Foo Fighters

Medicine At Midnight

Sony (2021)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 05/02/2021
Με πιο groovy διάθεση, αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα τη δυναμική τους, οι Foo Fighters συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν: να γράφουν δίσκους γεμάτους καλά rock τραγούδια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν υπάρχουν πολλά που δεν έχουν ειπωθεί για την παρέα του Dave Grohl, η οποία φτάνει αισίως στο δέκατο στούντιο άλμπουμ της, έχοντας πατήσει κορυφές που κανείς δεν προέβλεπε ότι θα έφταναν, όταν κυκλοφορούσαν το άγουρο, ομώνυμο ντεμπούτο των Foo Fighters πριν από 25 χρόνια, στη σκιά του θανάτου του Kurt και του τέλους των Nirvana.

Το αξιοσημείωτο είναι δεν είναι πως με τα χρόνια η δημοτικότητά τους αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, έχοντας φτάσει πλέον σε επίπεδο να κάνουν sold out χώρους 80.000 εισιτηρίων και να καλούνται να παίξουν στην ορκωμοσία του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Αυτό είναι αποτέλεσμα της συνέπειας που επιδεικνύουν και του γεγονότος ότι εδώ και 20 χρόνια έχουν γράψει κάποια από τα εμβληματικότερα rock τραγούδια. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι μοιάζουν να γίνονται όλο και καλύτερη μπάντα με την πάροδο του χρόνου, με την προηγούμενη δεκαετία να αποτελεί την εντυπωσιακότερη της ως τώρα της καριέρας τους, αφού κατά τη διάρκεια της κυκλοφόρησαν τρία καταπληκτικά άλμπουμ, με το "Wasting Light" να αποτελεί το… παραλίγο καλύτερο rock άλμπουμ των '10s.

Παρόλο που αρχικά ο Grohl είχε ανακοινώσει ότι ήθελε ένα διάλειμμα, γρηγορότερα του αναμενομένου βρέθηκε στο στούντιο, ολοκληρώνοντας τη νέα δουλειά των Foo Fighters πριν περίπου ένα χρόνο. Όμως, η πανδημία και η παύση όλων των συναυλιών και περιοδειών τον ανάγκασαν να βάλει το "Medicine At Midnight" στο συρτάρι, μέχρι που βαρέθηκε να περιμένει και εν τέλει το άλμπουμ κυκλοφορεί, έστω κι αν δεν έχει επανέλθει η τόσο αναμενόμενη (συναυλιακή) κανονικότητα.

Καταλαβαίνω γιατί οι δημιουργοί του ίσως θεωρούν λίγο κρίμα το ότι κυκλοφορεί αυτήν την περίοδο, καθώς πρόκειται για ένα άλμπουμ που σφύζει από ζωντάνια, είναι το πιο βασισμένο στο ρυθμό που έχουν κάνει ποτέ κι ως εκ τούτου έχει υλικό ενδεδειγμένο να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο στις συναυλίες της μπάντας . Άλλωστε, ο ίδιος Grohl χαρακτήρισε το άλμπουμ «χορευτικό», δηλώνοντας ως πηγή έμπνευσης το "Let’s Dance" του Bowie κι ο Taylor Hawkins το περιέγραψε ως «pop-oriented». Αλλά μην ανησυχείτε, δεν έπαθαν… Steven Wilson.

Η μουσική ταυτότητα παραμένει 100% δικιά τους, απλά έφεραν περισσότερο στο προσκήνιο το groove και τόλμησαν σε τραγούδια όπως το πρώτο single, "Shame, Shame" ή το υπέροχο ομότιτλο να πάνε τα συνθετικά τους όρια λίγο παραπέρα από το σύνηθες. Θα έλεγα πως το έκαναν με αξιοσημείωτη επιτυχία, καθώς αμφότερα τα δυο αυτά τραγούδια αποτελούν εξαιρετικά παραδείγματα του πως μια μπάντα μπορεί να εξελίσσει τον ήχο της οργανικά, προσφέροντας κάτι φρέσκο και διαφορετικό χωρίς να χάνει τον χαρακτήρα της.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι ηλεκτρισμένες κιθάρες παραμένουν στο προσκήνιο. Απλά έχουν προστεθεί κάποια στοιχεία, όπως τα χορωδιακά γυναικεία φωνητικά στο πυρακτωμένο ξεκίνημα "Making A Fire" ή τα κρουστά και η διπλή φωνητική γραμμή στο verse του "Cloudspotter" που δίνουν όντως μια πιο «χορευτική» διάθεση, σε δυο ακόμα πολύ δυνατές συνθέσεις. Το δε "Waiting On A War" με την ακουστική του κιθάρα και το δυναμικό κλείσιμο, μπορεί να μην φέρνει κάτι νέο στην προσέγγιση του, αλλά είναι φτιαγμένο από όλα εκείνα τα υπέροχα υλικά με τα οποία γράφουν αειθαλή hits τόσα χρόνια οι Foo Fighters και αυτό τα λέει όλα από μόνο του.

Την ίδια στιγμή, το "No Son Of Mine" δεν κάνει εκπτώσεις στη βαρύτητά του, με το riff να φέρνει μια Rammstein τεχνοτροπία, ενώ με κάνει να σκέφτομαι πόσο θα ταίριαζε να το ερμήνευε ένας Hetfield, με το "Holding Poison" που ακολουθεί να έχει κάτι από Danko Jones στο νεύρο του και από το φανταστικό εκείνο "Dear Rosemary". Οι ακουστικές κιθάρες του "Chasing Birds" προσδίδουν μια όμορφη, ήρεμη στιγμή, πριν το "Love Dies Young" φέρει μια 90s αύρα και κλείσει με ένα τυπικό Foo τραγούδι το άλμπουμ, ενώ έχουν περάσει μόλις κάτι παραπάνω από 35 λεπτά από το ξεκίνημά του.

Και κάπως έτσι, μέσα από τη σύντομη διάρκειά του, το "Medicine At Midnight" στέκεται ως ένα σύνολο με πολύ δυνατή συνοχή, που σε ωθεί να πατήσεις ξανά το play και να το αφήσεις να παίξει άλλη μια φορά από την αρχή ως το τέλος. Μπορεί να μην μοιάζει να έχει τις επιμέρους κορυφές κάποιων προηγούμενων δουλειών, αλλά η ενσωμάτωση κάποιων νέων στοιχείων έχει γίνει με τρόπο που προσδίδει φρεσκάδα, ενδιαφέρον και εν τέλει ταυτότητα στο τελικό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, όμως, οι Foo Fighters απλά έκαναν για μια ακόμα φορά αυτό που ξέρουν να κάνουν με ζηλευτή επιτυχία εδώ και πολλά χρόνια: να γράφουν δίσκους γεμάτους καλά rock τραγούδια. Κι αυτό εμένα μου είναι υπέρ-αρκετό.

  • SHARE
  • TWEET