Fever 333

Οι Fever 333 δεν είναι απλώς ένα γκρουπ. Τα live τους είναι "demonstrations" (διαμαρτυρίες) και η μουσική τους είναι "broadcasts" (εξαγγελίες). Η μουσική τους υπόσταση είναι απλώς μια προέκταση του φιλανθρωπικού οργανισμού που έχουν στήσει οι Καλιφορνέζοι ακτιβιστές από το Inglewood. Τα 3C: Community, Charity, Change (κοινότητα, φιλανθρωπία, αλλαγή) όπου $3,33 από κάθε παραγγελία από την ιστοσελίδα τους χρηματοδοτεί ένα από τα charities που υποστηρίζει το ίδρυμα των Fever 333. Κάθε δράση έχει και μια αντίδραση. Η αντίδραση απέναντι στην εποχή του Τραμπ στην Αμερική, στα τείχη, στη μισαλλοδοξία, στην κοινωνική και οικονομική αδικία, στην γκετοποίηση των φυλετικά ‘διαφορετικών’ και στους τόσους νεκρούς μαύρους (African-Americans αν σας κάθεται καλύτερα) στην Αμερική ήρθε να βρεί το μουσικό της πρόσωπο στο τρίο των Fever. Τρία τα "3", τρία και τα μέλη του πολυφυλετικού γκρουπ από την Καλιφορνέζικη ακτή που όπως οι Rage Against The Machine το ‘90 στο ντεμπούτο τους ταρακούνησαν μουσικά τον κόσμο αφυπνίζοντας συνειδήσεις με το "Wake Up" και ουρλιάζοντας "Freedom" έτσι και αυτοί βγήκαν ουρλιάζοντας από το Inglewood ότι «είμαστε εδώ και θέλουμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε το κόσμο». Και ποιός μπορεί να διαφωνήσει μαζί τους οτι ο κόσμος αυτός δεν θέλει περισσότερο αλληλεγγύη, φιλανθρωπία και κυρίως αλλαγή;

Κυκλοφόρησαν το EP "Made In America" το 2018 και κυρίως ο θόρυβος που δημιούργησαν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ήταν λόγω των μελών του γκρουπ: Jason Butler (Letlive) στα φωνητικά. Γεννημένος από μαύρο μουσικό πατέρα και Σκωτσέζα μητέρα, ένας μιγάς στο κέντρο του γκέτο του Inglewood, μονίμως ένας παρείσακτος που δεν άνηκε πουθενά αλλά τυπικό θύμα αστυνομικής βίας λόγω του μη λευκού χρώματος του. Stephen Harris (The Chariot) στην κιθάρα και Aric Improta (Night Verses) στα ντραμς. Μουσικά εκτός του ομότιτλου τραγουδιού (στο ρεμίξ του οποίου συμμετέχουν δε οι Travis Barker-Blink 182- και Vic Mensa) δεν προκάλεσαν ιδιαίτερες συγκινήσεις αλλά όλα έδειχναν πως κάτι υπάρχει εκεί. Για κάποιο λόγο τους υπόγραψε η Roadrunner. Για κάποιο λόγο το τραγούδι “Made In America” είναι προτεινόμενο στην κατηγορία Rock στα φετινά Grammys. Και αν το EP ήταν απλά ο προβολέας πάνω στον Jason Butler το ντεμπούτο τους "Strength In Numbers" είναι ένας ολοκληρωμένο άλμπουμ. Ένα μανιφέστο οργής, ένα ημερολόγιο εμπειριών και μια εξαγγελία κάθαρσης και αλλαγής. Ο Stephen Harris και ο Aric Improta είναι εξίσου ταλαντούχοι μουσικοί, μοιράζονται την ίδια τρέλα και ενέργεια επί σκηνής και το αποτέλεσμα είναι ένα  ρυθμικό, έντονο rap, metal, post-hardcore όργιο μουσικής απελευθέρωσης που προσωπικά είχα καιρό να ακούσω και μου είχε λείψει.

Είναι το μόνο εύκολο να καταλάβεις σαν τί ακούγονται οι Fever 333. Θα βρεις Rage Against The Machine, Linkin Park, Bring Me The Horizon, One Day As A Lion, Run The Jewels. Το μόνο σίγουρο είναι ακουμπάνε επιτυχώς σε πολλά είδη, όλα τα τραγούδια του δίσκου έχουν διαφορετικά μέρη που δεν τα περιμένεις και κάνουν crossover μέσα σε 3-4 λεπτά σε δύο-τρία είδη αλλά διατηρούν ένα catchy χαρακτήρα με μελωδίες και ρεφραίν που κολλάνε στο κεφάλι και σε κάνουν να ανυπομονείς να τους δεις live και να τραγουδήσεις τα chorus. Δείτε στο YouTube αποσπάσματα συναυλιών των Fever και θα διαπιστώσετε την τρέλα που κουβαλάνε, την απίστευτη ενέργεια του Butler και τις σκηνικές ομοιότητες με τους Rage Against The Machine (βλέπε εμφανίσεις με κουκούλα α-λα-Guantanamo στο κεφάλι). 

Η είσοδος στο άλμπουμ γίνεται με ένα άτιτλο κομματι, μια περιγραφή κάποιας λαϊκής εξέγερσης από τις ειδήσεις όπου δημοσιογράφος πιάνει ένα διαμαρτυρόμενο που «τυχαίνει» να είναι ο Butler ο οποίος λέει ότι θέλει ο κόσμος να μάθει οτι "there’s a motherfucking fever coming". Και αυτός ο «πυρετός» πιάνει φωτιά στο πρώτο single "Burn It" που ξεδιπλώνει τις αρετές του Improta στα ντραμς, η κιθάρα «κραυγάζει» Tom Morello και τα hip-hop lyrics είναι όσο πολιτικοποιημένα όσο δεν πάει με αναφορές σε Martin Luther King, Rodney King και Mohammed Ali. Αδιαμφισβήτητα πιασάρικο και ραδιοφωνικό, ηχητική βόμβα που περιμένεις για το πρώτο κομμάτι μουσικής από ένα τέτοιο γκρουπ. ‘Burn it down to build it up again’ ίσως η μόνη λύση όταν είσαι η φυλετικά διωκόμενη μειοψηφία στην Αμερική και παντού αλλού στον κόσμο σήμερα και αντιμετωπίζουν τη φωνή σου με σφαίρες. Τουλάχιστον έτσι κηρύττουν οι Fever. Έτσι νιώθει ο Butler όταν σαν "Animal" του φέρονται οι αρχές σαν «κτήνος» θα αντεπιτεθεί σε ένα τραγούδι που ακούγεται περισσότερο σαν το δεύτερο μισό του "Burn It". Μιλώντας για δεύτερα μισά, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει στο "Pray For Me" όταν ένα φαινομενικά πιασάρικο κομμάτι ξαφνικά μεταμορφώνεται σε κάτι τελείως διαφορετικό που σε αφήνει να απορείς από που εμφανίστηκε αυτή η οργισμένη μεταμόρφωση με τα αφηνιασμένα φωνητικά και τις σκρατσαριστές κιθάρες. Δύο σε ένα. Από τα καλύτερα και πιο προσωπικά κομμάτια είναι το αυτοβιογραφικό "Inglewood" που ο Butler μας πηγαίνει στις γειτονιές που μεγάλωσε και αποδεικνύει ότι εκτός από να φτύνει στίχους με οργή μπορεί σε πιο minor κλίμακες να αποδώσει συναίσθημα και μελωδία. Ένα ακόμα κομμάτι δύο-σε-ένα αφού στη μέση του αλλαζει τέμπο, ενορχήστρωση, συναίσθημα και από την εποχή της αθωότητας και απλά της παρατήρησης ο νεαρός Butler μεγαλώνει και μεταμορφώνεται σε ένα αγρίμι ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση και αδικία, τραγουδάει για τα αθώα θύματα της αστυνομικής βιας ("Innocent") "See young Trayvon Martin had just left the market with candy and got his ass killed".

Και μόλις βγει εκτός ελέγχου ("Out Of Control") μας ηρεμεί με το "Am I Here?" που αν δεν ήταν από τους Fever θα περίμενα πολύ airplay από τα ραδιόφωνα και το MTV. Το καλύτερο είναι στο φινάλε του άλμπουμ. "Coup D'Etalk". Θα ορκιζόμουν ότι το ρεφραίν είναι προηχογραφημένο από τον μακαρίτη τον Chester Beddington στο πιό Linkin Park κομμάτι των Fever 333 με φινάλε που θυμίζει το φινάλε στο ιστορικό Freedom των Rage Against The Machine. Τότε ο De La Rocha ούρλιαζε για Freedom, ο Butler τώρα παραδίδει το πολιτικό μανιφέστο του με μερικές μεστές κουβέντες: "We did together-together that’s how we win-We the people fight the power to maintain our power-And when we win-because you know we will-it’s all power to all people". 

Οι Fever 333 ήρθαν για να μείνουν. Είναι η μουσική αντίδραση και η οργισμένη ηχητική επίθεση που ήρθε να ταράξει τα νερά που είχαν καιρό μείνει στάσιμα και υπήρχε ένα τεράστιο κενό στο πολιτικοποιημενο rock/metal-rap που είχαν αφήσει οι Rage Against The Machine. Οποιαδήποτε σύγκριση με αυτούς ή τους Linkin Park εννοείται πως δεν νοείται. Είναι κάτι διαφορετικό και ανήκουν σε μια άλλη εποχή αλλά είναι σίγουρα τα πνευματικά τους τέκνα και με προοπτική να αναζωογονήσουν το παρεξηγημένο αυτό είδος για τη νέα αυτή, παράλογη εποχή που ζούμε. Δράση και αντίδραση. Εξέγερση και πυρετός. Για μένα από τα άλμπουμ της χρονιάς και ας είναι ακόμα Ιανουάριος.