Exil

Το ντεμπούτο των Exil φαίνεται πως δεν είναι προορισμένο για εκτόνωση. Οι Σουηδοί, αν και παρουσιάζουν εν εξελίξει της πανδημίας την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, δεν αποτελούν ένα συνεργατικό, καραντινιασμένο project που εκμεταλλεύεται τον ελεύθερο χρόνο του. Για την ακρίβεια, το "Warning" είναι ένα καλομελετημένο έγκλημα οργιαστικού hardcore. Το κουαρτέτο παρατήρησε τις επικρατούσες συνθήκες, διοχέτευσε την εμπειρία του σε έντεκα συνθέσεις και το αποτέλεσμα διάρκειας 26 λεπτών επιβεβαιώνει.

Οι Exil διαθέτουν στις τάξεις τους μουσικούς που η προϋπηρεσία τους οριακά απαρτίζει τη μισή σουηδική hardcore σκηνή. Συγκεκριμένα, και χωρίς διάθεση name-dropping, όπως πιστοποιεί και το συνοδευτικό δελτίο τύπου, οι κύριοι έχουν παίξει στους Demon System 13, Invasionen, The Lost Patrol, Leper, Axis of Despair, Livet Som Insats, Sonic Ritual, Suicide Blitz, Infantiside, UX Vileheads, και αρκετά άλλα. Το άλμπουμ αυτό συνεπώς αποτελεί μια κατάθεση χημείας, οργής, συνειδητοποιημένης σύνθεσης και στιχουργίας, και κυρίως αισθητικής.

Όπως ξεκαθαρίζει και το ίδιο το σχήμα, η διαφθορά των ανθρωπίνων σχέσεων στον καπιταλιστικό μύλο που είναι αυτή η, όχι μόνο υγειονομικής φύσεως, κρίση, αποτέλεσε κινητήριο δύναμη. Το άτομο βρίσκεται στο επίκεντρο, αποκόπτεται από τον συνάνθρωπο, γίνεται εξατομικευμένος λευκός θάνατος εξαιτίας ενός συστήματος που πασχίζει να συντηρηθεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, οικειοποιούμενο κάθε λογής σοκ και κοινωνικό αυτοματισμό. Οι Exil λοιπόν «προειδοποιούν», έχοντας ως υπόβαθρο ένα θορυβώδες αντάμωμα δύο σκηνών υπό το ντόπιο τους πρίσμα, πως πρέπει να αναλογιστείς τις ευθύνες σου, να το πάρεις προσωπικά και να μην περιμένεις τη σειρά σου.

Ηχητικά, τα κομμάτια του "Warning", ήδη από το εναρκτήριο εθιστικό ομότιτλο, είναι ιδιαίτερα σαφή. Η αμερικανική hardcore σκηνή συναντά τη βρετανική, με το ηλεκτρισμένο παιχνίδισμα ανάμεσα στο 1989 και το 1983 αντιστοίχως να προσδίδει χαρακτήρα. Τα φωνητικά ίσως φέρουν περισσότερο προς Gorilla Biscuits, η οργή πιθανώς να θυμίζει ανατολική ακτή, αλλά τα leads αναπνέουν τον αέρα Umea. Το distortion δε, πιθανώς να σε έχει ενοχλήσει και στο παρελθόν αν έχεις επισκεφθεί ηχητικά καταλήψεις σε γειτονιές του Λονδίνου στα μέσα των ‘80s. Ο δίσκος δε επιστεγάζεται από τη δισκογραφική των Dropdead. Όπως προείπα, όλα είναι προμελετημένα.

Η πραγματική δυναμική όμως της αύρας των Exil δεν είναι η εμπειρία, αλλά η ανυποχώρητη, αδέσμευτη οργή. Είτε σκεφτείς τον δαίμονα "Maniac" είτε το σχεδόν anarcho-punk έπος του "The History Of Cleanliness/ Idiot Face" , είτε ακόμα τις κοφτερές κιθάρες του "Melting Teeth", ο δίσκος διαθέτει αρκετές στιγμές ώστε να επιτρέπει στη μικρή του διάρκεια να φαντάζει μια παρατεταμένη ηχητική επίθεση. Η παραγωγή συνεισφέρει τα μέγιστα, αφού ο ήχος των τυμπάνων και του μπάσου είναι απολαυστικός. Το "Security" αναδεικνύει αυτές ακριβώς τις αρετές, με το "Warning" συνολικά, αν και φωνακλάδικο, να αφήνει την αίσθηση πως διακατέχεται από μια φιλοσοφημένη και εκλεπτυσμένη οργή.

Η αιτία πίσω από την τελευταία διατύπωση, έγκειται στη συνθετική προσέγγιση. Οι τυμπανιστικοί ρυθμοί, αν και αναμενόμενοι, είναι ουσιώδεις, τα riffs είναι όσο φιλτραρισμένα απαιτείται σε αναζωογονητικές παλαιομοδίτικες κυκλοφορίες, και τα φωνητικά πείθουν. Νεότερα συγκροτήματα όπως οι Slant κερδίζουν διαρκώς τις εντυπώσεις, αλλά το στοίχημα έγκειται στο μυστικό της δυάδας του φινάλε. Το "Downward Spiral" και το "Internalized Extinction" μεταδίδουν μια μοχθηρή, απειλητική σοβαρότητα, η οποία διακατέχεται από ένα αίσθημα κρισιμότητας. Αυτής που εκπέμπεται από ένα λιτό «στα ‘λεγα», που κρύβει στη χροιά του την πικρή δικαίωση μιας άποψης που δεν έχασε ποτέ τη βαρύτητά της όσα χρόνια και αν πέρασαν.

Bandcamp