Dream Widow

Θα προσπαθήσω να βγάλω το συναίσθημα από την κριτική όσο δύσκολο και αν είναι αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το όνομα Dave Grohl και οι Foo Fighters αναμφίβολα φέρνουν στο νού τον αδικοχαμένο Taylor Hawkins και είναι δύσκολη περίπτωση όταν μιλάμε για κάτι τόσο ευαίσθητο και που μουσικά τόσο ο Hawkins, αλλά και οι Foo, πλέον, θα περάσουν στην ιστορία. Μακάρι να διαψευστώ για τους Foo, αλλά όπως γράψαμε στο Rocking, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως ο Grohl θα συνεχίσει την μπάντα χωρίς τον κολλητό του. Και γιατί η αναφορά στους Foo Fighters;

Γιατί το "Dream Widow" είναι κάτι σαν το soundtrack της ταινίας που πρωταγωνιστούν, το 'Studio 666'. Σαν ταινια δεν λέει πολλά εκτός από το fun του πράγματος και σαν υπόθεση είναι ότι το συγκρότημα αποσύρεται σε ένα σπίτι για να βρουν έμπνευση για το δέκατο album τους αλλά το σπίτι είναι στοιχειωμένο από έναν δαίμονα που εν τέλει στοιχειώνει τον Grohl μετατρέποντας τον σε μανιακό. Την ίδια τύχη -στην ταινία- είχε βρεί και το συγκρότημα Dream Widow και τον χαμένο τους δίσκο ανακαλύπτει ο Grohl στη ταινία και αυτά είναι και τα υποτιθέμενα οκτώ τραγούδια τους.

Το "Dream Widow" είναι βασικά ο Grohl και όχι οι FF, και μας δείχνει ότι με περισσή άνεση μπορεί να βγάλει και ένα metal album που κινείται από black και doom μέχρι sludge και παραδοσιακό heavy metal. Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο τύπος αυτός; Να αρχίσω ανάποδα από το instrumental "Lacrimus dei Ebrius" και αν είναι ένα κομμάτι να ακούσετε από το album ας είναι αυτό. Ένα δεκάλεπτο έπος που ξεκινά σαν Black Sabbath και μεταλάσσεται σε όλα τα είδη που έχεις ακούσει στα προηγούμενα κομμάτια κάνοντας το άλλοτε να ακούγεται σαν Metallica και άλλοτε σαν Emperor με ένα ακουστικό ιντερλούδιο που απογειώνει το κομμάτι ακόμα παραπάνω. Αν πάς με τη λογική θα ακούσω Foo Fighters τότε μάλλον δεν ξέρεις τη προϊστορία του Grohl (βλ. Probot) και το "Encino" θα σε αφήσει άναυδο. Ολική black επίθεση και αναρωτιέσαι τί σε χτύπησε. Δεν προλαβαίνεις βασικά γιατί είναι μικρό σε διάρκεια, όσο χρειάζεται για να σε βάλει στο κλίμα. Sludge συνέχεια με το "Cold" και speed thrash με το "March Of The Insane". Ριφάρα δανεισμένη από τις metal επιρροές του Grohl της δεκαετίας του '80. Το βασανιστικό "Becoming" με τις κραυγές του δαίμονα ('God has forsaken you, Conjure the necromantic, Life and death becoming you') και το βαρύτατο riff του στο τέλος είναι ακόμα ένα δυνατό highlight του EP ενώ το "Angel With Severed Wings" ακούγεται σαν το πιο Foo κομμάτι του δίσκου αν όμως το έγραφαν οι Saxon ή το αντίστροφο;

Ο Dave Grohl είναι μια ιδιοφυία και με ότι καταπιάνεται το κάνει σωστά καταρχάς, και δίνει το 110%. Είτε το δεις σαν ένα EP ή σαν συνοδευτικό μιας ταινίας ή σαν κάτι τελείως ανεξάρτητο, είναι διάολε καλό και αυτό έχει σημασία στο τέλος. Από rock star μεταλλάσσεται σε φανταστικό θρύλο του heavy metal με ένα συγκρότημα που δεν υπάρχει αλλά αν ήταν πραγματικό τότε θα ανυπομονούσαμε πότε οι Dream Widow θα έρθουν για live στη χώρα μας.