώτα ή τα τελευταία τους άλμπουμ. Ο χρόνος είναι αυτός που θα δείξει αν τελικά μιλάμε και για το καλύτερο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, κάτι για το οποίο έχει τα φόντα, καθώς καμία από τις 11 συνθέσεις του δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως μέτρια, πόσο δε ως filler.

Τα πρώτα έξι τραγούδια είναι αυτό που λέμε flawless victory, όπου πέραν των δύο προαναφερθέντων, το "Burning Bridges" αποτελεί ιδανικό, δυναμικό ξεκίνημα, με αιχμηρές κιθάρες, και το κολλητικό "Dear Rosemary" σε παρασέρνει στο groove του, με τα δεύτερα φωνητικά του θρυλικού Bob Mould να το κάνουν ακόμα καλύτερο. Δεν έχω πολλά λόγια για να περιγράψω την ομορφιά του "Arlandria", που σίγουρα θα αποτελέσει επόμενο single, όπως πιθανότατα και το υπέροχο "These Days". Από εκεί και πέρα, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο έντονα συναισθηματικό και μοναδικό mid tempo τραγούδι στο άλμπουμ, το "I Should Have Known", του οποίου η μελωδία και το μπάσο του Novoselic αναμένεται να στοιχειώσουν με τις ακροάσεις, όπως και στο "Miss The Misery", του οποίου η εισαγωγή θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο outtake της "Load" περιόδου των Metallica. Το "Walk" συνοψίζει όλα τα στοιχεία που μπορεί να αγαπήσει κανείς στη μουσική των Foo Fighters, καθώς τα "Back & Forth" και "A Matter Of Time" μπορεί να είναι τα λιγότερο καλά τραγούδια, αλλά σε καμία περίπτωση δε χαρακτηρίζονται ως μέτρια ή κακά, με τα 48 λεπτά να φαντάζουν ιδανική διάρκεια για το άλμπουμ.

Να δώσουμε δύο επιπλέον εύσημα στον Dave Grohl, πρώτον γιατί δε φείδεται να πάρει έναν παραγωγό κάθε φορά και να τον αφήσει να βάλει το προσωπικό του στίγμα στον ήχο του κάθε άλμπουμ και δεύτερον γιατί επενδύει τα τραγούδια του με ιδιαίτερους και προσεγμένους στίχους, είτε μιλάνε για βιώματα, είτε για συναισθήματα, είτε για οποιοδήποτε θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Σε μια παραγωγή που φαντάζει σεμιναριακή για κάθε σύγχρονη rock μπάντα, η επιστροφή του Pat Smear στην ομάδα συγγραφής προσέδωσε επιπλέον πυγμή και έμπνευση, ενώ το drumming του Taylor Hawkins είναι επιπέδου... Dave Grohl, στηριζόμενο στις δυναμικές που ξέρει να χρησιμοποιεί τόσο καλά ο ξανθός drummer. Φυσικά, οι φωνητικές γραμμές θα παραμείνουν για μια ακόμα φορά η αιχμή του δόρατος στη μουσική των Foo Fighters και ο ίδιος ο Dave ο απόλυτος πρωταγωνιστής.

Το "Wasting Light" από «ένα εκ των το πιο αναμενόμενων rock άλμπουμ της χρονιάς» γίνεται απλά «ένα εκ των απόλυτων rock άλμπουμ της χρονιάς» και έχω μεγάλη περιέργεια να δω ποιος μπορεί να τους κοντράρει. Είναι αλήθεια πως οι Foo Fighters δεν υπήρξαν ποτέ το συγκρότημα του οποίου η μουσική μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή, αλλά είναι το συγκρότημα του οποίου η μουσική μπορεί να σου ομορφύνει την καθημερινότητα, κάτι που είναι εξίσου σπουδαίο. Το νέο τους άλμπουμ είναι μια νέα κορυφή για αυτούς, που αξίζει να ακούσει και λογικά θα αγαπήσει όποιος θεωρεί τον εαυτό του οπαδό της σύγχρονης rock μουσικής.

Ευτυχώς για τους ίδιους και δυστυχώς για εμάς, η αξία του "Wasting Light" είναι τόσο μεγάλη, που πιθανότατα θα αυξήσει περισσότερο το ήδη τεράστιο status τους, κρατώντας τους μακριά από τη χώρα μας για αρκετά χρόνια ακόμα...

  • SHARE
  • TWEET