Dylan LeBlanc

Υπάρχει μουσικό είδος singer songwriter ή πρόκειται περισσότερο για τρόπο έκφρασης και αισθητική προσέγγιση; Παρότι η τυπικά ορθότερη απάντηση είναι η δεύτερη, ουσιαστικά υπάρχει μία μεγάλη κατηγορία τραγουδοποιών που δεν κινούνται ξεκάθαρα σε κανένα μουσικό είδος ή ίσως κινούνται ξεκάθαρα σε πολλά, σε βαθμό που τελικά η ταμπέλα του singer songwriter να αντικαθιστά το είδος και να αποκτά ουσιαστικότερη έννοια για την κατανόησή τους. Ένας από αυτούς είναι και ο νεαρός Αμερικάνος Dylan LeBlanc, τον οποίο συναντάμε εδώ με τον τρίτο δίσκο του.

Η καταγωγή του οπωσδήποτε επηρεάζει και το ύφος του που έχει κάποια folk και alt country στοιχεία στη rock βάση του, τοποθετώντας τον έτσι στην κατηγορία των Ryan Adams του κόσμου τούτου (που είναι και αρκετοί). Γενικά, όμως, ακολουθεί τη συνηθισμένη πατέντα της βαθιάς φωνής, της ακουστικής (κυρίως) κιθάρας και του τυχαίου πιάνου. Και όπως, συνήθως, συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η αξία του τελικά κρίνεται από την έμπνευση που είχε στην απλή, τη βασική δομή των τραγουδιών του και τους στίχους του.

Στιχουργικά δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη των κατεστραμμένων σχέσεων και της βεβαρημένης προσωπικής ζωής, τα οποία υποτίθεται ότι είναι και αληθινά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αληθινά ή όχι είναι μάλλον αδιάφορο, το σίγουρο είναι ότι τα τραγουδάει πειστικά οπότε δικαίωμα δεν δίνει κανένα. Στο συνθετικό κομμάτι ο LeBlanc δεν ξεφεύγει από τον μέσο όρο της σκηνής του που θέλει την πραγματική έμπνευση να τους επισκέπτεται δυο-τρεις φορές και ο υπόλοιπος δίσκος να γεμίζει με τραγούδια από ευχάριστα έως προσπεράσιμα. Είναι, όμως, ευλογημένος που έστω και για μία μόνο φορά καταφέρνει να γράψει ένα τόσο καλό τραγούδι όσο το ομώνυμο που είναι πραγματικά από αυτά που μπορεί να θυμάσαι μία ολόκληρη χρονιά. Μελαγχολικό αλλά ρυθμικό, με μελωδία που σε στοιχειώνει, ενορχήστρωση εγχόρδων που αναδεικνύει όλα τα σωστά σημεία και ένα ρεφρέν που δεν είναι ακριβώς ρεφρέν, έχει όλα τα στοιχεία για να σε μαγέψει.

Δεν είναι ακριβώς δίσκος του ενός τραγουδιού, αφού στη διάρκειά του θα βρεθούν κι άλλες στιγμές που θα σε κάνουν να γυρίσεις το βιβλιαράκι στη σελίδα του tracklist ώστε να τσεκάρεις τον τίτλο αυτού που ακούς (για εσάς τους μοντέρνους η φράση διαβάζεται και «γυρίσεις στην οθόνη του κινητού»). Είναι, όμως, ένας άνισος δίσκος αν θέλουμε να τον δούμε αυστηρά ή ένας ευχάριστος δίσκος με μία στιγμή μεγαλείου. Ανάλογα αν βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Αυτό με το ουίσκι λέω. Και τον μισολειωμένο πάγο.